Begint het kwartje te vallen in Downing Street?

26-8-2025

De duistere toekomst voor hernieuwbare energiebronnen

Door Andrew Montford.

Begint het kwartje te vallen in Downing Street? Angela Rayners opmerkingen over de mogelijke sociale onrust in de zomer suggereren dat het kabinet nu beseft dat het niet allemaal goed gaat. En ze wijst er terecht op dat economische onzekerheid en de-industrialisatie belangrijke bijdragende factoren zijn, naast prominentere kwesties zoals immigratie.

Maar ik weet niet zeker of Labour de omvang van het probleem waar het voor staat ook maar enigszins beseft. Het zou al moeilijk genoeg zijn om het Verenigd Koninkrijk weer op groei te krijgen als we Amerikaanse elektriciteitsprijzen hadden. Met de torenhoge niveaus die in het Verenigd Koninkrijk de norm zijn geworden, lijkt de opgave bijna onmogelijk.

De industrie begint al te bezwijken onder deze last. Overal in het land gaan banen verloren. Ondertussen voorspellen energieleveranciers dat de prijzen tot 2026 zullen blijven stijgen. En nu Ed Miliband aangeeft dat hij van plan is om windmolenexploitanten vol te stoppen met goud – jullie goud – om zijn Net Zero-obsessie te bestendigen, is er weinig tot geen hoop op verlichting daarna.

Erger nog, we kunnen binnenkort te maken krijgen met periodes zonder elektriciteit. Het net wordt gedestabiliseerd door alle wind- en zonne-energie, en een groot deel van onze netinfrastructuur – de gasgestookte elektriciteitscentrales die de lichten aanhouden als de wind niet waait, en de transformatoren die de stroom naar de gewenste plek brengen – is verwaarloosd ten gunste van investeringen in Net Zero. Het is nu moeilijk in te zien hoe we over een paar jaar brown-outs – met andere woorden elektriciteitsrantsoenering – en Spaanse black-outs kunnen voorkomen.

De situatie is ernstig en verslechtert. Het enige recente goede nieuws is de brief van Richard Tice aan windmolenontwikkelaars, waarin hij hen waarschuwt voor deelname aan de volgende subsidieveiling van de overheid. Het gerucht gaat dat zijn brief doel treft en dat ontwikkelaars zich grote zorgen maken. Als ze thuisblijven en de veiling mijden, is dat een grote stap in de richting van het stoppen van de economische neergang.

Maar de pijnlijke realiteit is dat de hernieuwbare-energiesector zich lang niet genoeg zorgen maakt. Op de huidige koers zal de economie instorten. De komst van het IMF lijkt nu slechts een kwestie van tijd. Het zal een noodsituatie zijn, en wanneer de storm losbarst, zullen het land, en met name windparkontwikkelaars en -investeerders, zich in een compleet nieuw politiek landschap bevinden.

Voor het land zal een terugkeer naar groei een existentiële noodzaak worden in plaats van de vage ambitie die het onder de meest recente premiers was. Op dat moment zal de regering twee simpele feiten onder ogen moeten zien.

Ten eerste zal er geen groei zijn zonder goedkope elektriciteit. Ten tweede kan er geen goedkope elektriciteit komen uit een net dat gedomineerd wordt door wind- en zonne-energie. Dit is een kwestie van thermodynamica en niet – zoals politici en ambtenaren denken – een communicatieprobleem.

De Westminster Village Idiots beginnen nu te beseffen dat je de bevolking een deel van de tijd voor de gek kunt houden – bijvoorbeeld door te liegen over de kosten van hernieuwbare energiebronnen, zoals ministers en ambtenaren al tien jaar doen – maar niet altijd. Zoals de legendarische natuurkundige Richard Feynman opmerkte:

‘voor een succesvolle technologie moet de realiteit voorrang krijgen boven public relations, want de natuur laat zich niet voor de gek houden’.

En de natuur zorgt er momenteel voor dat de feiten heel duidelijk zichtbaar zijn op uw elektriciteitsrekening, die nu in reële termen 50% hoger is dan tien jaar geleden. Uit gegevens van Ofgem blijkt dat de schuld voor vrijwel de gehele stijging bij het Net Zero-beleid ligt.

Exploitanten van hernieuwbare energiebronnen, en hun investeerders en kredietverstrekkers, zullen intussen plotseling merken dat zij de slechteriken zijn geworden. In het hele land zullen de persoonlijke financiën een flinke klap hebben gekregen; levens en bestaansmiddelen zullen zijn verwoest. In die omstandigheden zal het publiek waarschijnlijk zeer verontwaardigd staan ​​tegenover de miljarden die jaarlijks aan subsidies aan wind- en zonneparken worden verstrekt. Voor de eigenaren zal de maandelijkse betaling daardoor wellicht al snel minder op een financieel bezit lijken en meer op een doodvonnis.

Een impopulaire sector, die subsidies binnenharkt van consumenten die het moeilijk hebben, terwijl het land dringend weer aan de groei moet, is geen sector die lang kan overleven. Wind- en zonneparken denken dat hun positie beschermd is door hun contracten met de overheid, maar ze zullen waarschijnlijk worden herzien.

Het parlement blijft soeverein en kan elk contract dat het wenst, via wetgeving afschaffen.

In een erkende noodsituatie zullen de rechtbanken, en misschien zelfs de rest van de investeringsgemeenschap, waarschijnlijk het overweldigende publieke belang accepteren. In een noodsituatie zijn wanhopige maatregelen noodzakelijk, maar ze worden ook mogelijk en zelfs geaccepteerd.

***

Over de auteur

Andrew Montford is directeur van Net Zero Watch.

***

Bron hier.

***