Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Bang voor kernenergie? Dat hoeven wij niet te zijn betoogt Marco Visscher, coauteur van het bekende boek Ecomodernisme, in zijn nieuwe boek Waarom we niet bang hoeven te zijn voor kernenergie. Ik heb met evenveel genoegen en waardering dit boek gelezen als dat van Jules de Waart Geloof niet alles.

Marco Visscher rekent gedegen onderbouwd af met alle bekende en minder bekende emoties die door met name Greenpeace, ons zijn opgedrongen. De auteur plaatst zijn evenwichtige betoog in het historische kader vanaf de ontwikkeling van het kernwapen tot het heden en de mogelijke toekomst van kernenergie. Helder is de ontwikkeling beschreven vanaf de “Atoms for Peace”-euforie naar de in brede kring heersende dysforie, aangewakkerd door NGO’s en individuen.

Het boek van Günther Schwab Der Tanz mit dem Teufel uit 1957 (Bij de duivel te gast) beschouwt men als de oorsprong van de anti kernenergiebeweging. Het beschrijft een bizarre complottheorie over plannen van duivels voor de uitroeiing van de mensheid. Tja, een complottheorie, het is dagelijkse kost, maar de vatbaarheid van de doorsnee burger ervoor blijft ondoorgrondelijk voor de nuchtere leek; voer voor psychologen, dat wel.

Beschreven is hoe diverse NGO’s gebruik maakten van de emotie en redeloosheid achter die complottheorie om de ontwikkeling van kernenergie te dwarsbomen. De auteur relativeert grondig onderbouwd de bekende kernincidenten van de afgelopen 50 jaar. Vooral Tsjernobyl is vergeleken met het industriële ongeluk van Bhopal in India objectief bezien onbeduidend.

Helder toont Visscher aan dat er onaanvaardbare risico’s kleven aan de redeloze angst voor kernstraling. Het evacuatiebeleid na het incident van Fukushima was nodeloos en kostte tallozen het leven of traumatiseerde hen vanwege met name de onterecht zwaar overtrokken stralingsnorm ALARA (As Low As Reasonably Achievable).

Ook met de LNT-rekenmethode (Linear No Threshhold) die vooral Greenpeace hanteert maakt de auteur korte metten. Wanneer 1 persoon 100 paracetamol slikt, dan gaat ie dood. Dus, zo “redeneert” LNT: als 100 personen elk 1 paracetamol inneemt, gaat er 1 dood is onwetenschappelijk.

Aldus werd door Greenpeace het unieke incident van Tsjernobyl opgeblazen tot een mythische algemene norm voor de gevaren van kernenergie en een even mythisch aantal doden. Laat ik hierbij de contrasterende feitelijk correcte situatie geven met dit verslag van de zeer ontnuchterende metingen waar ik bij was. Zie hier.

 

Precies waar Visscher ook op wijst. In de dagelijkse praktijk zijn talloze voorbeelden te zien van deze radiofobie. Greenpeace noemde de Russische drijvende kerncentrale Akademic Lomonosov meteen een “drijvende Tsjernobyl”. Dit getuigt van onwetendheid, dan wel stemmingmakerij. Eenieder die al dergelijke onzin uit de koker van Greenpeace e.a. gelooft, is dit boek helemaal een must, een overtuigend pleidooi voor kernenergie.

Akademic Lomonosov.

Het thema van radioactief afval komt eveneens uitvoerig aan bod. De auteur pleit voor opberging, maar dan zonder onbereikbaarheid van het afval. Dit vanwege mogelijk hergebruik in kerncentrales in de (verre) toekomst. De praktijk wijst namelijk in de richting van een levensvatbare techniek van hergebruik van kernafval. Dus hoop voor de toekomst. Kweekreactoren, maar ook thoriumcentrales zijn hiervoor in principe geschikt. Beide methoden zijn goed voor vrijwel oneindige beschikbaarheid. Gegeven de hoeveelheid vrijkomende elektriciteit pas écht duurzaam!


Optimisme en hoop is ook wat het boek van Visscher uitstraalt. Zeer aan te bevelen boek voor wie het naadje van de kous wil weten over kernenergie, wetenschappelijk en feitelijk verantwoord in plaats van redeloze aangeprate angst.

Ik kan het iedereen aanbevelen. En inderdaad, angst is de slechtste raadgever.

 

 

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de Klimaatwet moet worden vernietigd.)

***

Het boek is o.a. hier verkrijgbaar.

***