Van een onzer correspondenten.

De Duitse minister van Economie Robert Habeck (Die Grünen) heeft dit weekend te kennen gegeven desnoods opnieuw meer steenkool te gebruiken bij de elektriciteitsproductie om de eventuele tekorten aan Russisch aardgas op te vangen. De uitspraak wordt opmerkelijk genoemd.

De keuze voor kolen, eens het roemruchte krachtvoer voor het stalen paard van de Duitse industrie, moet deze winter opnieuw de vertrouwde energie-zekerheid geven, nu Rusland aardgas heeft ingezet als politiek instrument door leveranties te verminderen. Hierdoor kunnen gasprijzen verder gaan stijgen. Kolen dus maar weer.

‘De situatie is ernstig.’

Robert Habeck

De minister ziet deze fossiel-voor-fossiel politiek, een gruwel in de ogen van linkse stemmers, als een zeer pijnlijke maatregel waaraan niet meer valt te ontkomen. Ook wil Duitsland naarstig andere fossiele bronnen benutten. Zo wil men fors meer LNG, vloeibaar gemaakt aardgas, met tankers invoeren vanuit andere landen zoals de Verenigde Staten, Algerije, Noorwegen en Qatar. Berlijn wil zo tegen de winter de strategische gasreserves in het land opvoeren tot 90 procent van de capaciteit. Nu zitten die reserves aan 56,7 procent.

De door de regering beloofde totale uitstap uit kolen voor 2030 komt hiermee toch niet in het gedrang, aldus de fractie van Die Grünen in de Duitse Bondsdag.

Maar hoewel klimaatbevlogen politici in hun ondergangsoptimisme gewend zijn op de kalender te kijken, wordt het niettemin een race tegen de klok om de vertrouwde kolen vaarwel te zeggen.

Nog maar een paar winters te gaan.

Ook de optie om voorlopig nog maar niet af te zien van kernenergie blijft ineens keurig op tafel bij de groene minister. Net voor de Russische inval wist hij nog met al te grote woorden de Franse focus op kernenergie af te doen als een ‘ouderwetse industrie’. Duitse kernenergiecentrales zouden eind dit jaar worden gesloten, zo echoden nog gezwollen woorden op een Berlijnse energieconferentie in februari dit jaar.

De grote woorden van de Duitse energiepolitiek, met daarin het groene elixer van klimaatbevlogenheid, ontberen inmiddels een betrouwbare houdbaarheidsdatum. Ze blijken niet opgewassen tegen de eenvoudige vrees voor een koude winter, of de Realpolitiek van een oorlog in de achtertuin.

***