Hebben we nog wel een vrije keuze?

Wat is vrijheid en is er in onze samenleving nog wel een vrije keuze? Zo niet, waarom geven mensen hun vrijheid op? Wanneer we die motivatie begrijpen en de consequenties van vrijheid durven te aanvaarden, pas dan kunnen we onze vrijheid herwinnen.

20-11-2021

vrijheid (de ~ (v.)) 0.1 het vrij zijn = onafhankelijkheid; <=> gevangenschap, slavernij 0.2 vrijmoedigheid = ongedwongenheid 0.3 het niet vallen onder zekere regels = vrijdom 0.4 het niet onderhevig zijn aan het genoemde 0.5 (mv. -heden) daad die van de gewone regel afwijkt 0.6 (mv. -heden) privilege

privi’lege, privi’legie (het ~; -s, resp. -s/-giën) 0.1 (door een vroegere overheid verleend recht aan adel of steden) 0.2 de daarvan opgemaakte oorkonde 0.3 voorrecht 0.4 recht van voorrang aan sommige schuldeisers toegekend.

voorrecht (het~; -en) 0.1 recht aan een persoon of een lichaam boven anderen toegekend = privilege 0.2 omstandigheid waardoor men begunstigd is • 3.2 het is mij een ~ (beleefdheidsbetuiging) ik stel het op prijs.

Vrije keuze of keuze onder dwang?

Een lief familielid zei laatst tegen me dat iedereen een vrije keuze heeft om zich wel of niet te laten vaccineren. “Vind je écht dat iemand een vrije keuze heeft nu er allerlei vormen van uitsluiting zijn?” “Ja,” stelde ze, “het was een vrije keuze en de uitsluiting was een consequentie van die keuze.” “Ook als niet-gevaccineerden over een tijdje niet meer de supermarkt in mogen?” vroeg ik nog. “Ja, dat was de consequentie van hun vrije keuze.”

Het is ontluisterend dat iemand die op andere terreinen laat zien empathisch en sociaal bewogen te zijn, zulke hardvochtige uitspraken kan doen. Natuurlijk heeft elke keuze die je maakt om iets te doen of te laten consequenties, maar als een ander die consequenties bepaalt, in dit geval de overheid, dan is er sprake van dwang. Als je ervan uitgaat dat de prik je zou beschermen, dan is de enige consequentie die iemand die zich niet laat prikken hoeft te aanvaarden, het risico om ziek te worden.

Neurenberg-code: geen gedwongen deelname aan medisch onderzoek

Nu zijn er duidelijke aanwijzingen dat die injecties geen echte bescherming bieden, niet effectief en al helemaal niet veilig zijn. Dat is ook niet zo gek, want het experimentele middel dat ten onrechte een ‘vaccin’ wordt genoemd, is onderdeel van een klinisch onderzoek (in fase 3). De proefpersonen in dit klinisch onderzoek zijn de 68% van de Nederlandse bevolking die zich heeft laten ‘vaccineren’.* De 32% ‘niet-gevaccineerden’ horen bij de controlegroep. Of er van die 68% ook een deel een placebo heeft gekregen is niet duidelijk. De meeste mensen beseffen niet eens dat het om een medisch experiment gaat waar risico’s aan vast zitten.

*) Beschikbare cijfers (per 30-10-2021) volgens Erik Boomsma

Na de gedwongen medische experimenten van dokter Josef Mengele op de gevangenen in de Nazi concentratiekampen, is de Neurenberg-code opgesteld. Deze is geïntegreerd in het Helsinki verdrag en onderdeel van de WMO (Wet Medisch Onderzoek op Mensen). De Neurenberg-code bepaalt dat mensen nooit meer gedwongen kunnen worden om aan een medisch experiment mee te doen. Het mag duidelijk zijn dat verschillende bepalingen van de Neurenberg-code momenteel geschonden worden.

Belonen of benadelen is ook dwang

Los van de inhoudelijke discussie hoe risicovol of hoopvol we die Covid-19-injectie ook achten, de kernvraag is of de overheid en ‘medische autoriteiten’ mogen beslissen over het verplicht injecteren van een middel. Bij elke vorm van dwang, geven we de zeggenschap over ons lichaam en dat van onze kinderen weg. Die zeggenschap ligt dan in dit geval bij de WHO onder aanvoering van de farmaceutische industrie en ultra-rijke filantropen die aanhangers zijn van eugenetica. (Lees ook het artikel: Eugenetica: het masterplan..!)

Deze dwang, mag volgens de Neurenberg-code ook geen indirecte dwang zijn, zoals het benadelen van degenen die niet mee willen werken aan het medisch onderzoek of het belonen van degenen die dat wel doen. Of we er zelf van overtuigd zijn dat bij deze injectiecampagne de voordelen opwegen tegen de nadelen is daarbij niet van belang. Wanneer we niet meer zelf over ons lichaam mogen beslissen, zet dit de deur open voor inbreuk op de mensenrechten van lichamelijke onschendbaarheid en het recht op leven.

Waar ligt jouw grens?

Als de overheid en ‘gezondheidsautoriteiten’ mogen beslissen over het verplicht injecteren van middelen, waar ligt dan de grens? Dan kunnen zij theoretisch ook eisen dat we een chip laten inspuiten. Of het toelaten van een andere medische ingreep eisen, bijvoorbeeld het verplicht steriliseren van onszelf of onze kinderen, om de bevolkingsgroei tegen te gaan, of om aan de CO2-voetafdruk te kunnen voldoen. Of het verplicht laten euthanaseren van onze ouders wanneer ze op een bepaalde leeftijd een te grote belasting voor ‘het systeem’ zijn. Of het verplicht chemisch castreren van iemand die te veel porno kijkt. Dit lijken wellicht extreme voorbeelden waarvan we ons niet kunnen voorstellen dat het zover zal komen, maar het gaat om het principe dat iedereen wel een grens heeft als het gaat om het bewaken van de eigen lichamelijk integriteit. Waar ligt dan jouw grens?

Het overhevelen van beslissingsbevoegdheid zet de deur open voor machtsmisbruik

Wanneer je vrij bent om over jouw eigen lichaam te beslissen, kun je zelf, zonder enige vorm van dwang, besluiten een medische ingreep wel of niet te ondergaan. Wanneer je deze vrijheid eenmaal opgeeft en de beslissingsbevoegdheid overhevelt naar de ‘autoriteiten’, verlies je de zeggenschap over jouw lichaam. Dan is de kans groot dat er later op enig moment een besluit wordt genomen over jouw lichaam dat jouw recht op onschendbaarheid of jouw bestaansrecht (of dat van je nageslacht) bedreigt.

Geen enkele vorm van dwang accepteren

Bij mij ligt de grens bij elke vorm van dwang, ongeacht of het een medisch experiment, of een medische ingreep van een volledig goedgekeurd medicijn of methode betreft. Het is mijn lichaam (of dat van mijn kinderen) en ik beslis daarover. Ik wil bepalen wat ik wel of niet slik, of laat inspuiten. Op basis van eerlijke en transparante informatie wil ik zelf de afweging maken of de voordelen opwegen tegen het risico. Ik wil bovendien dat mijn nageslacht zelf kan beslissen om wel of geen kinderen te krijgen. De overheid of medische autoriteiten hebben daar niets over te zeggen.

Gedwongen sterilisatie bestaat al

Wanneer mensen onterecht denken dat het niet zo’n vaart zal lopen is het misschien goed om hen eraan te herinneren dat dergelijke situaties nu al bestaan in Nederland en in andere beschaafde Westerse landen. Denk bijvoorbeeld aan de verplichte vaccinaties en sterilisatie van de inheemse indianenbevolking in Canada. Of de verplichte medicatie van patiënten in de psychiatrie, die de deskundigen niet beslissingsbekwaam achten. Dat een autoriteit kan beslissen over het inspuiten van chemische middelen die veel nare bijwerkingen hebben of tot sterilisatie leiden, is echt niet zo ver gezocht als mensen denken. Zeker niet nu artsen ook voor de Covid-injecties waarschuwen dat het kan leiden tot een verstoorde menstruatiecyclus, erectiestoornissen, onvruchtbaarheid en miskramen.

Bij ongehoorzaamheid geen recht op leven meer?

Het blijft een vorm van dwang door niet-gevaccineerden de toegang tot bepaalde diensten te ontzeggen. Nu zijn dat nog de niet-essentiële diensten, maar in de nabije toekomst wellicht ook de supermarkt, drogist, apotheek en zelfs de zorg. Of het is iemands baan bij een niet-essentiële winkel, horecagelegenheid of bedrijf. Kijk maar wat er in andere Europese landen gebeurt. In dat geval ontneemt men indirect het bestaansrecht van degene die zich niet laat dwingen door de overheid. Door mensen de toegang tot de zorg te ontzeggen betekent in sommige gevallen het laten creperen en onnodig laten sterven, wanneer het om essentiële en spoedeisende hulp gaat.

Wanneer je toestaat dat de overheid zich niet aan de wet houdt tijdens noodsituaties, zullen ze noodsituaties creëren om zich niet aan de wet te hoeven houden.

Weggegeven vrijheid krijg je niet zomaar terug

Het woordenboek is duidelijk: vrijheid is de onafhankelijke positie om zelf keuzes te maken (0.1), zonder enige vorm van dwang (0.2) of opgelegde regels (0.3-0.5). Het tegenovergestelde of het ontbreken van vrijheid is slavernij (0.1). Dat is wat het woord vrijheid betekent.

Échte vrijheid is niet de keuze tussen twee kwaden die door anderen worden opgelegd. Of het verlies van vrijheid die we als privilege terugkrijgen, als we voldoen aan de voorwaarde van degene die de zeggenschap over ons zou hebben. Geven we deze vrijheid op door anderen te laten beslissen over ons lichaam en om medische ingrepen te moeten ondergaan die voor de rest van ons leven bepalend kunnen zijn, dan worden we slaaf van het systeem. Dan zijn we overgeleverd aan de autoriteiten om te bepalen wie bestaansrecht heeft, eten mag kopen, zorg mag krijgen, kinderen mag krijgen en wie er bij ziekte wel of niet mag blijven leven.

Een ‘beetje mensenrechten’ betekent verlies van mensenrechten

Het recht op leven en lichamelijke onschendbaarheid, inclusief de vrijheid om te beslissen wat je laat inspuiten, is een absoluut grondrecht. Je hebt dit mensenrecht of niet. Je kunt niet een beetje mensenrechten hebben, zoals: “Dit keer wel, de andere keer weer niet, de volgende keer alleen op bepaalde voorwaarden.” Het zijn onvervreemdbare rechten van de mens. Deze staan niet ter discussie, niemand mag ze afnemen, of er voorwaarden aan verbinden.

Gebeurt dit wél dan gaat de overheid een grens over in de richting van een dictatuur. De staat neemt dan de autoriteit om bepaalde rechten en vrijheden weg te nemen. In die situatie zitten we nu. De staat (op dit moment bestuurd door een demissionair kabinet) houdt zich soms wel en soms niet aan de grondwet, neemt vrijheden weg en geeft ze soms voor een korte periode of onder voorwaarden weer terug. De staat volgt wél de richtlijnen van de WHO en Big Pharma, maar houdt zich niet aan internationale verdragen en negeert ondertussen de onvervreemdbare mensenrechten.

De installatie van een dictatuur gaat meestal geleidelijk

We hebben nog wel een beetje vrijheid, een beetje (verlies) van mensenrechten en daarmee ook een beetje dictatuur. “Ach, zo erg is het toch allemaal niet?” Wat veel mensen niet beseffen is dat een dictatuur zelden van de ene op de andere dag wordt geïnstalleerd. Als we één les uit de Tweede Wereldoorlog hadden kunnen leren is dat de repressie stap voor stap wordt geïmplementeerd. Steeds een beetje minder vrijheid en steeds een beetje meer dictatuur. Ondanks dat de signalen er zijn worden ze nog steeds door een grote groep niet herkend.

Overheid dwingt door dreigen met of toepassen van geweld

Dat komt doordat deze groep de ware betekenis van vrijheid niet begrijpt. Misschien omdat we nooit echte vrijheid hebben ervaren. Jouw mensenrecht in de wet is echter heel helder: niet doden, niet stelen, niet dwingen. Wanneer we ons allemaal aan die wet houden, dan is er vrijheid. De overheid gebruikt echter allerhande dwang, bijvoorbeeld door belastingen en boetes af te dwingen (een vorm van stelen). Bij ongehoorzaamheid wordt uiteindelijk geweld gebruikt. Neem bijvoorbeeld het politiegeweld, zoals we het afgelopen jaar bij vele demonstraties hebben gezien. We vonden dit systeem van dwingen en dreigen tot voor kort allemaal heel normaal, omdat we dachten dat het voor onze veiligheid was of in het maatschappelijk belang.

Zijn we wel ooit écht vrij geweest?

We worden al ons hele leven op allerlei manieren geconfronteerd met overheidsdwang. In ruil voor veiligheid geven we stukjes vrijheden op, waarbij we niet beseffen dat we beide langzaamaan verliezen. Omdat we niet durfden te vertrouwen op onze eigen autoriteit gaven we onze macht weg, aan de volksvertegenwoordigers, de artsen, de politie … en nu komen we er achter dat we een monster van een systeem hebben gecreëerd.

Het is met de coronacrisis aan de oppervlakte gekomen en zichtbaarder dan ooit, maar als we eerlijk naar onze wereld kijken moeten we concluderen dat de meeste mensen nooit écht vrij zijn geweest. Neem bijvoorbeeld de mensen die in de Toeslagenaffaire met de Belastingdienst en Jeugdzorg te maken hebben gekregen. Hoeveel vrijheid en zeggenschap over hun geld en kinderen hadden zij? Of geldt (dezelfde) vrijheid niet voor iedereen?

Vrijheid ingeruild voor schijnveiligheid

Dat is waarom een grote groep mensen nog niet wil of kan zien dat hun vrijheden in rap tempo permanent dreigen te verdwijnen, in ruil voor schijnveiligheid en controle. Dit erkennen leidt uiteindelijk onherroepelijk tot de conclusie dat we ook op andere vlakken nooit echt vrij zijn geweest. Dat we al heel lang niet meer kunnen reizen zonder voorwaarden, reispapieren, bodyscans, gezichtsherkenningscamera’s, snelheidsbeperkingen, et cetera. Dat de meesten mensen moeten werken om in hun levensonderhoud te voorzien, om op vakantie twee of drie weken ‘vrij’ te kunnen zijn.

Waren we vóór de coronacrisis wel écht vrij? En durven we daadwerkelijk vrij te zijn?

Vrijheid betekent verantwoordelijkheid

De mensen die vinden dat we nog steeds vrijheid en een vrije keuze hebben, zijn dezelfde mensen die doodsbang zijn voor échte vrijheid. Want echte vrijheid gaat gepaard met eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en onafhankelijkheid. In plaats van door bovenaf opgelegde regels — die blijkbaar voor veel mensen een geruststellende duidelijkheid verschaffen — moeten we ons moreel kompas gaan gebruiken om te besluiten iets wel of niet te doen. Dan moeten we de consequenties van onze eigen keuzes aanvaarden. Dan kunnen we ons niet verschuilen achter andermans regels.

Vrijheid herwinnen

Echte vrijheid vraagt een stuk volwassenwording en helaas zijn sommige volwassenen, waaronder senioren, daar nog niet klaar voor. Het is niet iets dat leeftijdsgebonden is. Er is echter een groep vrijheidsstrijders die al jaren snakt naar de bevrijding van een steeds benauwender systeem.

Vrijheidsstrijders zijn altijd de pioniers die voor de troepen uit gaan om nieuw terrein en vrijheid te veroveren. Het zijn de avonturiers, gelukszoekers, waaghalzen, eigenzinnigen, de idealisten die deze stap als eerste zetten. Zij plaveien de weg en dienen als voorbeeld voor de middenmoot die volgt. Durf die pionier te zijn. Durf te streven naar vrijheid. Want zoals we stapje voor stapje onze vrijheid kunnen verliezen, zo kunnen we ook stapje voor stapje onze vrijheid herwinnen.

> Volg Ella Ster nu ook op Telegram: https://t.me/ella_ster

Ella Ster* | bron: ellaster.nl