De “verborgen” rampzalige statistieken van de toekomst

„Iedereen is het zat.”

De “verborgen” rampzalige statistieken van de toekomst

Geplaatst op 24 februari 2021 door E.J. Bron

Leon de Winter

(Door: Leon de Winter)

“De rek is eruit’, las ik dinsdag op de voorpagina in deze krant. ’Winkeliers luiden noodklok’, las ik iets verder. De voorzitter van het overleg van wat tegenwoordig ’de veiligheidsregio’s’ heet, burgemeester Bruls van Nijmegen, was het ook opgevallen: „De mensen willen naar buiten en dat gaan ze ook doen.” Burgemeester Jan van Zanen van Den Haag concludeerde: „Iedereen is het zat.”

Bijna een jaar lang zijn we onderworpen geweest aan maatregelen die onze grondwettelijke vrijheden ernstig beperkten. Dat komt door een virus. Of liever gezegd: door de adviezen van virologen over de manier waarop het aantal dodelijke slachtoffers van dat virus kan worden beperkt.

Nee, nóg liever gezegd: dat komt doordat onze politieke elites door een chronisch gebrek aan kennis niet bij machte zijn om met virologen in debat te gaan. Bij de politici heerst de angst aansprakelijk te worden gesteld voor de enorme aantallen doden die gaan vallen als de adviezen van de virologen en epidemiologen niet worden opgevolgd.

De politiek wordt door epidemische angstbeelden beheerst: er vallen honderdduizenden doden als we niet doen wat de specialisten adviseren. Dat is heel veel meer dan de 10.000 gevallen van oversterfte van griepseizoen 2017/18. Wie durft met het openhouden van de samenleving verantwoordelijkheid te nemen?

Heersers

Doordat ze door niemand werden tegengehouden en door niemand in hun ideeën konden worden tegengesproken, mochten de specialisten, virologen en immunologen en passant een nieuwe kaste van heersers stichten, de Virolocratie. Er waren wel degelijk tegensprekers, maar die werden, als ze het waagden hun mond te openen, direct door de media een kopje kleiner gemaakt.

Door de aandacht van het publiek te sturen, en te verhevigen, naar berichtgeving vol doemscenario’s beleefden de media een bloeiperiode. De tegensprekers, onder wie medische specialisten, werden ervan beschuldigd met het leven van mensen te spelen. Er was maar één oplossing: afsluiten, stilleggen, isoleren, dus nog meer afhankelijkheid van de media en de Virolocraten.

Triage

Een hele samenleving moest regels gaan volgen die normaal sociaal verkeer, normale communicatie, normaal gedrag moesten onderdrukken. Want de risicogroepen (ik behoor daar zelf toe) dienden beschermd te worden. Als dat niet gebeurde, zouden de IC’s overvol raken en werden de intensivisten gedwongen keuzes te maken, wat een van de nachtmerries was ten tijde van de eerste golf. Dat maken van keuzes heet ’triage’, zo leerden we.

In ziekenhuizen worden elke dag dergelijke keuzes gemaakt, zeker wanneer het ernstig zieke ouderen betreft in de laatste fase van hun leven. Een beschaafde samenleving heeft de verantwoordelijkheid om elke zieke te verplegen, en als het kan te genezen. Deze morele verplichting, die in pre-virus tijden vanzelfsprekend pragmatisch werd toegepast, werd het onaanraakbare argument waarmee politici de samenleving beperkingen oplegden. ’Triage’ was de hel bij volle ziekenhuizen, alles moest wijken om de specialisten tegen die keuzes te beschermen.

Emotionele bijeffecten

Dat lukte. Met lockdowns verminderde de druk op de ziekenhuizen, maar niet de druk op de samenleving. De druk verspreidde zich door alle geledingen van de maatschappij, als een sociaaleconomisch virus met ernstige emotionele bijeffecten. Daar, op een schaal die ongekend is, werden verwoestingen aangericht bij scholieren, studenten, ondernemers, ZZP’ers, ouderen, alleenstaanden, patiënten wachtend op tests of behandelingen. Miljoenen mensen kregen te maken met de maatschappelijke gevolgen van het voorkomen van ’triage’ in de ziekenhuizen.

In plaats van de oudste risicogroepen effectief en creatief te beschermen en gezonde zestigminners het leven te laten leiden dat we in onze tijd cruciaal achten voor hun welbevinden, ofwel: in plaats van het identificeren van de risicogroepen en het differentiëren van de beperkingen, werd door de politieke elites de hele samenleving in een hysterisch keurslijf geperst. Een integere, aardige man als Ernst Kuipers van het Landelijk Netwerk Acute Zorg houdt ook nu nog vol dat we ’de hoogte van de derde golf kunnen beperken mits we niet te snel versoepelen’. Waarom kan hij niet waarnemen dat buiten de ziekenhuizen lockdowns de ellende absoluut niet beperken?

Destructief

Kuipers kijkt door zijn specialistische bril en ziet niet dat de sociaaleconomische virusgolf al elf maanden destructief door het land waart. Dat is de golf die tot zelfmoorden leidt, tot faillissementen, tot het einde van bestaanszekerheid voor honderdduizenden gezinnen, tot wanhoop, eenzaamheid, isolement. Enkele dozijnen specialisten – wier kennis en inzet geprezen en gerespecteerd moeten worden – kregen van nerveuze politici vrij baan. Dat is bij mensen die liefdevol geobsedeerd zijn door hun beroep en kennis, en daarmee de kans krijgen de mensheid te redden, spelen met vuur.

Veel regels waren chaotisch, paradoxaal, willekeurig, zoals: na negenen met een bezoeker op je balkon een sigaretje roken mocht niet, meende de minister van Justitie. Iedereen is het zat, zei Van Zanen. Het is erger. Velen zijn eraan kapotgegaan, en gaan nog kapot, zonder dat ze in de dagelijkse statistieken van het RIVM voorkomen. De ’verborgen’ rampzalige statistieken zullen de komende jaren de kop opsteken. De politiek verantwoordelijken zijn dan al verder getrokken, naar het bedrijfsleven, een bestuursbaan bij een overheidsinstelling, of Brussel.”

Bron:
De Telegraaf (Premium-artikel)
h/t “Blaffertje”