Guus Berkhout.
Onder deze titel hebben Guus Berkhout en Dick Thoenes een groot artikel gepubliceerd in het laatste nummer van Elsevier (in de winkel).
In tegenstelling tot wat we gewend zijn van de overgrote meerderheid van de media – in het bijzonder in het licht van de emmers met klimaatkommer– en -kwel die zij naar aanleiding van het laatste (ontwerp–) rapport van het VN–klimaatpanel over de hoofden van onschuldige burgers hebben uitgestort en de recente gerechtelijke uitspraak in de Urgenda–zaak – wentelen zij zich niet in alle vermeende ellende, die de verschrikkelijke opwarming van de aarde (die maar steeds niet wil komen) zou veroorzaken. Nee, zij wijzen op de grote onzekerheden van de geprojecteerde klimaatcatastrofe, die vooralsnog alleen bestaat in de virtuele werkelijkheid van de klimaatmodellen. Deze modellen slagen er maar niet in het verleden te ‘voorspellen’ (hindcasting), laat staan de toekomst (forecasting).
Dick Thoenes.
Guus Berkhout is emeritus hoogleraar geofysica aan de TU Delft en directeur van het Centre for Global Socio-Economic Change. Dick Thoenes is emeritus hoogleraar chemische technologie aan de TU Eindhoven en gepensioneerd research directeur AKZO. Zij hebben hun sporen dus wel verdiend op wetenschapsgebied.
Ik pik een aantal passages uit hun betoog.
Ook rechters en politici zijn gebonden aan de universele wetten van de natuurkunde. Dus weg met dat gammele Klimaatakkoord en ruim baan voor de vele kansen die klimaatverandering de wereld biedt.
Er bestaat een wereldwijde consensus over de morele plicht van de mensheid om goede rentmeesters te zijn van onze unieke planeet. Maar met steeds meer mensen maken we van de aarde een uitdijende vuilnisbelt, zijn we bezig om onze natuurlijke hulpbronnen versneld uit te putten en zorgen we ervoor dat de biodiversiteit hard afneemt. Daar zou alle aandacht van overheden naartoe moeten gaan. Het advies van de auteurs is: “Wees geen slechte klimaatmakers maar goede rentmeesters”.
CO2-reductie is heilige graal in ondeugdelijk Klimaatakkoord
De werkelijkheid is helaas anders. Vooral Nederland zit stevig gevangen in het web van een ondeugdelijk Klimaatakkoord waarin CO2– reductie de heilige graal is. Daardoor zijn we in ons land bezig met de verkeerde discussie en de verkeerde maatregelen. We denken het klimaat op aarde naar onze hand te kunnen zetten, maar ondertussen zijn we niet eens in staat de Oostvaardersplassen duurzaam in te richten. We hebben een nieuwe klimaatvisie nodig, een visie die niet gericht is op het afwenden van doemscenario’s maar op het benutten van kansen.
Het is de klimaatbeweging gelukt om politici ervan te overtuigen dat klimaatverandering wordt veroorzaakt door antropogene (door de mens gemaakte) CO2. Als we die CO2 maar uit de lucht weten te houden, kunnen we de mondiale opwarming een halt toeroepen, zo is de redenering.
Maar metingen in de afgelopen decennia en feiten uit het geologische archief geven een totaal ander beeld. Er zijn steeds meer harde aanwijzingen dat niet de mens maar de natuur het aardse klimaat regelt, al miljoenen jaren. Met de zon in de hoofdrol. Immers, als die er mee ophoudt, dan gaat overal op aarde het licht uit. …
Klimaatmodellen laten temperatuurstijgingen zien die niet met de werkelijkheid overeenkomen. Ze voorspellen desastreuze mondiale opwarming, maar we zien dat die modelvoorspellingen grote afwijkingen vertonen met de metingen. Het werkelijke opwarmingstempo is van een geheel andere orde …. Wetenschappelijk gezien is dit hét signaal dat de onderliggende theorie niet deugt en dat er veel meer aan de hand is dan antropogene CO2. Klimaatmodellen van nu kijken door een sleutelgat naar klimaatverandering en zijn onbruikbaar voor beleidstoepassingen.
[De] voorlichtingscijfers over duurzame energie richten zich bijna uitsluitend op de elektrische energiebehoefte van huishoudens. Echter, die dubbele verenging (alleen elektrische energie, alleen huishoudelijke consumptie) representeert slechts een fractie van de totale energiebehoefte in ons land. Daardoor wordt er een misleidend beeld gecreëerd van de mogelijkheden en onmogelijkheden. Wist u bijvoorbeeld dat minder dan 14% van het totale energieverbruik in ons land uit elektriciteit bestaat. En dat slechts 1% wordt opgewekt door windturbines en maar 0,3% door zonnepanelen (bron CBS).
Vervolgens gaan de auteurs uitvoerig in op de misleidende officiële voorlichting over windenergie. En daarna:
Het bekende voorzorgsprincipe wordt in het klimaatbeleid veelvuldig toegepast met als rechtvaardiging de vreselijke doemscenario’s die ons door de klimaatbeweging worden voorgehouden. Maar let op, het voorzorgsprincipe geldt ook voor de beleidsmaatregelen zelf. Als drastische energieplannen kunnen leiden tot een ontwrichting van onze energie-infrastructuur, en daarmee tot een chaos in de samenleving, dan zegt dit principe dat deze plannen geen doorgang mogen vinden. …
We zullen afscheid moeten nemen van het gammele denkkader in de CO2–klimaatdoctrine. Waarom heeft de milieubeweging zich voor het karretje laten spannen van de klimaatactivisten? CO2–reductie is een doel op zich geworden; klimaat en milieu schieten er niets mee op. Integendeel, we moeten beseffen dat CO2 onderdeel is van een veel groter geheel dat bestaat uit een natuurlijke kringloop die het leven op aarde, met al haar verscheidenheid, bepaalt. Als we die zelfregulerende mondiale kringloop wat nader bekijken, dan zien we dat CO2 een onmisbare grondstof is voor alle op het land en in het water levende flora. … De klimaatdiscipline wordt gedomineerd door meteorologen, maar het onderzoek schreeuwt om systeemdenkers. …
[Het] klimaatactivisme heeft in ons land de regie overgenomen. We lopen voorop in de ‘War on CO2’. Als de bevolking te weten komt hoe gigantisch de verspilling gaat worden bij de uitvoering van het onzinnige Klimaatakkoord, dan zal onder de middenklasse een revolutie uitbreken. Immers, daar gaat de rekening naar toe. Eerste schattingen van Pricewise geven aan dat alleen al de energierekening volgend jaar per gezin zo’n € 150 hoger zal uitkomen. Dat komt nog bovenop de verhoging van €70 dit jaar. En, kijkend naar de plannen van Nijpels en Samsom, daar zal het zeker niet bij blijven.
Concluderend, we moeten eindelijk eens gaan beseffen dat klimaatverandering van alle tijden is en dat de mens daar maar bitter weinig invloed op heeft, hoe graag we dat ook zouden willen. De natuurkrachten zijn hier de baas en de mens moet zich gewoon aanpassen. Waarom zouden we als moderne Don Quichotes tegen die grote natuurkrachten vechten? Darwin zei het al: ‘Aanpassen aan natuurlijke veranderingen is de enige manier om te kunnen overleven.’ …
En we moeten eindelijk ook eens gaan beseffen dat zon en wind in de toekomst wel een waardevolle bijdrage zullen gaan leveren (die sectoren hebben veel vooruitgang geboekt, daarvoor alle hulde), maar ze zullen nooit en te nimmer onze totale energiebehoefte kunnen bevredigen. Degenen die dat blijven zeggen, vertellen sprookjes en zadelen ons op met een instabiel en onbetaalbaar aanbod-gestuurd energiesysteem.
Tot slot nog het volgende. Informateur Herman Tjeenk Willink bracht alweer ruim een jaar geleden zijn verslag uit. In zijn betoog stonden een aantal behartigenswaardige zaken over de uitvoerbaarheid van overheidsbeleid. Hij laat zien dat prachtige beleidsvoornemens in de praktijk veelal mislukken omdat ze onuitvoerbaar zijn. Inderdaad, het verleden laat zien dat bewindslieden meestal struikelen over onuitvoerbare ambities. Het trieste is dat er weinig van wordt geleerd. Dat zien we nu weer gebeuren in het klimaatbeleid.
Daarom nog een dringende oproep aan minister Wiebes met zijn klimaattafels. Stop met de uitvoering van het Klimaatakkoord nu het nog kan. Het rammelt aan alle kanten. Verleden en heden laten zien dat CO2 van vitaal belang is in de kringloop van het leven. Niet de reductie van CO2maar de vervuiling van de natuurlijke omgeving, de uitputting van de natuurlijke hulpbronnen en de vernietiging van de biodiversiteit vragen ons aller aandacht.
Laten we het schaarse publieke geld niet verspillen aan de verkeerde maatregelen, maar besteden aan het versneld schoner en groener maken van onze planeet. We hebben geen enge klimaattafels, maar brede milieutafels nodig.
Aldus Guus Berkhout en Dick Thoenes.
Het volledige artikel in Elsevier is hier te vinden (achter betaalmuur). Daarin wordt o.a. verder uitvoerig ingegaan op de astronomische kosten van het klimaatbeleid en de natuurkundige processen die de menselijke inspanning ter reductie van de CO2–uitstoot teniet doen.
Een aanrader voor klimatofielen van alle gezindten!