Klimaatrealisten winnen: ‘Endangerment finding’ wordt geschrapt

De waarheid zegeviert eindelijk in de klimaatoorlog.

 

30-7-2025

Klimaatrealisten winnen: ‘Endangerment finding’ wordt geschrapt

 

De waarheid zegeviert eindelijk in de klimaatoorlog.

Door Anthony Watts.

Het besluit van de Environmental Protection Agency om de Carbon Dioxide Endangerment Finding vandaag te schrappen, vertegenwoordigt een cruciale verandering in de Amerikaanse aanpak van klimaatbeleid – een aanpak die gebaseerd is op bewijs, niet op ideologie.

Jarenlang diende deze “bevinding” als juridische rechtvaardiging voor een reeks kostbare, verreikende regelgevingen die gericht waren op alles, van de elektriciteitscentrales in ons land tot de auto’s die we rijden en de energierekeningen die we betalen. De schrapping is een directe reactie op het toenemende bewijs dat de basis voor deze regelgeving altijd meer gebaseerd was op speculatieve modellen en politieke manoeuvres dan op gedegen wetenschap.

De Carbon Dioxide Endangerment Finding, voor het eerst van kracht in 2009, was gebaseerd op beweringen dat stijgende CO2-niveaus een ernstige bedreiging vormden voor de volksgezondheid en het welzijn. Deze beweringen, verkondigd door alarmerende stemmen in de media en de bureaucratie, waren sterk gebaseerd op computermodellen die sindsdien chronisch onnauwkeurig zijn gebleken en consequent meer opwarming voorspelden dan daadwerkelijk werd waargenomen. In de jaren sindsdien hebben we een opmerkelijke kloof gezien tussen de sombere voorspellingen en de realiteit: de wereldwijde temperaturen hebben niet het voorspelde ‘uit de hand gelopen’ pad gevolgd en extreme weersomstandigheden blijven – ondanks adembenemende berichtgeving – ruim binnen de historische variabiliteit.

Terwijl de VS zich in de knoop zat met de regelgeving, bleven China en andere grote uitstoters hun kolengestookte elektriciteitsproductie uitbreiden, waardoor elk hypothetisch voordeel van de zelfopgelegde Amerikaanse beperkingen teniet werd gedaan. Volgens meerdere onafhankelijke bronnen heeft China zijn jaarlijkse CO2-uitstoot sinds 2005 met meer dan 70% verhoogd en verbrandt het nu meer kolen dan de rest van de wereld samen. Het idee dat de VS “het goede voorbeeld zou kunnen geven” en de rest van de wereld tot soortgelijke offers zou kunnen verleiden, is door de feiten ter plaatse grondig ontkracht.

De reële effecten van de Endangerment Finding waren niet merkbaar in het klimaat, maar in Amerikaanse huishoudens en bedrijven. Energieprijzen stegen, banen in de industrie verdwenen naar het buitenland en gewone burgers droegen de last van dure, symbolische gebaren die niets bijdroegen aan de klimaatontwikkeling. Het Amerikaanse volk verdient beleid dat meetbare resultaten oplevert, niet nog meer van hetzelfde kostbare theater.

Door de Endangerment Finding te schrappen, geeft de EPA het signaal af voor een langverwachte terugkeer naar een rationeel, op bewijs gebaseerd beleid. Deze actie erkent dat CO2 geen verontreinigende stof is in enige wetenschappelijk zinvolle zin, maar een fundamenteel onderdeel van het leven op aarde – een onderdeel dat, bij de huidige atmosferische concentraties, bewezen voordelen heeft voor plantengroei en landbouw. Deze verandering gaat niet over het verwaarlozen van milieubeheer; het gaat erom onproductief beleid af te schaffen en zich te richten op echte oplossingen, gebaseerd op bewijs, innovatie en economische realiteit.

De rol van WUWT en klimaatsceptici in de afgelopen 25 jaar om dit punt te bereiken

De aankondiging kwam niet uit het niets. Het is in veel opzichten een bewijs van de volharding en integriteit van klimaatsceptici die decennialang de zogenaamde ‘consensus’ hebben betwist. Al meer dan 25 jaar stellen stemmen van buiten de mainstream – wetenschappers, meteorologen, ingenieurs en geïnformeerde burgers – terechte vragen over de zekerheid en richting van de klimaatwetenschap en de wijsheid van het daaruit voortvloeiende beleid.

Watts Up With That (WUWT), dat ik in 2006 oprichtte, heeft een sleutelrol gespeeld in dit streven. WUWT heeft een openbaar platform geboden voor datagedreven onderzoek, uitgebreide citaten uit bronmateriaal en open debatten over klimaatclaims die vaak werden gepresenteerd als ‘vaststaande wetenschap’.

Door de jaren heen hebben miljoenen lezers WUWT gebruikt als bron voor eerlijke analyses en transparante discussies, in plaats van alarmistische dogma’s en politieke standpunten. Door middel van gedetailleerde berichten en krachtige commentaarsecties heeft WUWT een generatie klimaatrealisten in staat gesteld om lastige vragen te stellen, verantwoording af te leggen en zich te verzetten tegen de intimiderende tactieken van degenen die in de status quo geloven.

Niets illustreert de noodzaak van dit scepticisme misschien beter dan het Climategate-schandaal, waarin een schat aan e-mails van vooraanstaande klimaatwetenschappers een als wetenschap vermomde schijnvertoning aan het licht bracht. De berichten onthulden pogingen om data te manipuleren, afwijkende meningen te onderdrukken en verzoeken om transparantie te blokkeren – allemaal in dienst van het verdedigen van een narratief in plaats van het bevorderen van begrip.

Climategate bevestigde wat veel sceptici al lang vermoedden: dat de zogenaamde consensus werd afgedwongen door politiek, niet door bewijs, en dat open onderzoek vaak werd gezien als een bedreiging in plaats van een vereiste van de wetenschap.

Klimaatsceptici werden van meet af aan afgedaan als “ontkenners” en afgeschilderd als buitenbeentjes, terwijl ze tegelijkertijd data en analyses naar voren brachten die de doemscenario’s die de krantenkoppen domineerden, tegenspraken.

Ze stelden de overmatige afhankelijkheid van modellen met een slechte staat van dienst, de manipulatie en selectieve selectie van temperatuurdatasets, de politisering van onderzoeksfinanciering en de meedogenloze vermenging van weer en klimaat ter discussie.

Deze uitdagingen werden vaak niet met wetenschappelijk debat beantwoord, maar met ad hominem-aanvallen en pogingen om afwijkende meningen het zwijgen op te leggen.

Toch is het juist dit scepticisme – deze weigering om te buigen voor groepsdenken – dat de wetenschappelijke integriteit heeft bewaard en veel ergere beleidsfouten heeft voorkomen. De onvermoeibare inzet van onafhankelijke analisten, bloggers en organisaties zoals het Heartland Institute heeft fouten in de verwerking van klimaatgegevens aan het licht gebracht, belangenconflicten blootgelegd en transparantie geëist bij de beoordeling en publicatie van klimaatonderzoek.

Sceptici hebben er consequent op gewezen dat het klimaat een immens complex, slecht begrepen systeem is, geen simpele machine die wordt aangestuurd door één spoorgas.

In de loop der tijd zijn veel van de argumenten van sceptici vooruitziend gebleken. Het onvermogen van klimaatmodellen om temperatuurtrends nauwkeurig te voorspellen, het uitblijven van de ‘hockeystickcatastrofe’, de aanhoudende neerwaartse bijstellingen van schattingen van de klimaatgevoeligheid voor CO2 – dit alles heeft een meer zorgvuldige, kritischere benadering van de klimaatwetenschap gerechtvaardigd.

Belangrijk is dat de nadruk die de sceptische gemeenschap legt op open data en reproduceerbaarheid, heeft geleid tot een schoorvoetende verschuiving naar meer transparantie in het reguliere klimaatonderzoek.

Nu de EPA een van de fundamentele regels van het Amerikaanse klimaatbeleid terugdraait, kan het belang van deze sceptische stemmen niet langer worden genegeerd. Beleidsmakers beginnen te beseffen dat echte vooruitgang vereist dat we ongemakkelijke feiten onder ogen zien, niet dat we ze onderdrukken.

Het narratief is verschoven van het onvoorwaardelijk accepteren van alarmistische voorspellingen naar een volwassener, datagedreven gesprek over klimaat en energie. De argumenten die ooit als ‘marginaliteit’ werden bespot, klinken nu door in de regerings- en beleidszalen.

Niets van dit alles zou mogelijk zijn geweest zonder degenen die het aandurfden om zich uit te spreken en het narratief te betwisten, vaak ten koste van hun persoonlijke en professionele leven.

Ik ben er trots op een van de velen te zijn die zich hebben uitgesproken en zich er actief tegen hebben verzet. Ik ben dankbaar voor de bemoedigende woorden en de toezeggingen van steun aan WUWT via donaties en abonnementen, plus de steun van gulle particuliere donateurs (u weet wel wie u bent) die ons in staat stelden de strijd voort te zetten.

De verwijdering van de Endangerment Finding is in veel opzichten een overwinning voor degenen die geloven in wetenschappelijke zorgvuldigheid, open debat en beleid dat het algemeen belang dient – niet alleen politiek opportunisme.

Terwijl we vooruitgaan, is het cruciaal om te onthouden dat scepticisme niet de vijand van de wetenschap is; het is de motor ervan. Alleen door open onderzoek, voortdurende vragen en de bereidheid om dogma’s te confronteren, kunnen we ervoor zorgen dat klimaatbeleid geworteld blijft in de realiteit en daadwerkelijk de behoeften van het land dient.

***

Bron hier.

***