DE VS beschuldigen Europa openlijk van censuur – een dijkdoorbraak op diplomatiek parket.
Amerikaans ministerie van Buitenlandse Zaken beschuldigt de EU van censuur en ontbrekende vrijheid van meningsuiting
(Door: Elena Fritz – Vertaling: E.J. Bron)
Op 2 juli nam de Europese Commissie een onopvallende, maar juridische akte met verstrekkende gevolgen aan: de “Delegated Act on Data Access” over de “Digital Services Act” (DSA) concretiseert de toegang van politiek toegestane onderzoekers tot interne platform data. Tegelijk ontbrandde er een openlijke diplomatieke felle discussie tussen Frankrijk en de Verenigde Staten – niet in bijvoorbeeld commissies gevoerd, maar op “X”. Twee visueel bijna identieke postings, een digitale ruimte, twee tegenovergestelde narratieven. De boodschap: de strijd om de vrijheid van meningsuiting heeft een nieuwe fase bereikt – en de EU staat daarbij in toenemende mate in het middelpunt van de kritiek.
De permanente VN-vertegenwoordiging van Frankrijk prees de in de hele EU geldende Digital Services Act als een wet, die niet de vrijheid van meningsuiting zou schenden, maar digitale veiligheid zou garanderen. Maar het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken reageerde ongebruikelijk fel: “In Europa worden duizenden mensen veroordeeld, omdat ze hun eigen regeringen bekritiseerd hebben. Deze Orwelliaanse boodschap misleidt de Verenigde Staten niet. Censuur is geen vrijheid. Alles wat de DSA werkelijk beschermt, zijn Europese elites voor hun eigen volkeren.”
De originele boodschap werd doorgestreept. De visuele vorm blijft, de inhoud werd veranderd. DE VS beschuldigen Europa openlijk van censuur – een dijkdoorbraak op diplomatiek parket. Het trans-Atlantische eenheidsfront wat betreft kwesties van democratie en grondrechten – het bestaat niet meer.
De juridische ruggengraat: de Delegated Act van 2 juli
Terwijl de diplomatieke symboliek viraal ging, creëerde de EU parallel daaraan de formele basis voor datgene dat de VS bekritiseren. De nieuwe “Delegated Act” verplicht grote platforms ertoe interne datatoegang voor zogenaamde “vetted researchers” mogelijk te maken. Deze onderzoekers moeten politieke toestemming hebben, hun thema moet overeenkomen met de EU-catalogus systemische risico´s, hun instelling moet geaccrediteerd zijn, hun doel moet overeenkomen met het EU-doel van de “democratiewaarborging”.
Waarvoor reclame wordt gemaakt als transparant offensief, blijkt bij nader inzien een selectief toegangsregime: alleen wie toestemming heeft, mag onderzoeken. Alleen wie in de zin van de EU “relevant” is, krijgt inzage. Het publiek als geheel blijft uitgesloten. De onderzoektoegang wordt niet juridisch gecontroleerd, maar administratief toegewezen.
De nieuwe architectuur van de meningsmacht
Als resultaat ontstaat er een dubbele controlestructuur: platformen moeten verklaren hoe inhouden algoritmisch beperkt, verwijderd of onzichtbaar gemaakt worden – maar ze doen dit in dialoog met autoriteiten, niet met gebruikers. Tegelijkertijd worden onderzoek en kritiek gekanaliseerd. Wie geen officiële toestemming krijgt, blijft blind tegenover de mechanismen van digitale aansturing van meningen.
Tegelijkertijd blijft de definitiemacht over begrippen zoals “desinformatie”, “hate speech” of “burger-maatschappelijke discussie” in handen van die instellingen, die politiek onder legitimatiedruk staan. De Europese Commissie – formeel geen gekozen regering – neemt de besturing van de digitale ruimte van Europa over, zonder openbare controle, zonder rechtsstatelijk compromis. Kritiek daarop wordt structureel moeilijker gemaakt: onderzoekers mogen onderzoeken wat de Europese Commissie toestaat. De wetenschappelijke kennis wordt de licentie verleende functie politieke agenda.
VS tegen Europa: belangen in plaats van waarden
Dat uitgerekend de Verenigde Staten dit mechanisme openlijk aanvallen, is geopolitiek verklaarbaar. Onder president Trump definieert Washington zijn buitenlandse politiek strikt als door belangen geleid – en gebruikt elke zwakte van de tegenstander om zich globaal te positioneren. Een Europa, dat meningen reguleert, is aanvechtbaar – niet militair, maar moreel. En wie zijn critici vervolgt, verliest het interpretatiegezag over begrippen zoals democratie, vrijheid, pluralisme.
In deze nieuwe orde is de EU geen bondgenootschap partner meer, maar een speler met eigen infrastructuur – maar zonder geloofwaardigheid. Zo wordt de DSA van een defensie-instrument tot de strategische zwakke plek: wat als bescherming bedoeld was, wordt het aanvalsdoel. De VS demonstreren op open podium: de EU spreekt van vrijheid, maar handelt naar de logica van de controle. En precies dat wordt politiek geëxploiteerd – niet ondanks, maar wegens het westelijke waarde fundament.
Slotsom: de DSA als symbool van een afbrokkelend model
De “Digital Services Act” was nooit alleen maar een wet, maar de uitdrukking van een politiek paradigma: de crisis van het Westen wordt niet meer door geweld, maar door narratieven beslist. En de instituties van de EU stellen alles in het werk om deze narratieven te stabiliseren – ook al kost het de vrijheid van meningsuiting.
De felle discussie tussen Frankrijk en de VS laat zien: het verhaal van de liberale democratie is geen vanzelfsprekendheid meer. Het wordt actief verdedigd – niet tegen vijanden van buiten, maar tegen interne scheuren. De DSA moet helpen deze scheuren te dichten. Maar met elke nieuwe paragraaf wordt duidelijker: de façades staan er nog, maar het fundament brokkelt af. Wat overblijft, is een beheerde discussieruimte met een democratische schijn – en het wantrouwen van diegenen, die deze ruimte niet meer mogen betreden.
Bron:
pi-news.net
Door: Elena Fritz
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
2 reacties :
Dat is allemaal begonnen met goedkeuring van die moslim barry soetoro en die demente oplichter joe biden. Dus…
De pot verwijt de ketel.
Een reactie posten