klimaat is cyclisch, complex en niet door lineaire modellen meetbaar.
Arctisch zee-ijs al 20 jaar lang stabiel – en de klimaathysterie brokkelt verder af
(Vertaling: E.J. Bron)
Een nieuwe wetenschappelijke studie o.l.v. Dr. Mark England van de Universiteit Exeter bevestigt wat vele onafhankelijke waarnemers sinds jaren weten: het Arctische zee-ijs is sinds bijna twee decennia stabiel. Dit inzicht is tegenstrijdig aan de apocalyptische scenario´s, die klimaatactivisten en mainstream media al jarenlang verbreiden.
Hoewel satelliet data laten zien dat het ijs zich in elke maand sinds 2007 niet verder heeft teruggetrokken, beweerde Sir David Attenborough in 2022 tegenover BBC-kijkers dat de Noordpool tot 2035 in de zomer ijsvrij zou kunnen zijn. Nog grotesker vergiste Al Gore zich, die al in 2007 voorspelde dat het zee-ijs op de Noordpool tot 2014 volledig zou verdwijnen.
Wetenschappelijke realiteit versus politieke agenda
De nieuwe resultaten van de studie zijn duidelijk:
- Het zee-ijs is sinds 2007 stabiel.
- Cycli van 70-80 jaar bepalen de natuurlijke schommeling van de uitbreiding van het ijs.
- 1979, dat vaak als referentiejaar wordt gebruikt, markeerde een cyclisch hoogtepunt, niet een “normaal” niveau.
In werkelijkheid laten historische waarnemingen zien dat de uitbreiding van het ijs in de jaren ´50 geringer was dan nu. Desondanks wordt nog steeds geprobeerd elke natuurlijke verandering als door de mens veroorzaakte “klimaat collaps” te verkopen.
De Noordpool onderzoeker Allan Strup Jensen liet onlangs zien dat de vermeende dramatische afname van het ijs hoofdzakelijk terug te voeren is op een natuurlijke vermindering tussen 1997 en 2007. Daarvoor en daarna domineren stabiele fases.
De rol van de klimaatmodellen
In plaats van de duidelijke stabilisering toe te geven, proberen klimaatonderzoekers nu de modellen zo te duiden dat ook stagnering als “bevestigd” geldt. Het team van Dr. England noemde de actuele ijspauze “verrassend, maar niet onverwacht” – een zin, die verduidelijkt hoe flexibel moderne klimaatmodellering is geworden: wat er ook gebeurt, het wordt als bewijs voor de eigen these geduid.
De klassieke manoeuvre:
- Als er ijs smelt, is er klimaatverandering.
- Als het ijs toeneemt of stagneert, is er eveneens klimaatverandering – deze keer “verborgen” door natuurlijke schommelingen, maar zogenaamd nog gevaarlijker.
Deze absurde duiding laat zien hoe ver de klimaatwetenschap zich deels van objectiev emeting verwijderd heeft en ter verdediging ideologische agenda´s inzet.
Klimaatpropaganda versus wetenschap
Wetenschappers zoals Dr. England blijven uiteindelijk het narratief trouw en proberen het actuele ijsplateau nog als bevestiging van hun modelprognoses te verkopen. Maar het wordt steeds moeilijker om de discrepantie tussen reële data en politieke klimaathysterie te verbloemen.
De realiteit:
- De catastrofe prognoses van Gore, Attenborough en consorten zijn niet uitgekomen.
- De zogenaamde “kantelpunten” bleven uit.
- De modellen mislukten meermaals, worden echter nog steeds als basis voor massieve politieke omwentelingen gebruikt.
Het vertrouwen in klimaatprognoses neemt af – en met hem het vertrouwen in die elites, die een “netto nul”-politiek op basis van twijfelachtige aannames willen doordrukken.
Slotsom
Het zee-ijs op de Noordpool levert een schoolvoorbeeld: klimaat is cyclisch, complex en niet door lineaire modellen meetbaar.
Wie de natuur misbruikt om een politieke agenda door te drukken, speelt niet alleen met wetenschappelijke geloofwaardigheid, maar ook met de maatschappelijke vrede.
Bron:
uncutnews.ch
Bron oorspronkelijk artikel:
dailysceptic.org
Door: Chris Morrison
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten