Denemarken gaat het verbranden van de Koran verbieden.
Waarom Nederland het verbranden van de Koran niet moet verbieden
Denemarken gaat het verbranden van de Koran verbieden. Hoe onsmakelijk en kwetsend boekverbrandingen ook zijn, Nederland moet dat voorbeeld niet volgen, schrijft Bram Hahn.
In Denemarken en Zweden waren de afgelopen maanden diverse incidenten waarbij mensen met een grote afkeer van de islam in het openbaar Korans in brand staken. Het leidde er tot woedende reacties van moslims, ook elders in de wereld, en tot een gespannen verhouding met in het bijzonder Turkije. De landen verhoogden al hun terreurdreigingsniveau en verscherpten hun grenscontroles. Nu werken ze aan verboden op het verbranden van de Koran en andere heilige boeken.
De Deense minister van Justitie Peter Hummelgaard kreeg donderdag een meerderheid in het parlement voor zijn wetsvoorstel. Op het verbranden van een heilig boek volgt een boete of maximaal twee jaar gevangenisstraf. De wet spreekt niet van verbranden, maar van in het openbaar ‘ongepast behandelen’ van ‘teksten die van belang zijn voor een religieuze groep’. Daarmee gaat de wet nog veel verder: dit zet de deur open voor allerlei vormen van willekeurige censuur.
Begrijpelijkerwijs zitten de regeringen van beide landen met de kwestie in hun maag, en proberen ze de lont uit het kruitvat te halen. Maar een verbod is geen goed plan.
EEN KORAN OF ANDER BOEK VERBRANDEN IS GEEN GEWELD
Ook in Nederland werden de afgelopen jaren geregeld Korans in brand gestoken of verscheurd. Dat was dan bijna altijd het werk van Pegida-voorman Edwin Wagensveld, die de islam een fascistische ideologie vindt. Begin november nog scheurde hij bladzijden uit de Koran voor de rechtbank in Den Haag, waar hij moest verschijnen wegens groepsbelediging van moslims.
Boeken vernielen is uiterst onbeschaafd, zeker als die een belangrijke rol spelen in het leven van miljoenen mensen. Boekverbrandingen zijn ook historisch beladen. Maar de vrijheid van meningsuiting is een onmisbare pijler onder een vrije democratische samenleving. En de overheid gaat niet over de manier waarop je die mening uit – tenzij je geweld gebruikt of daartoe oproept.
Dat is bij een boekverbranding niet aan de orde. Het is misschien onsmakelijk, verwerpelijk en kinderachtig om boeken die je niet aanstaan te verbranden, maar het is niet aan anderen – laat staan de overheid – om te bepalen welk boek je niet in de fik mag steken.
VERBOD OP VERBRANDEN KORAN ZORGT VOOR GLIJDENDE SCHAAL
Met een verbod begeeft de wetgever zich op een glijdende schaal. Als je de Koran of de Bijbel niet ‘ongepast mag behandelen’, gaat het niet alleen over verbranden. Dan mag je er vermoedelijk ook geen pagina uitscheuren. Of dit met geluid suggereren, zoals Geert Wilders deed in zijn islamkritische film Fitna uit 2008. Zoiets is streng verboden in islamitische landen, maar daarvan hoeft een seculier en vrij land zich niets aan te trekken.
En wie bepaalt wat een heilig boek is? Het ligt voor de hand om te denken aan de Koran, de Bijbel en de Tenach. Maar waarom niet elk ander boek dat van grote betekenis is voor een groep mensen of een individu? Dat je een groep kwetst met een ‘ongepaste’ daad, moet geen argument zijn om het dan maar te verbieden.
NIET ZWICHTEN VOOR ONVERDRAAGZAAMHEID
In 2013 verdween op voorstel van D66 en de SP artikel 147 over ‘smalende godslastering’ na 81 jaar uit het Wetboek van Strafrecht. Een specifiek wetje tegen het verbranden van heilige boeken zou artikel 47 feitelijk in ere herstellen, een juridische draai.
Je mag in Nederland een kerstboodschap van het gezin van voormalig SGP-fractievoorzitter Kees van der Staaij vergelijken met de hel. Je mag plastic foetussen per post versturen, en zo je standpunt over abortus kracht bijzetten. En je mag een boek verbranden omdat je het niet eens bent met de inhoud. Er is al te veel zelfcensuur uit vrees voor reacties van humorloze fanatici. Laten westerse overheden niet ook nog eens met wetten zwichten voor onverdraagzaamheid.
0 reacties :
Een reactie posten