Hier zou iets kunnen staan over de oorlog in het oosten, over het opvangen van vluchtelingen in Nederland in onze huizen en hoe dat “pijn gaat doen”, volgens Hubertus Bruls, de Nijmeegse ‘noodwet’ pief die hooguit bij een dijkdoorbraak van nut zou kunnen zijn, fysiek.
23-3-2022
Ik dacht er aan iets te zeggen over mannen in vrouwenkleedkamers, snelheidsbeperkend autorijden dat wordt ingevoerd, de douche ‘timer’ die gemeenten uitdelen met de campagne slogan ‘Gewoon, zo’ en die hele continue upgrade van de “wat zijn wij hier aan het doen” samenleving, maar dan zonder überhaupt nog die vraag.
Bijna wilde ik twitteren of een snelheidslimiet niet vooral gevaarlijk is. Stel dat je ergens snel voorbij moet omdat je in iemands dode hoek zit, of op de vlucht ‘voor het water’ bent.
Maar what difference does it make. Als je dode ogen nog leger wilt zien worden, je omgeving nog stiller en onverschilliger, dan moet je beginnen over veiligheid en gezondheid. Over welzijn, geluk en vrijheid. Het is fruit naast een doodshoofd leggen. Zoals in een schilderij van Paul Cezanne, ‘Still life with skull’. Waarbij het fruit in het rottingsproces langzaam een herinnering wordt.
Je onderhouden met de waanzin is bewezen ineffectief en moedeloos makend. Ik vind er iets van maar verhoud me er niet meer toe. Ik merk de afstand en het contrast pas goed als ik dan, zoals gisteren, letterlijk de nieuwe lente inloop. Door het bos met de hond. Een nieuw begin. En ik realiseerde me dat dit mijn vijanden niet gegeven is. Zij moeten door met hakken, zagen en slopen. Met liegen, nieuwe donkere winters aankondigen en angst zaaien.
Ik sla het hoofdstuk van de afgelopen winter graag dicht, het was een zware tijd. Soms helpt een nieuwe datum op een kalender, een zonnige dag temidden van kleine groene knoppen en fluitende vogels. Weer in het ‘ronde’ zijn, de cyclus van het leven, de natuurlijke herstart. Ver weg van het lineaire, artificiële en synthetische wat ons politieke, culturele en mediale systeem nu is.
Waarin we geacht worden lijfelijk en geestelijk mee te doen, om een soort zielenbasis te creëren voor de in feite niet-bestaande wereldorde die iets moet vervolmaken wat al diep verrot en verloren is. In feite zijn wij hun enige hoop. Joe Biden noemde deze week de New World Order, zomaar eventjes, tussen twee hersenscheetjes door, iets dat we ‘moeten doen’.
No thanks, I’m okay.
Niemand hoeft overigens te snappen wat dat is, die nieuwe orde, dat is een voordeel voor velen. Je kunt gewoon met je ogen wijd gesloten meedoen door te deugen, door stapsgewijs elk ‘nieuwe, tijdelijke ding’ te omarmen wat omarmt moet worden en al het andere wat niet dat ding is met veel scheldwoorden en gekwetst gelijk te laten ‘verdwijnen’. Is dat even makkelijk.
Alleen in de ontkenning wijzen deze gemaksdieren naar de waarheid. Zo lijkt men in het begin van deze lente en het aangekondigde einde van de coronamaatregelen het bewijs te zien van de onzin over die artificiële, doodenge Great Reset. “Waar blijft ie nou, hahaha”. Ze denken dat het verstrijken van de tijd, of om in de kakelende woorden van Kamala Harris te spreken: “passage of time”, inhoudt dat al het nare en praktisch ongemakkelijke als vanzelf achter ons wordt gelaten, dat progressie – een nieuwe dag – per definitie in het verstrijken van de tijd zit, omdat “iedereen dat toch wil”. Het is de blik van een kleuter die de wereld wegmaakt door zijn handen voor zijn ogen te doen. Het is het handelen van een mens die niet ‘op weg is’ naar een nieuw begin, maar als het ware wordt meegevoerd in een eeuwige kindertijd.
In de Nieuwe Wereldorde moet er om die reden in z’n totaliteit een einde komen aan nieuwe beginnen. Dit moet ik vast uitleggen.
In de wereld van de transhumanisten, neem een Klaus Schwab, is er geen nieuw begin in het hier en nu mogelijk. Schwab: “Er zou een nieuwe wereld kunnen ontstaan, waarbij het aan ons is om de contouren opnieuw te bedenken en te tekenen.” Tot die tijd zitten wij niet aan die tekentafel, maar worden zelf uitgetekend.
Er is een continue ‘nu’ in hun geesten, een void, waarin niets vat heeft op de werkelijkheid en van waaruit er tegelijk een utopisch punt op de horizon wordt gezet. Een fata morgana die de ‘nietsvermoedende’ mensheid als het ware hypnotiseert. Niet omdat het zo’n indruk maakt, maar omdat het juist zo nietszeggend is. “We moeten naar een schoon klimaat,” we moeten naar een sustainable wereld”, “we moeten naar zero carbon”. Dat laatste houdt feitelijk in: nul leven.
“Maar dat laatste zullen ze wel niet bedoelen”, klinkt het dan. Precies mijn punt. Gehypnotiseerd door de ongrijpbaarheid en onwaarschijnlijkheid van hun intenties, door de platitudes van hun politieke boodschap, door de gedachte dat het eerst nog acht jaar lente zal worden, en dat is nog zo ver weg. En ‘dat de tijd het wel zal leren’.
Tijdens de wandeling in het bos realiseerde ik me nog iets. Schwab en zijn ‘visionaire’ vriendjes (Rutte, Macron, Trudeau, Merkel, en nog meer van zijn leerlingen) maken niet meer dan een ‘snapshot’ van de mensheid om ons in hun baan te houden. Een polaroid waarop mensen te zien zijn met stralende gezichten, kinderen die spelen, zonnige weides, schone steden, ‘sharing and caring’. Being happy. Ons leven zal ze een rotzorg zijn.
Deze foto stelt voor wat wij moeten worden over een jaar of acht, en die foto is statisch. Hij is al dermate ge-fotoshopt op sfeer dat een mens erin ontdekken onmogelijk wordt. Dat hoeft ook niet, want een mens is niet het subject van dat geluk, de beeltenis van die mens is dat. De fantasie. En dan komt het: als die mensen zo gelukkig zijn, in de toekomst, dan moeten wij als hun architecten wel héél bijzonder zijn. Wij moeten meedelen in hun fantasie.
Oftewel, met die ‘foto’ in de hand creëren ze hun eigen noodzakelijkheid en hun rechtvaardiging voor hun dystopische, misdadige handelen. ‘Zij hebben helemaal geen ideeën, de ideeën hebben hen’ (Carl Jung).
De mens nu is nog niet volmaakt, nog niet voldoende tot “wat hij werkelijk nodig heeft” gereduceerd, en daar zijn zij nodig! Ook in het boek “Wij zijn met velen” schrijft Agenda 2030-aanhanger Sigrid Kaag dat zij vrijheid ziet als “wat de mens nodig heeft aan vrijheid”. Met haar snapshot voor ogen is de mensheid (dus niet het individu) teruggebracht tot wat zij uit ‘de goedheid van haar hart’ aan vrijheid kan doneren, zodat het háár wat oplevert. Om die fantasie te kunnen uitleven. Het is bijna niet te vatten hoe diep deze pathologie en spirituele armoede momenteel in onze samenleving is doorgedrongen. De schade is onmogelijk te onderschatten.
Over een tijdje is onze lente weer voorbij en zullen we weer op de proef worden gesteld. De digitale ID met allerlei restricties lijkt niet meer te stoppen. We betreden zachtjesaan een samenleving waarin we als systeemslaaf slechts nog menselijk toneel mogen spelen voor onze beulen, zodat we lijken op de polaroid. Geschoten door psychopaten en hun helpertjes die een permanente geestelijke innerlijke armoede willen vestigen voor iedereen. De foto van henzelf die ze aan ons hebben laten zien.
SIETSKE BERGSMA
0 reacties :
Een reactie posten