Als “staatsvijand nummer één” kijk ik ieder jaar op 9 Mei, de Parade, waarmee Rusland de overwinning viert op de Nazi’s in de Grote Vaderlandse Oorlog. De indrukwekkende herdenking van het onmetelijke bloedbad dat ons vrijheid bracht, waar de Sovjets met miljoenen tegelijk, de hoogste prijs voor betaalden; dertig miljoen soldaten, piloten, matrozen, omaatjes en meisjes met linten in hun haren, gingen zonder meedogen door de vleesmolens van de hel.

Het onvoorstelbaar leed dat diepe, zwarte voren sleet in de Russische ziel, kun je nu na 77 jaar na het laatste kanonschot, nog terughoren in liedjes zoals верните память, waar hele zalen ook nu nog voor opstaan, in diep respect en oprecht verdriet. Van stokoud tot piepjong.

Als het gejuich uit vele kelen klinkt over het Rode Plein, recht ook ik mijn schouders en brul mee. “YPA!” 

In Rusland voetballen ze niet met kransen.

Het doet me pijn dat uitgerekend het land waar ik van houd, de mensen, de cultuur, een land onder God, een land waarvan ik de taal spreek, op zo’n vieze, doorzichtige klassieke “Neo Con” manier, onder ronkende fantoomdreigingen en gefabriceerde angstoffensieven, opnieuw door het westen, tot aan de rand van een oorlog wordt gedwongen in hun eigen achtertuin.

Ondanks de smeekbedes van een vermoeide, opvallend verdrietig ogende Poetin, die, in tegenstelling tot onze ladyboy-leiders, defensiemeisjes, tranny-generaals en D66 Twiggy’s, weet wat oorlog zou betekenen en hoe onmetelijk hoog de prijs zal zijn. 

Ondanks de sussende woorden van Zelensky, die Biden zelfs uitnodigde om met eigen ogen te komen zien dat er van Russische dreiging helemaal geen sprake is. 

Het doet pijn dat ik word geacht, opnieuw een volstrekt onschuldig volk te haten. Net als de Irakezen, de Syriërs, de Afghanen, volkeren die ons geen vlieg kwaad deden, maar wiens bruiloften en kinderpartijtjes een makkelijke prooi waren voor onze drones en F16’s. 

We zagen het wel, hun dode babies, die verscheurde poppen, maar wij keken weg, haalden onze schouders op en leefden door. 

En zie, nu is Europa wellicht zelf aan de beurt, omdat Vicky Nuland en haar doodzieke vriendjes het hart van de Russische ziel, hebben uitgekozen als nieuwe Killing Fields om hun raketten, jets ander wapentuig te testen. The chickens came home to roost.

De elite vind het tijd voor oorlog. De vrede heeft lang genoeg geduurd. Raytheon en Boeing missen de omzet en de aandacht van de westerling, die wakker wordt uit zijn covid winterslaap, moet naarstig worden afgeleid.

We worden een oorlog ingerommeld door ons eigen diep corrupte militair, industrieel, farmaceutisch complex, dat in paniek afleiding zoekt voor de hilarische, maar niet minder dodelijke puinhoop, die ze van hun eigen gedroomde, totale machtsovername hebben gemaakt. Ze zoeken afleiding voor de als spreeuwen neervallende sporters, voor HIV tests die ineens worden gepromoot alsof het de normaalste zaak van de wereld is, voor de Canadese Truckers die van geen wijken weten en de wereldwijde protesten die maar niet stoppen. 

Afleiding voor de zelfmoorden, de faillisementen, het diepe verraad tegen de eigen bevolking door Westerse media en politiek.

Afleiding voor de EU pantserwagens onder de Arc de Triomphe, de neergeknuppelde bejaarden, de gekaapte macht van de Brusselse technocraten en de diepe corruptie van hun leiding, die hier nu al dieper wordt geminacht dan Poetin ooit zal worden. 

Afleiding voor hun 4e industriële revolutie die krakend tot stilstand kwam, nadat hun verderfelijke plannen in een te fel en spottend licht werden gezet. 

Ratten houden niet van licht. 

De nazi’s van nu, in mantelpakjes en blauwe jasjes, met hun kippenarmpjes en regenboogvlagjes, zoeken naarstig naar afleiding voor de broeiende volkswoede, nu steeds meer westerse mensen doorkrijgen hoe bedrogen ze zijn en hoe zwak, klein en verwerpelijk de steenrijke kaste is, die ze nu al tientallen jaren met list en bedrog onder de knoet houdt en definitief tot slaaf wil maken.

Vooralsnog weigeren de beoogde Slavische kemphanen, ondanks alle westerse provocaties, elkaar de ogen uit te pikken en naar de strot te vliegen.

En hopelijk zullen Zelensky en Poetin nader tot elkaar komen en samen door de regen van Tonkin en Gleitwitz incidenten heenkijken, waarvan de eerste pontificaal door de Amerikanen staat gepland voor aanstaande woensdag.

Mocht het echter komen tot een oorlog en Oekraïne verandert opnieuw in een roodgloeiend slagveld en de EU in een geasfalteerde radioactieve vlakte, onthou dan één ding. 

We are the baddies. Not Poetin.

Господи, спасите нас.