De bewijslast over nut en noodzaak van de lockdowns ligt bij de Staat, en nu juristen en artsen hun gelijk moeten halen bij de rechter verandert niets aan dat feit.
Sietske Bergsma 29-12-2021
Ja natuurlijk heb ik ook het Kort Geding tegen de Staat zitten meeluisteren. Tijdens het uitlaten van de hond en het boodschappen doen. En terwijl ik de afsluitende woorden van de eiser, het kantoor van Bart Maes namens een aantal gedupeerden van de lockdown, hoorde kreeg ik voor het eerst in lange tijd weer eens een hele vuile blik toegeworpen. Aan de kassa stond een vrouw van in de vijftig met haar tienerzoon, beiden met mondkap, minachtend naar mij te kijken en te smoezen.
Ik realiseerde me dat ik alweer de enige was zonder. In een paar weken tijd zijn ze allemaal weer op gegaan. De harde kern van vingerwijzers is ook weer terug van nooit weggeweest. Alsof er een bordenwisser over het eerste half jaar van 2021 is gegaan. De vaccinaties zouden ons hieruit helpen, de lockdowns waren voorbij. En nee, met mijn geheugen is niets mis, het heeft in alle kranten gestaan. (En dus is het waar.)
Dat is allemaal vergeten want nu is er Omicron of zoiets, en klagen mensen hooguit een beetje als ze dubbel gevaccineerd en vers geboosterd moeten testen om iets te mogen — met mondkap op natuurlijk, op reis bijvoorbeeld. In Duitsland is dit nu al overal aan de orde van de dag.
Die bordenwisser gaat ook weer van een wis, wis, wis over de oude beloftes en scenario’s als je luistert naar de Staat die in de rechtszaal motiveert waarom de lockdown door moet gaan. En hoewel de eis van Maes staat als een huis, zie je de doelpalen aan de andere kant letterlijk weer verschuiven. De toga’s, de beleefde uitwisseling van argumenten (aan eisers kant met name), de formaliteiten waarin alles wordt gegoten. Maar de verdediging voor de lockdown raakte kant noch wal. Met “we weten het niet” kreeg je vroeger sowieso geen gelijk, maar nu weten we wel beter: er kán iets ergs gebeuren. En ondertussen ligt de bewijslast bij eisers, de samenleving zeg maar, om dat niet weten met een wel weten van tafel te vegen. En waag het niet iets te weten, want wij hebben het OMT. Je wordt er horendol van.
Zie daar wederom de vervelling van de slang die onze overheid heet. We leggen het toch keurig uit?! We motiveren toch wat we in onze glazen bol denken te zien, ik ben toch duidelijk een miezemuizerige, niet angstaanjagende landsadvocaat met één taak belast?
Ik ben niet tegen deze kort gedingen, waar we er nu al tientallen van hebben gehad en ik vind dat slachtoffers van lockdowns sterk en in het openbaar verdedigd moeten worden, op een plek waar het ertoe zou kunnen doen. Al was het maar voor het nageslacht, we tried. Letterlijk.
Er moeten mij alleen twee dingen van het hart, die verder gaan dan kritiek rond het ‘nut van procederen’. Als rechters al hebben laten zien dat ze niet durven, mogen of willen oordelen in het voordeel van de meerderheid van de bevolking, die niet lijdt onder het virus en niet bij machte is de crisis in de zorg te veranderen, is er dan überhaupt nog wel een David tegenover Goliath? De katapult van David moet volgens mij deze zijn:
Het is de Staat die niet alleen zegt de verantwoordelijkheid voor de volksgezondheid te hebben, maar in feite ook de enige is met de oplossing. De ‘afweging van belangen’ doet eigenlijk niet eens terzake in deze fase en bevestigt uitsluitend (in het voordeel van de Staat) dat die afweging centraal staat. Zo kun je eindeloos onder het mom van ‘wikken en wegen’ draconische maatregelen opleggen.
Laat ik het anders zeggen, stel je eens voor dat je als burger gedaagd wordt door een eiser die schade heeft door jouw tekortkoming. Je dakpannen waaien van je huis door slecht onderhoud en brengen schade toe aan de buurt. Dan kun je zeggen als gedaagde: laat die mensen maar verhuizen, want ik vind dat erg voor ze en dan weten ze zeker dat ze niets overkomt!
Elke rechter zou zeggen: luister, jij gaat die dakpannen vervangen, en elke dag dat daar nog geen begin mee gemaakt is betaal je een dwangsom. Einde verhaal.
In dít dystopische verhaal dat de coronacrisis heet en waar we vandaag in Den Haag weer naar mochten luisteren is het opschalen van de IC, het aantrekken van meer personeel en domweg meer geld en middelen stoppen in de zorg als geheel niet aan de orde. ‘Wis, wis, wis.’ Terwijl dat probleem wel ten grondslag ligt aan de hele argumentatie van de overheid voor het ‘legitiem’ kapot maken van onze samenleving.
Nee, heel Nederland moet maar verhuizen door die vallende dakpannen, en de simpele oplossing die, nogmaals, alleen door de gedaagde, de Staat, kan worden geboden wordt op het bordje van de hele bevolking gelegd. Iedereen binnen blijven, iedereen in permanente staat van angst en onzekerheid is ‘nou eenmaal noodzakelijk’. Je zou bijna denken dat verhuizen hun doel is!
Strijd voeren doe je om de strijd te winnen, en dus wil ik nog een tweede opmerking kwijt: wijsheid ligt niet eindeloos voor het oprapen. En ‘intelligente’ mensen hebben we genoeg. Ik wil in 2022 een veel hardere afrekening zien van de schuldigen van dit beleid. Via de rechterlijke weg, via vreedzame protesten, desnoods met een kleine katapult. Maar mik waar de vijand het zwakst is. Hun hele verhaal is een prisoners dilemma en zwak. Niet de details, niet de menselijke gebreken, niet hun onvolledige bronnen. Ze zijn afhankelijk van partijen die deze details bestrijden, vanuit goede intenties die ze zelf niet hebben. De overheid weet precies welk spel ze spelen, nu wij nog.
0 reacties :
Een reactie posten