Het werkelijke corona-probleem

 Hoe ziek is het als bestuurders een epidemie gebrúiken om hun Orwelliaanse digitale controle-agenda door te voeren? 

Het werkelijke corona-probleem

Geplaatst op 14 november 2021 door E.J. Bron

(Door: “Carver”)

Wat valt op ?

Dat je nooit meer iets hoort over Zweden. Vorig jaar vielen de media over dat land heen met emmers vol kritiek over wat ze het ‘Zweedse experiment’ noemden: ze vonden het onverantwoordelijk, de ziekenhuizen zouden het daar binnenkort niet meer aankunnen, er zouden massa’s doden vallen… en dat soort loze kritiek. Nu er in Zweden dit najaar géén 4e golf is, de ziekenhuizen het wél aankunnen, er maar 0,04% meer doden zijn dan hier hoor je vanuit de media een oorverdovende stilte. Men heeft het wél over landen waar het nog strenger is dan hier, als ‘vergelijk’… om steeds verdergaande maatregelen door een zich ontwikkelende Stasi-staat (?) te rechtvaardigen. De QR-coronapas lijkt een stap in de ontwikkeling van een digitale controlestaat; met voor de burger wéér een nummer; en invoering van een ‘apartheidspas’, waarmee men moet kunnen bewijzen dat men gezond is. Schijnveiligheid, want ook gevaccineerden kunnen anderen besmetten.

Zweden heeft weinig harde maatregelen genomen, alléén die zaken die bewezen effect hebben: afstand houden, groeps- en festivalactiviteiten als super-spreaders afzeggen, handen wassen etc., ook vaccineren ze, maar ze hebben bijv. scholen, horeca etc. níet totaal gesloten, geen mondmaskerplícht en verder maar weinig verplicht. In Nederland beweren de Peppies & Kokkies dat de ‘afremming’ van besmettingen púúr en alléén komt door de corona-maatregelen, lockdowns en binnenkort door de uitbreiding van de QR-apartheidspas natuurlijk. Men zegt dan dat Zweden een groot land is met maar weinig mensen en dat daardóór de besmettingen meevallen; echter 85% van de Zweden woont in dichtbevolkte stedelijke gebieden, het is vergelijkbaar met Nederland.

Waar is de wetenschappelijke onderbouwing ?

In de wetenschap moet er altijd als controlegroep een ‘populatie’ zijn waar iets níet gedaan is, om te weten óf de wél genomen maatregelen wérken of dat we alleen maar aannemen dát ze werken. In een complex systeem als een héél land kunnen er namelijk ontelbare oorzaken zijn waarom iets líjkt te werken. Een hele maatschappij kan dan in de tunnelvisie glijden dát iets werkt en dat we ‘dus’ daarin stééds vérder moeten gaan als het toch niet helemaal het gewenste resultaat heeft. Dáárom is er de wetenschappelijke controlegroep. Een vergelijk met ‘het experiment’ Zweden is feitelijk de controlegroep van een héél land dat iets ánders doet. Als men de corona-doden per 100.000 inwoners van Zweden bekijkt, ziet men dat Zweden wel wat hogere sterftecijfers heeft dan Nederland, maar dat scheelt maar een fractie. En te bedenken dat Zweden weinig maatregelen heeft en Nederland veel, er een 4e golf is in veel landen en ook Nederland, maar niet in Zweden.

Het aantal overledenen is in Zweden in totaal 15.000 mensen, in Nederland 18.600 mensen. Zweden heeft minder inwoners; in percentage is in Nederland in totaal

0,1 % van de bevolking en Zweden 0,14 % van de bevolking overleden aan Covid (ECDC, 11 november 2021), dit verschil van 0,04% valt echter royaal binnen de statistische foutmarge. De ‘maatregelen-groep’ Nederland en de controlegroep Zweden blijken dus statistisch verwaarloosbaar van elkaar te verschillen qua corona-sterfte…

Wegbezuinigde ziekenhuisbedden zijn het werkelijke probleem

Hoe is het mógelijk dat in een van de rijkste landen van de wereld bij de eerste de beste relatief kleine epidemie (er zijn véél ergere epidemieën dan Covid, denk aan het Ebola-virus, Marburg-virus etc. met sterftecijfers van véle tíentállen procenten) de zorg dreigt in te storten, terwijl er al decennialang wordt gewaarschuwd dat zware virussen ook in Nederland om zich heen kunnen grijpen? Vrijwel alle huidige gesettelde politieke partijen hebben de inkrimping van de ziekenhuiszorg zélf of gedaan of er mee ingestemd en laten nu krokodillentranen dat ‘de zorg’ het niet aankan …… Nog in 2010 had Nederland 2800 IC-bedden, nu maar 1.150. Nederland heeft per 100.000 inwoners 6,7 IC-bedden, Duitsland 48, 7 x zoveel (Europees centrum voor ziektepreventie en -bestrijding – ECDC). In de jaren ’70 waren er 75.000 ziekenhuisbedden in Nederland, momenteel zijn er nog maar 39.900 ziekenhuisbedden. In de jaren ‘70 waren er nog 261 ziekenhuizen met bijbehorend personeel, in 2015 nog maar 102 ziekenhuizen. (Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen NVZ). Momenteel zijn er 4 miljoen inwoners méér in Nederland dan in de jaren ’70, een kwart mensen méér dan toen. Een normaal denkend politicus zou het aantal bedden in de ziekenhuizen niet hebben gehalveerd, maar hebben gezorgd voor 25% méér bedden.

Hoe ziek is het als bestuurders een epidemie gebrúiken om hun Orwelliaanse digitale controle-agenda door te voeren? Als men de ziekenhuisbedden niet gehalveerd had, maar had laten meestíjgen met de bevolkingsgroei van 25%, zou de druk op ziekenhuizen én personeel nu niet zo hoog zijn geweest dat er ook nog eens een ziekteverzuim is van 10% en hoger dat de capaciteit nóg verder vermindert. Volgens onderzoek van de FNV en NU’91 overweegt 40% van het verplegend personeel de zorg te verlaten door de grote werkdruk. De helft van jongere instromers vertrekt binnen 2 jaar, jaarlijks verlaten ervaren verpleegkundigen in duizendtallen de branche, omdat het te zwaar is geworden. Als de ziekenhuis-capaciteit niet wegbezuinigd was, zou zelfs een hogere sterftegrafiek door Covid, zoals te zien is in Zweden, zónder te veel ‘corona-maatregelen’ hanteerbaar zijn, een zorg die de huidige covid-golven echter nauwelijks aankan. En de Nederlandse politici en overheid…. ze wassen hun handen in onschuld en blijven lekker zitten, het ‘nieuwe normaal’ in de politiek.

Door:
“Carver”
(voor www.ejbron.wordpress.com)