Een routekaart moet Nederland helpen de tweede coronagolf af te vlakken. Maar eerlijk gezegd heeft de kapitein - met de kaart in de hand - geen flauw idee welke koers er echt moet worden gevaren om de snelste route uit de misère te vinden.
14-10-2020
Dat de mondkapjesplicht er na zeven maanden covidbeleid nu toch komt, is illustratief voor de kriskrasroute waarmee het kabinet zijn schip door de golven van de coronacrisis stuurt. De MS Nederland dobberde na de eerste golf een mooie zomer lang over vlak water, maar is nu opnieuw in zware golfslag beland.
Waar de statistieken al weken om een drastische koerswijziging vragen, volhardde kapitein Rutte halsstarrig in zijn eigen route. Pas nu het schip zwaar water maakt en de zorg dreigt te kapseizen, is het alle hens aan dek en gaat het roer om. Met tegenzin en zichtbaar chagrijn.
Chagrijn om de constatering dat Nederland toch niet het slimste jongetje van de klas blijkt. En dat de Nederlanders de luxe van de langzaam afgepelde intelligente lockdown niet aankonden.
Op de dag dat wéér een nieuw recordaantal besmettingen werd geregistreerd, kreeg het volk - zij het verhuld - een standje van Rutte. Vooral doordat de Nederlanders zich te veel lieten gaan, moeten de vrijheden nu weer worden ingeperkt. Of zoals eerste stuurman Hugo de Jonge het verwoordde: ’Het gaat allemaal om gedrag.’ En de beste manier om snel van beperkingen af te komen, is ze goed naleven.
Een blik in de spiegel naar het eigen gedrag had Rutte gesierd, maar die bleef - opnieuw - uit. Dat Nederland zo’n beetje de slechtste rapportcijfers van Europa schrijft, is niet louter in de schoenen van zijn inwoners te schuiven. Waar bleef de reflectie op het polderen? Op het verschuiven van verantwoordelijkheden en maatregelen naar lagere overheden? Op het haperende testbeleid? Op het falende bron- en contactonderzoek? Op de app die op miljoenen telefoons niet draait? Op de mondkapjessoap?
Maar vooral: waar bleef de introspectie op de weifelende communicatie en de halfslachtige maatregelen? Dat Nederland langzaam verzuilde (vóór harde maatregelen of tégen beperkingen) mag het kabinet onverholen worden verweten. Niets polariseert een volk zo sterk als onduidelijkheid.
Een nieuw appel op de intelligentie van de Nederlander bleef dinsdagavond uit. Wel vroeg Rutte met zijn ’gedeeltelijke lockdown’ om realisme: ’Sta op en neem je verantwoordelijkheid.’ Aan duidelijkheid laten de maatregelen dit keer weinig te wensen over. Geen dringende adviezen, maar besluiten.
Regelgeving waar inhoudelijk overigens nog steeds genoeg op af te dingen valt. Waarom de herfstvakantie niet met een of twee weken verlengen nu scholieren bewezen superverspreiders zijn? En waarom blijven de kerken nog wel open? Dat valt verdraaid slecht uit te leggen in de horeca, waar de goeden nu moeten lijden onder de laksheid van de kwaden.
Beleid maken op maat, dat is wat Rutte en co het liefste willen. Alleen is dat faliekant mislukt. En dus wordt er - met de routekaart in de hand - nu een nieuwe harde koers gekozen. Op hoop van zegen. Want kapitein en bemanning bewezen eerder bitter weinig richtingsgevoel te hebben.
Gerben van t'Hek
Noordhollands Dagblad
0 reacties :
Een reactie posten