Door Vijay Jayaraj 18-12-2025


Nu de klimaatpaniek afneemt, keert de rede terug in Australië.

Het Australische experiment met groene energie heeft miljoenen burgers opgezadeld met een instabiel elektriciteitsnet en dient als casestudy van hoe blinde loyaliteit aan klimaatdogma’s leidt tot economische en sociale onrust.

De ooit zo heilige belofte van “netto nul uitstoot” is een vloek gebleken, met publieke verontwaardiging, scherpe waarschuwingen vanuit het bedrijfsleven en een herziening van het nationale energiebeleid tot gevolg. De scheuren in de zogenaamde consensus over door de mens veroorzaakte klimaatverandering worden steeds groter.

Vorige week verbrak de Nationale Partij van Australië eindelijk de stilte. Met het unanieme besluit om de doelstelling van netto nul uitstoot in 2050 los te laten, gaven partijleden het eerste signaal af in een opstand tegen de ‘groene’ agenda. Ze verklaarden dat goedkope en betrouwbare energie voorrang moet krijgen boven klimaatideologie. Geconfronteerd met een overbelast elektriciteitsnet, sluitende industrieën en een boze kiezersgroep, stelde de partij het voor de hand liggende: “We moeten prioriteit geven aan goedkopere energie.”

Op 13 november volgde de Liberale Partij het voorbeeld van de Nationals en herzag haar toezegging om in 2050 netto nul uitstoot te bereiken. “Onze doelstellingen voor emissiereductie zullen nooit ten koste gaan van Australische gezinnen, en dit principe zal leidend zijn bij elke beslissing die we nemen”, aldus Sussan Ley, leider van de Liberalen, de grootste oppositiepartij.

Deze beslissingen zijn niet zomaar uit de lucht komen vallen. Ze zijn een natuurlijke reactie op jarenlange roekeloosheid die een stabiel energiesysteem heeft vernietigd en vervangen door loze beloftes. Wind- en zonne-energietechnologieën hebben niet de betaalbaarheid en betrouwbaarheid geleverd die hun voorstanders beloofden.

De elektriciteitsprijzen voor huishoudens in Australië liggen momenteel 45% hoger dan in de VS. De rekeningen zijn met maar liefst $526 per huishouden gestegen . Waarom zouden we dit accepteren, terwijl betrouwbare kolen- en aardgascentrales ooit voor een betaalbare elektriciteitsvoorziening zorgden?

Overheden hebben deze energiebronnen afgedaan als achterhaald, hoewel windturbines minder dan de helft van de tijd en zonnepanelen minder dan een kwart van de tijd nodig hebben in vergelijking met conventionele energiebronnen. Deze cijfers tonen de waarheid aan: wind- en zonne-energie kunnen een moderne economie niet in stand houden.

Batterijopslag – geprezen als de redding voor wind- en zonne-energie – heeft de verwachtingen niet waargemaakt. Grootschalige projecten zoals de Snowy 2.0-pompwaterkrachtcentrale kampten met kostenoverschrijdingen, vertragingen en technische problemen. Wat begon als een project van 2 miljard dollar is uitgegroeid tot meer dan 12 miljard dollar, waarbij tunnelrampen en technische tegenslagen de voltooiing onzeker maken.

Het Page Research Centre (PRC) van het Australian Capital Territory stelt dat de doelstelling van netto nul uitstoot niet langer in het belang van de Australiërs is. Het wijst erop dat de elektriciteits- en gasprijzen met ongeveer 40% zijn gestegen sinds Australië zich aan de doelstelling van decarbonisatie heeft gecommitteerd. “Huishoudens met een lager inkomen besteden al bijna vier keer zoveel van hun inkomen aan energie als huishoudens met een hoger inkomen, dus betaalbaarheid is niet alleen een economische kwestie, maar ook een kwestie van rechtvaardigheid”, aldus het PRC.

Een studie van de Volksrepubliek China toont ook aan dat de financiële last van groene beleidsmaatregelen aanzienlijk is: “Tussen het Capacity Investment Scheme, Rewiring the Nation, waterstofsubsidies en overheidsprogramma’s voor SuperGrids bedragen de publieke uitgaven aan net-nulmaatregelen in totaal meer dan 120 tot 140 miljard dollar.”

De industrie lijdt het meest onder deze chaos. Tomago Aluminium Smelter, de grootste aluminiumsmelterij van Australië, waarschuwt voor sluiting als er geen rendabel energiecontract wordt afgesloten, aangezien de huidige contracten aflopen vanwege de onbetaalbaar hoge prijzen. Tomago heeft duizenden werknemers in dienst, maar de hoge netkosten maken de bedrijfsvoering onrendabel.

BlueScope Steel rapporteerde een winstdaling van 90% voor 2025, als gevolg van energiekosten die drie tot vier keer hoger liggen dan in de Verenigde Staten. Fabrikanten zoals deze floreerden ooit dankzij goedkope kolen, maar nu eisen ze subsidies of worden ze geconfronteerd met sluiting, wat de de-industrialisatie versnelt.

Boerenorganisaties en economische raden hebben alarm geslagen over het feit dat het huidige energiebeleid de nationale concurrentiekracht in gevaar brengt. Ondernemer Dick Smith – door sommigen beschreven als een Australische nationale schat – veroordeelde onlangs de “leugens” die fossiele brandstoffen demoniseren en de angst voor klimaatverandering aanwakkeren.

Australië kan zijn energieonafhankelijkheid herwinnen door te investeren in wat werkt: steenkool, aardgas en kernenergie. Moderne kolencentrales met zeer efficiënte, emissiearme technologie produceren slechts een fractie van de uitstoot van oudere centrales en zorgen tegelijkertijd voor een stabiele basislastvoorziening. Gas blijft essentieel voor het in evenwicht houden van vraag en aanbod.

Kernenergie, lange tijd gedemoniseerd door milieuactivisten, biedt een betrouwbaarheid die geen enkele zonne-energiecentrale kan evenaren. Desondanks blijven er regelgevingshindernissen bestaan. Sinds 1998 hebben opeenvolgende regeringen kernenergie verboden, zelfs terwijl bondgenoten zoals de VS, Frankrijk en Japan hun kernvloot uitbreiden. Het verbod lijkt absurder dan ooit.

Het feit dat de Nationale Partij de doelstelling van netto nul uitstoot heeft laten varen, wijst op een bredere opstand. De afdelingen in Queensland, West-Australië en Zuid-Australië hadden de doelstelling al eerder verworpen, waarmee ze druk uitoefenden op federale politici. Zelfs de grote media die ooit “groene” verhalen promootten, trekken nu de geldigheid ervan in twijfel.

De discussie is verschoven van de vraag “hoe snel” de decarbonisatie moet plaatsvinden naar de vraag “of” het überhaupt zinvol is.

***

Dit commentaar werd voor het eerst gepubliceerd op  RealClear Markets  op 4 december.

Vijay Jayaraj is wetenschappelijk en onderzoeksmedewerker bij de CO₂ Coalition in Fairfax, Virginia . Hij heeft een master in milieuwetenschappen van de University of East Anglia en een postdoctorale graad in energiemanagement van Robert Gordon University, beide in het Verenigd Koninkrijk, en een bachelordiploma in ingenieurswetenschappen van Anna University in India.

Bron : https://clintel.org/rationality-returns-to-australia-as-climate-scare-wanes/

***