Slechts 6 procent van de Nederlanders heeft nog vertrouwen in de politiek, blijkt uit onderzoek
16-12-2025
De straal en de kooi – Rotterdam’s nieuwste martelaren van etnische waarheid
Malen Manya ziet de gevangenisstraffen die twee mannen hebben gekregen voor het projecteren van “White Lives Matter” op de Erasmusbrug in Rotterdam als een symbool van de etnische belangen van onze tijd, die het ontwaken van het Europese bewustzijn voor de oproep van Nieuw Rechts inluiden.
Welnu, de Nederlandse staat heeft gesproken, en zijn stem is het doffe gekletter van ijzer op beton. Zes maanden. Bevestigd in hoger beroep. Twee inheemse zonen gingen de gevangenis in voor de misdaad van het aanzetten van een projector en het schrijven, in perfect leesbare letters over de Erasmusbrug, van ‘White Lives Matter’.
Dat is alles. Geen brandstichting. Geen gebroken ramen. Geen bloed op straat. Alleen licht. Alleen woorden. Alleen de stille, koppige volharding dat de mensen die Nederland hebben gebouwd, die de moerassen hebben drooggelegd, die de Rembrandts hebben geschilderd en de Spinoza hebben geschreven, nog steeds zonder verontschuldigingen mogen zeggen dat hun leven waarde heeft, schrijft Malen Manya.
De rechtbank noemt het “groepsbelediging” en “opruiing”. De regeringspers noemt de straf “mild”. Ik noem het wat het is: een ritueel offer aan de goden van de vervanging.
John A. en Daniil S. smeekten niet. Ze verschenen niet op het circusproces. Ze reciteerden niet de vereiste catechismus van zelfhaat. Ze bleven zwijgen terwijl de in het zwart geklede priesters hun weigering om “racistische en extreemrechtse ideologie” te verwerpen als een verzwarende omstandigheid afwogen. Goed zo. Laat het verslag minachting tonen waar berouw werd geëist. Er schuilt een zekere sobere waardigheid in dat zwijgen, de waardigheid van een man die weet dat het spel gemanipuleerd is en toch weigert mee te spelen.
Laten we duidelijk zijn. Etnisch nationalisme is geen ideologie. Het is biologie in politieke vorm. Het is het immuunsysteem van elk gezond volk. Wanneer de Nederlandse staat zijn eigen jonge mannen opsluit omdat ze het meest elementaire recht op groepsbestaan opeisen – hetzelfde recht dat elke Berber, elke Somaliër, elke Han-Chinees als vanzelfsprekend beschouwt – kondigt hij met de kille duidelijkheid van een doodvonnis aan dat de historische Nederlandse natie geen recht meer heeft op een toekomst.
Het globalistische bezettingsregime onderhandelt niet met de bevolking van het gastland. Het vervangt haar. En wanneer het gastland uiteindelijk “genoeg” fluistert, reageert het regime met kooien.
Etnonationalisme is geen theorie waarover je in seminariezalen debatteert. Het is het oudste politieke instinct dat er bestaat: mijn familie eerst, mijn thuis eerst, mijn kinderen die op mij lijken eerst. Elk gezond volk op aarde past het toe zonder zich daarvoor te verontschuldigen. Alleen Europeanen wordt verteld dat het een pathologie is. Alleen wij worden voor de rechter gesleept omdat we het etnische equivalent van “ik besta” uitspreken.
Nieuw Rechts vraagt geen toestemming. Het maakt geen onderscheid tussen of “White Lives Matter” wel beleefd genoeg is voor de salons van Amsterdam-Zuid. Het stelt het voor de hand liggende: wanneer een continent tegen de wil van de autochtone bevolking wordt getransformeerd, is dialoog niet de morele plicht. Verzet is dat wel.
Zes maanden voor fotonen op een brug. Vergelijk dat eens met de draaideur voor groomers, messentrekkers en allerlei soorten verrijkers, die een heel andere juridische fysica lijken te genieten. De boodschap kan niet duidelijker zijn, zelfs al zou ze in letters van tien meter hoog in de lucht geschreven staan: de staat verdedigt het Nederlandse volk niet langer. Hij controleert hen. Hij bestraft hun overlevingsinstinct en subsidieert het tegenovergestelde.
Daarom groeit Nieuw Nationalistisch Rechts. Niet omdat we de Ander haten. Omdat we weigeren onszelf te haten.
John en Daniil zijn geen heiligen. Het zijn geen iconen van gips. Het zijn twee gewone mannen die naar de toekomst keken die voor hun neefjes en nichtjes werd voorbereid en luid genoeg voor de microfoons zeiden: Nee.
En voor die weigering zullen ze een half jaar in een kooi doorbrengen.
Laat de globalisten maar kraaien over “milde straffen”. Laat de journalisten maar pronken met de majesteit van de Nederlandse wet. Elke dag dat die twee mannen achter de tralies zitten, is een nieuwe wervingsposter voor de enige politiek die nog leeft.
De straal was kort. De les is blijvend.
White Lives Matter.
Zeg het in het donker als het moet.
Maar zeg het.
En wanneer de volgende projector weer tot leven komt op de volgende brug, de volgende muur, de volgende kathedraalgevel, denk dan aan Rotterdam.
Nieuw Rechts komt er niet aan.
Het is er al.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
0 reacties :
Een reactie posten