Het is dus volkomen duidelijk dat er de komende jaren geen “financiële stromen” uit Amerika zullen komen die verband houden met klimaatverandering.
Het is dus volkomen duidelijk dat er de komende jaren geen “financiële stromen” uit Amerika zullen komen die verband houden met klimaatverandering.
Door David Wojick.
De aanloop naar COP 30 in de reguliere pers is de meest ingetogen die ik ooit heb gezien, en ik heb ze allemaal gezien. Geen grootse wereldwijde plannen of oproepen tot astronomische bedragen. Waarschijnlijk een Trump-effect – maar als wetenschapper zonder hard bewijs zal ik dat niet beweren, ik wijs alleen op de mogelijkheid.
Het grote ding dat ontbreekt, is gemakkelijk te zien. Het gaat om de schrille oproep tot biljoenen dollars aan “financiële stromen” van ontwikkelde naar ontwikkelingslanden via diverse VN-fondsen.
Als er al over betalingen wordt gesproken, dan lopen die nu meestal in de honderden miljarden per jaar, niet in de biljoenen. Let wel, een paar honderd miljard is nog steeds belachelijk, maar het is veel minder dan biljoenen, absoluut een nieuw laag profiel.
President Trump heeft verschillende grote dingen gedaan om bij te dragen aan dit gebrek aan financiële grandeur. Hij trekt Amerika terug uit het Klimaatakkoord van Parijs, dat in januari ingaat. Hij veroordeelde klimaatalarmisme als een kolossale oplichterij tegenover de Algemene Vergadering van de VN, zogezegd recht in hun gezicht.
Op financieel vlak heeft hij het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling (USAID) ontbonden, dat jaarlijks miljarden dollars aan klimaatgeld over de hele wereld pompte. Veel andere Amerikaanse agentschappen hebben eveneens hun klimaatuitgaven stopgezet.
Het is dus volkomen duidelijk dat er de komende jaren geen “financiële stromen” uit Amerika zullen komen die verband houden met klimaatverandering. De andere ontwikkelde landen, waarvan sommige nog steeds fanatiek klimaatactivisten zijn, zijn niet in staat om het verlies van Amerika goed te maken.
Bovendien, en dit kan nog een reden zijn voor de sombere COP, kampen deze andere ontwikkelde landen met ernstige economische problemen. Ironisch genoeg gaat het in sommige gevallen om kostenbesparingen op energiegebied, veroorzaakt door slecht doordacht klimaatbeleid. Dit geldt zeker voor de EU en het VK.
Let wel, de retoriek over de monsterlijke “financiële stromen” was vooral motiverend. Het had weinig te maken met het daadwerkelijke werkprogramma van de COP, dus dat zal nog steeds gebeuren, zij het voorzichtig, als het gaat om kostbare nationale verplichtingen.
Het beste voorbeeld van deze nieuwe voorzichtigheid is misschien wel het programma dat financieel gezien het grootste van allemaal beloofde te zijn. Dit is het zogenaamde verlies- en schadeprogramma, waarbij de ontwikkelde landen de ontwikkelingslanden zouden betalen voor al het slechte weer waardoor ze getroffen werden. Dat plus niet-weersgerelateerde gebeurtenissen zoals bosbranden en zeespiegelstijging.
Omdat al deze schade wordt toegeschreven aan klimaatverandering. Sterker nog, ze hebben onzinnige taal bedacht om deze bewering te staven. Elk groot slecht weer wordt nu een “klimaatgebeurtenis” genoemd. De groene pers gebruikt deze belachelijke terminologie constant.
Natuurlijk lopen de potentiële verliezen en claims in de biljoenen dollars, omdat er miljarden mensen in ontwikkelingslanden wonen en er veel slecht weer is. Tijdens eerdere COP’s werden deze biljoenen vaak geclaimd om de oprichting van een “Fonds voor de Respons op Verlies en Schade (FRLD)” te stimuleren, wat uiteindelijk gebeurde tijdens COP 28.
Dit jaar is de FRLD juist heel bescheiden. Om te beginnen hebben ze geen geld, omdat de geldstromen zijn uitgevallen. Ze hebben zo’n 250 miljoen dollar, wat niets is.
Ze gaan een oproep doen voor voorgestelde projecten, zodat ze kunnen beginnen met uitzoeken wie welke verliezen vergoed krijgt, maar die zullen uiteraard klein zijn. En natuurlijk zullen ze veel tijd besteden aan het luidkeels wensen dat ze veel meer geld hadden.
De andere VN-klimaatfondsen en -programma’s zitten in vrijwel hetzelfde zinkende schuitje. Amerika heeft zich teruggetrokken en niemand anders heeft geld. De groene pers zal hard moeten werken om iets interessants te vinden om over te schrijven. Human-interestverhalen zouden het kunnen zijn.
Ik daarentegen zal graag de treurigheid van COP 30 vastleggen. Blijf CFACT volgen voor meer goed nieuws uit deze hoek.
COP 30 wordt een sof.
***
Bron hier.