Door Charles Rotter.

De bureaucraten hebben zichzelf dit keer overtroffen. Nu ze de ideeënoorlog niet hebben gewonnen, hebben ze besloten om afwijkende meningen te verbieden – beleefd, uiteraard, verpakt in de gebruikelijke bureaucratische sluier van ‘integriteit’, ‘vertrouwen’ en ‘informatie-ecosystemen’. De ‘Verklaring over Informatie-integriteit inzake Klimaatverandering’, ondertekend op de COP30 in Belém, leest als iets wat George Orwell zou hebben afgewezen omdat het te direct was.

“Erkennend dat de urgentie van de klimaatcrisis niet alleen daadkrachtig optreden van staten vereist, maar ook de brede betrokkenheid van alle segmenten van de samenleving…”

Het document begint met deze voorspelbare oproep tot “urgentie”, die afgezaagde bezwering die bedoeld is om de rede op te schorten en te rechtvaardigen wat er ook gebeurt. Vervolgens eist het, in een adembenemende daad van cognitieve dissonantie, de “brede betrokkenheid” van iedereen – direct na de aankondiging dat slechts één vorm van betrokkenheid zal worden getolereerd: de vorm die de “nauwkeurige en op bewijs gebaseerde” lijn bevestigt die is goedgekeurd door de Verenigde Naties en hun vrienden bij UNESCO.

Die zinsnede – “nauwkeurig en op bewijs gebaseerd” – komt herhaaldelijk voor, alsof herhaling alleen al de rommelige, twistzieke procedure van de echte wetenschap zou kunnen vervangen. De auteurs beweren dat ze:

“Bezorgd over de groeiende impact van desinformatie, misinformatie, ontkenning en opzettelijke aanvallen op milieujournalisten, verdedigers, wetenschappers, onderzoekers en andere publieke stemmen…”

Vertaald: iedereen die lastige vragen stelt over klimaatmodellen, onzekerheden in de data of falend beleid, is nu schuldig aan ‘ontkenning’ – een term die rechtstreeks is ontleend aan het lexicon van religieuze ketterij.

Als dit slechts een vlaagje diplomatieke lucht was, zou het lachwekkend zijn. Maar deze Verklaring gaat verder. Ze roept regeringen openlijk op om:

“Creëer en implementeer beleid en juridische kaders… die de integriteit van informatie over klimaatverandering bevorderen, en respecteer, bescherm en promoot de mensenrechten, inclusief het recht op vrijheid van meningsuiting…”

Een adembenemende tegenstrijdigheid – eentje die alleen internationale bureaucraten met een stalen gezicht kunnen uiten. Hoe “bevorder je de vrijheid van meningsuiting” terwijl je wetten maakt die bepalen welke uitingen acceptabel zijn?

Technologiebedrijven krijgen zelfs de opdracht om:

“Beoordeel of en hoe platformarchitectuur bijdraagt ​​aan het ondermijnen van de integriteit van het ecosysteem voor klimaatinformatie, door onderzoekers toegang te geven tot gegevens om transparantie te garanderen en een bewijsbasis op te bouwen.”

Dit is geen wetenschap. Het is toezicht met een moreel aureool.

De Verklaring stelt ook voor dat financiers:

“Doneer aan het Global Fund for Information Integrity on Climate Change, beheerd door UNESCO namens het Initiatief.”

Dezelfde UNESCO die decennialang feelgoodpropaganda heeft geproduceerd over “onderwijs voor duurzame ontwikkeling”, zal nu aan het hoofd staan ​​van een wereldwijd informatietsarisme en bepalen welke feiten geschikt zijn voor publieke consumptie. Een betere parodie op bureaucratische overmacht zou je niet kunnen bedenken, zelfs niet als je het zou proberen.

Natuurlijk beweert elke tiran te handelen ter verdediging van de “waarheid”. De Inquisitie verbrandde ketters voor de zuiverheid van het geloof. De Sovjet-Unie zette wetenschappers gevangen omdat ze het Lysenkoïsme in twijfel trokken – allemaal in naam van de bescherming van de “wetenschappelijke integriteit”. De huidige klimaatgeestelijkheid is niet anders. Zij hebben simpelweg het kruis vervangen door het IPCC-logo en de rozenkrans door een PowerPoint-presentatie met emissiegrafieken.

Het is moeilijk om niet te lachen als de Verklaring plechtig belooft:

“Bevorder de integriteit van informatie… in overeenstemming met de internationale mensenrechtenwetgeving, inclusief de normen voor de vrijheid van meningsuiting.”

De auteurs lijken zich niet bewust van de tegenstrijdigheid – of misschien wel volkomen bewust, en ervan overtuigd dat niemand hen erop zal aanspreken. “Vrijheid van meningsuiting” is immers makkelijk te beloven als je “verkeerde meningsuiting” al hebt weggevaagd.

De hele inspanning riekt naar onzekerheid. Als de wetenschap zo “vaststaand” was als beweerd, waarom dan die obsessie met het monddood maken van critici? Waarom die eindeloze campagnes om “het publieke vertrouwen te vergroten” en “het vertrouwen in de klimaatwetenschap te versterken”? Echte wetenschap verwelkomt scepsis; propaganda vereist geloof.

En vergis je niet: dit is propaganda. Het herhaaldelijk aanhalen van ‘vertrouwen’ en ‘integriteit’ is de taal van controle, niet van onderzoek. Echt vertrouwen wordt verdiend door openheid, debat en bewijs – niet door een decreet opgelegd. Je hebt geen door UNESCO beheerd ‘informatie-ecosysteem’ nodig om mensen te vertellen dat water kookt bij 100 °C. Je hebt alleen censuur nodig als je ‘feiten’ te kwetsbaar zijn om kritisch onderzoek te doorstaan.

Het meest frustrerende aan deze hele schijnvertoning is misschien wel het paternalisme. De Verklaring roept regeringen op om:

“Promoot campagnes over klimaatverandering en steun initiatieven die geletterdheid en het recht van het publiek op toegang tot betrouwbare informatie over deze kwestie bevorderen.”

In gewoon Nederlands betekent dat: financier propaganda die burgers voorschrijft wat ze moeten denken, terwijl tegengestelde standpunten als ‘onbetrouwbaar’ worden bestempeld. Het is het intellectuele equivalent van het voorschotelen van babyvoeding aan volwassenen – met de paplepel ingegoten, voorgekauwd en smakeloos.

De ondertekenaars – Brazilië, Canada, Chili, Denemarken, Finland, Frankrijk, Duitsland, Spanje, Zweden en Uruguay – zouden zich moeten schamen. Dit zijn landen die ooit trots waren op open onderzoek en democratisch debat. Nu hebben ze de handen ineengeslagen om orthodoxie te codificeren en afwijkingen te bestraffen.

De ironie is natuurlijk dat de zogenaamde “klimaatdesinformatie” die ze wanhopig willen uitroeien, vaak een ongemakkelijke waarheid blijkt te zijn. Het was ooit “misinformatie” om de “hockeystick”-grafiek in twijfel te trekken, totdat deze onder kritisch onderzoek instortte. Het was “ontkenning” om te wijzen op het feit dat klimaatmodellen de opwarming consequent te hoog hebben voorspeld. Het was “gevaarlijk” om op te merken dat hernieuwbare energieverplichtingen de energiekosten opdrijven en elektriciteitsnetten destabiliseren – totdat stroomuitval zelfs sympathiserende regeringen dwong om hun standpunt te herzien.

Nu, in plaats van hun fouten te corrigeren, verdubbelt de klimaatbeweging haar inzet – ze schakelt over van overtuiging naar dwang. Hun boodschap is simpel: geloof, of zwijg.

Het werkelijke gevaar schuilt hier niet in het klimaat, maar in de vrijheid zelf. Wanneer overheden, media en supranationale instanties samenspannen om te bepalen welke meningen er geuit mogen worden, houdt de wetenschap op te bestaan. In plaats daarvan ontstaat een bureaucratisch priesterschap – vloeiend in de taal van ‘duurzaamheid’, ‘integriteit’ en ‘evidence-based beleid’, maar volkomen blind voor het eigen autoritarisme.


Deze Verklaring, ondertekend onder de tropische vochtigheid van Belém, zou niet de geschiedenis in moeten gaan als een mijlpaal in “informatie-integriteit”, maar als een monument van intellectuele lafheid. Omdat ze niet konden concurreren op de vrije markt van ideeën, heeft de klimaat-establishment ervoor gekozen de markt volledig te sluiten.

Ze noemen het ‘informatie-integriteit’. Laten we het noemen wat het is: klimaattotalitarisme met een glimlach.

***