Wat volgde was geen interview, maar een openbare demonstratie van media-arrogantie in haar zuiverste vorm.
De dag dat Lidewij de Vos de NPO ontmaskerde
Er was eens een interviewer die dacht dat hij de macht had. Hij heette Sven Kockelmann, beroeps-onderbreker en zelfbenoemd poortwachter van het publieke debat. Hij ging in gesprek met Lidewij de Vos (FVD), althans, dat dacht hij. In werkelijkheid voerde hij een monoloog met echo. Waarin dedain en arrogantie centraal stonden.
Kockelmann zat klaar met zijn klassieke arsenaal: overslaande stem, gefronste wenkbrauwen, en een microfoon als wapen. Hij hoefde De Vos niet te begrijpen. Begrijpen is immers een vorm van luisteren, en dat is bij de NPO een daad van verzet.
Wat volgde was geen interview, maar een openbare demonstratie van media-arrogantie in haar zuiverste vorm. Elke zin van De Vos werd afgekapt, verdraaid of verminkt. De Vos probeerde te antwoorden, maar Kockelmann was te druk bezig met zijn opdracht: het slopen van een nieuwe, suprieur intelligente partijleider. Als er een medaille bestond voor selectief horen, dan had Sven hem glanzend omgehangen.
Maar toen gebeurde iets wat niet in het draaiboek stond: De Vos bleef rustig. Geen boosheid, geen defensie, geen slachtofferrol. Ze glimlachte, formuleerde, en zette in één zin zijn hele script in brand. Terwijl hij struikelde over zijn eigen retoriek, legde zij precies bloot wat het publiek allang vermoedde: dat dit geen journalistiek was, maar toneel met de verslaggever als karikatuur van zichzelf.
Het was de omgekeerde wereld: de geïnterviewde hield de regie, de interviewer liep vast in zijn eigen valstrikken. Het publiek zag het, voelde het en het internet ontplofte. “Wat een arrogantie “, “Wat een hufter,” en “Wat een intelligentie,” “Wat een rust,” waren de commentaren. En ergens in een redactieruimte zat een NPO-producer met samengeknepen billen te bedenken hoe dit in vredesnaam kon gebeuren.
De Vos deed die dag wat al jaren niemand meer durfde: ze veegde de vloer aan met het morele aura van de mainstream media. Zonder schreeuwen, zonder boosheid, alleen met logica, kalmte en een glimlach die zei: ‘Is dit alles, of heeft u nog meer?’
Kockelmann had gehoopt op een clash, een moment van ontmaskering. Hij kreeg het, alleen stond niet zíj, maar híj in zijn hemd. En zo werd een interview dat bedoeld was om een “populist” te ontleden, het moment waarop de media zichzelf ontmaskerden. De Vos hoefde niets te bewijzen; ze hoefde alleen overeind te blijven. De rest deed Kockelmann zelf wel, het publiekelijk slopen van zichzelf én de NPO.
Geplaatst door:
E.J. Bron (via “X”; Max von Kreyfelt)
(www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten