Twee opmerkelijke nieuwtjes kwamen afgelopen week in de media voorbij.

12-8-2025

De transitie eet haar eigen kinderen op

Door Rypke Zeilmaker.

Twee opmerkelijke nieuwtjes kwamen afgelopen week in de media voorbij. De juridische aanklacht van de ngo (stichting) Taxpayers Association Europe (TAE) tegen Mr. Green Deal Frans Timmermans. Hij zou miljarden euros belastinggeld ‘op niet transparante wijze’ hebben besteed aan milieuactivisten. En het World Economic Forum klaagt haar eigen oprichter Klaus Schwab aan. Laatstgenoemde zou “ongepast gedrag tegenover vrouwelijke medewerkers” hebben getoond. Daarnaast zou hij WEF-geld hebben gebruikt voor privé-massages en luxereizen.

De ‘nieuwtjes’ kwamen vrijwel gelijktijdig aan het licht dankzij onthullingen door mainstreammedia. Die Welt am Sontag stortte zich op Timmermans. En de Washington Post haar onthullingen over de archetypische Bond-schurk Schwab volgden dit voorjaar.

Wat was voor goede verstaanders het echte nieuws? De boodschap dat ‘het systeem werkt’, zichzelf corrigeert. En dat de betroffen personen hun nut hebben bewezen. Het door hen opgezette systeem zit zo vast in het zadel, dat de poppetjes er niet meer toe doen.

Transparantie is hier alvast het probleem niet, want er was niets nieuws onder de zon. Het European Environmental Bureau (EEB) wordt bijvoorbeeld genoemd in het ‘Timmermans-schandaal’… Die groene ngo bestaat in Brussel al sinds 1974. De netwerkclub werd opgericht door de in 1972 opgerichte milieutak van de Verenigde Naties (UNEP).

Zij moesten groene VN-politiek meer invloed in Brussel geven. Het is een netwerkorganisatie van 180 groene clubs die zelf vaak ook (Europese) miljoenensubsidies krijgen. Zoals subsidieclub Milieudefensie.

Het EEB heeft nu 45 lobbyisten in dienst om het Europees Parlement te beïnvloeden voor groene politiek, afkomstig van de Verenigde Naties. Timmermans zijn ‘Green Deal’ rolt slechts de 2030 Agenda van de VN uit in Europa. Voor die lobby voor groene VN-politiek krijgt het EEB ieder jaar 7 ton euro LIFE+ subsidies, als ‘operating grant’ van de Europese Commissie. Kantoorhuursubsidie dus. Daarnaast kregen ze bijvoorbeeld in 2023 nog 1,2 miljoen euro aan programmasubsidies. Dat kun je eenvoudig nalezen in het Transpantieregister van de EU.

Ook de Brusselse tak van het schatrijke Wereld Natuur Fonds (jaaromzet 900 miljoen euro) krijgt zo’n LIFE-‘operating grant’. Friends of the Earth Europe– zusterclub van Milieudefensie- krijgt ook zo’n LIFE-kantoorsubsidie van zeven ton euro per jaar. De Europese Commissie betaalt dus de huur van de lobbykantoren van de stem van haar groene geweten. Die LIFE+-regeling voor lobbyisten voor groene VN-politiek bestaat al sinds 1992, dankzij Europarlementariër Hemmo Muntingh. (PvdA).

Sindsdien verdween al 6,6 miljard euro LIFE-subsidie in groene zakken. En daar komt tot 2027 nog 2,3 miljard subsidie bij. Bij alle kabaal over ‘transparantie’ van subsidies, wordt de existentiële vraag dus niet gesteld. Waarom krijgen lobbygroepen überhaupt zoveel publiek geld? En waarom is die praktijk al decennia geïnstitutionaliseerd? Het antwoord op die vraag is ook al vijftig jaar oud. PvdA-mastodont Jan Pronk is hier met Klaus Schwab een wegbereider geweest, alweer namens de Verenigde Naties.

In het voorgestelde ‘Third Systems’-organisatiemodel (1976) van internationale politiek, moesten ngo’s de representatieve nationale democratie vervangen. Zij moesten VN-doelen bepleiten in de politieke arena voor “het herscheppen van de internationale orde.”

Tony Blair zou dit organisatiemodel De Derde Weg noemen, het huwelijk tussen Karl Marx en De Markt. Overheid en bedrijfsleven werken hier in ‘publiek-private’ partnerschappen aan Het Grote Goed voor De Mensheid. Dat Hogere Doel is vastgesteld door ‘consensus’, door de bureaucratie geselecteerde ‘deskundigen’.

NGOs’ en de massamedia verlenen in dit model de morele autoriteit aan die consensus. Wie tegen die consensusfabriek politieke oppositie voert vecht uphill. Als een harteloze kapitalist die met mensenlevens speelt, extreemrechtse wetenschapsontkenner. Via het morele frame in media, volgt de politieke implementatie van gewenst groen beleid. Politici en journaille hebben zelden technisch-wetenschappelijke kennis. Die willen enkel bij de ‘deugers’ horen.

Met dit transitiemodel is collectivistisch succes gegarandeerd. Nieuw miljarden euro’s kostend milieubeleid krijgt politieke toestemming. De oplossing ligt altijd panklaar. Publiek-Private partnerschappen, zoals tussen VN en WEF, gaan met belastinggeld de strijd aan tegen het -al dan niet bestaande- Probleem. Dat beleid genereert op haar beurt weer meer bureaucratische macht. De feedbackloop van deze Transitiemachine kun je eindeloos herhalen, tot alle nationale democratie buiten spel staat. Maar soms moet de Transitie voor die operatie haar eigen kinderen opeten. Wanneer ze een PR-last blijken.

***

Bron: De Andere Krant.

***