Door Leonardo da Gioiella.

Nederland als voortrekkersland komt hoofdzakelijk in de Italiaanse krant als er weer wat aan de hand is met abortus of euthanasie. En natuurlijk toen onze Wopke zijn hakken in het zand zette toen iedereen medelijden had met het door het Corona-virus getroffen Noord Italië. Maar nu heeft Nederland ook de aandacht getrokken van il Giornale, een centrum-rechtse quotidano met een redelijk lezerspubliek, als voorafschaduwing van wat wel de rampeeuw genoemd kan gaan worden van de westelijke beschaving. Nederland als het voorland van hoe die beschaving, nog voor 2050, nog voor het net zero jaar, er uit zal gaan zien.

Dat wil zeggen, de oorzaak van het verval wordt gesignaleerd, al dan niet op aanwijzing van een Argentijnse geleerde, dat wordt niet helemaal duidelijk in het verhaal. Maar hoe dat verval er uit gaat zien wordt niet gemeld. Hooguit door Elon Musk, die zijn droom, iedereen in een Tesla in 2050, in een nachtmerrie ziet veranderen.

Kun je nog wel in het ziekenhuis bevallen, of mondt hartbewaking uit in ongewilde euthanasie – dat zijn tamelijk dik aangezette vragen. Maar kun je nog pinnen bij Albert Heijn, of tanken bij een onbemand benzinestation? Dat zijn toch praktische knelpunten. Om van de internetverslaving van bloggers en reaguurders maar te zwijgen.

Wel, Musk, Bolcich – die Argentijnse wetenschapper, en het alleen-in-de-nachtelijke-uren opladende Utrecht zijn de antagonisten in het navolgende artikel van il Giornale.

(Mijn vertaling.)

Zie hier het volgende ernstige probleem van onze wereld

DE SCHOKKENDE AANKONDIGING VAN ELON MUSK


Elon Musk versterkt het alarm dat al door de wetenschapper Juan Carlos Bolcich is geslagen: “Het volgende probleem zal het gebrek aan elektriciteit zijn”.

De Argentijnse natuurkundige, die het gebruik van waterstof voor de voortstuwing van voertuigen bestudeert en perfectioneert, had al gesproken over de mondiale problemen die zouden voortkomen uit de buitensporige vraag naar energie. Hij voorspelde dat, vooral hierdoor, de aanwezigheid van elektrische auto’s op de markt de drempel van 50% van het totaal aantal geproduceerde auto’s in de wereld niet zou kunnen overschrijden.

Een alarm dat onlangs in 2023 werd gelanceerd, en recent werd herhaald door Elon Musk zelf: elektriciteit lijkt niet voldoende om de dekking van de energievraag te garanderen, en auto’s met dit soort energievoorziening zullen de gevolgen van deze situatie ondervinden. Om de omvang van het probleem te begrijpen, kunnen we de gegevens uit Nederland bestuderen, waar we al getuige zijn van een duidelijke crisis in de elektriciteitsnetwerken, waarbij de zeer hoge vraag naar energie voor de talrijke plug-in voertuigen een rol van primair belang speelt.

In wezen is het probleem niet het kleine aantal laadpalen, maar zijn het juist de Nederlandse steden die niet over voldoende energie-aanvoer kunnen beschikken om de totale dekking te garanderen: Utrecht laat bijvoorbeeld al een negatieve trend zien, en hetzelfde wordt verwacht voor Den Haag, Rotterdam en Amsterdam. In Italië bestaat er voorlopig geen risico, aangezien er in ons land maar heel weinig elektrische auto’s zijn: we hebben het over 163.000 exemplaren, hetgeen 0,6% van het totaal in omloop is (gegevens van Aci 2023).

Nu is het Musk die alarm slaat tijdens zijn toespraak op de conferentie Bosch Connected World 2024. “Eerst was er een tekort aan chips voor neurale netwerken. Vervolgens betrof het de beschikbaarheid van de spanningstransformatoren. Deze opeenvolging van gebeurtenissen bracht mij tot de conclusie dat het volgende probleem het gebrek aan elektriciteit zal zijn”, meent de CEO van Tesla.

De New York Times lijkt het probleem te bevestigen, aangezien het in een recent artikel stelt dat de buitensporige vraag de elektriciteitsnetwerken nu al tot het uiterste drijft en de doelstellingen van de zogenaamde ‘groene economie’ ondermijnt, niet alleen in de VS, maar ook op het Oude Continent: in Georgië, om maar een voorbeeld te noemen, is de vraag zeventien keer hoger dan tien jaar geleden.

“De gelijktijdige groei van elektrische mobiliteit en kunstmatige intelligentie creëert een buitensporige vraag naar de productie van elektriciteit”, elaboreerde Musk verder, waarbij hij het probleem koppelde aan de wereld van accu-aangedreven auto’s. Het gebruik van AI, ook in auto’s, leidt tot een verdere toename van consumptie en daarom tot een nog grotere vraag naar elektriciteit, wat de bestaande netwerken in het land boven het draaglijke gewicht zal belasten. Tegelijkertijd betekent de productie van microchips en batterijen in industriële hoeveelheden een extra zware last voor de vraag naar energie, aanzienlijk hoger dan een paar jaar geleden.

De enige remedie lijkt het bouwen van andere energiecentrales te zijn, die uiteraard niet uitsluitend op ecologische wijze kunnen worden aangedreven, aangezien het nu al onmogelijk is om op die manier aan de hele wereldvraag te voldoen: de angst voor de wereldeconomie is, met alle respect voor milieuactivisten, die van noodzakelijkerwijs te moeten terugkeren naar het pad van kernenergie, steenkool en gas.

Aldus il Giornale.

Ik laat even in het midden of il Giornale dan wel onze Argentijnse vriend Juan Carlos de analyse helemaal bij het rechte eind hebben. Maar in overdrachtelijke zin is ie juist, en het is een prima verbeelding van mijn angst als ik denk aan de toekomst van mijn kleinkinderen.

Een kantelpunt?

Jullie weten, ik houd niet van kantelpunten en ik geloof er niet zo in. Dat wil zeggen, kantelpunten die aan de natuur worden toegeschreven. Menselijke destructieve neigingen die zijn er ook. En alhoewel die, voor zover bekend, tot nu toe altijd bijtijds ingeperkt werden, al was de prijs soms hoog, zelfs in die Calamitous 14th Century van Barbara Tuchman, zoals beschreven in haar boek A Distant Mirror, hangt er momenteel toch wel een damoclesiaans, dreigend zwaard boven ons hoofd: de transitie.

Laatst signaleerde Hans Erren hier een toneelstuk, de Shellzaak, naar aanleiding van de rechtszaak van de eeuw, waarin, volgens de schrijvers, duidelijk wordt gemaakt hoe afwenteling werkt, in dit geval de afwenteling van de verantwoordelijkheid voor de opwarming van de aarde. Ik vond het, en vind dat nog steeds, een nonsens observatie.


Mijn antwoord: In de zaak Shell wordt helemaal geen verantwoordelijkheid af- en doorgeschoven. Er wordt een verantwoordelijkheid neergelegd bij mensen die helemaal niet verantwoordelijk zijn. De verantwoordelijkheid voor iets waar niemand verantwoordelijk voor is, waar niemand verantwoordelijk voor kan zijn: spelingen van de natuur.

Helaas, zo langzamerhand houd ik mijn hart vast voor de waanzin van de eenentwintigste eeuw, waarvoor ook geen verantwoordelijken aangewezen zullen worden, ook al is daar wel sprake van een menselijke verantwoordelijkheid. Okay, James Hansen Al Gore en Michael Mann kun je aanwijzen als stokers. Maar zijn Timmermans en Sharon Dijksma, of Jetten – óf Nijpels! – minder verantwoordelijk? Kunnen die ontoerekeningsvatbaar verklaard worden?

***