Auteur: David Wojick

Vertaling: Martien de Wit.

De recente dood van zeven walvissen voor de kust van New Jersey, voornamelijk bultruggen, kreeg veel aandacht. Het federale agentschap NOAA Fisheries is verantwoordelijk voor walvissen. Een schandelijke verklaring van hun woordvoerder bracht me ertoe wat onderzoek te doen naar de dood van bultruggen.

De resultaten zijn schokkend. Het bewijs lijkt duidelijk dat de ontwikkeling van offshore windenergie honderden walvissen doodt.

Hier is de verklaring zoals die in de pers is verschenen:

“NOAA zei dat het wat het noemt “ongewone sterftegebeurtenissen” bestudeert waarbij 174 bultruggen langs de oostkust zijn betrokken sinds januari 2016. Woordvoerder Lauren Gaches van het agentschap zei dat die periode dateert van voor de offshore wind voorbereidingsactiviteiten in de regio.” Gaches is de perschef van NOAA Fisheries.

De ‘ongewone sterfte’ gegevens zijn ontstellend. De bultrugsterfte verdrievoudigde ongeveer vanaf 2016 en bleef daarna hoog. U kunt het hier zien:

Maar de bewering dat deze enorme sprong in sterfte dateert van voor de voorbereiding van offshore windenergie is absoluut onjuist. In feite valt die sprong samen met het grootschalige begin van deze activiteiten. Deze sterke correlatie is een sterk bewijs van een oorzakelijk verband, vooral omdat er geen andere mogelijke oorzaak is opgedoken.

Om te beginnen kwam de offshore leaseverkoop in 2015-16 echt op gang, met negen grote verkopen voor de kust van New Jersey, New York, Delaware en Massachusetts. Deze verkopen moeten veel activiteit hebben gegenereerd, waarschijnlijk met inbegrip van potentieel schadelijke sonar.

In 2016 begon ook het zogenaamde geotechnisch en locatieonderzoek. Voor deze onderzoeken is eigenlijk een vergunning verleend door NOAA Fisheries, onder de zogenaamde Incidental Harassment Authorizations of IHA’s.

Er is hier sprake van ernstig misleidend jargon. IHA’s zijn incidenteel voor een andere activiteit, in dit geval offshore wind ontwikkeling. Ze zijn niet incidenteel voor de walvissen. In feite omvat de term “intimidatie” specifiek het verwonden van de walvissen. Dat heet “niveau A intimidatie”.

Tot nu toe heeft NOAA maar liefst 46 IHA’s voor een jaar afgegeven voor offshore windlocaties. De karakterisering van de locatie omvat meestal het langdurige gebruik van wat ik ‘machinegeweer sonar’ noem. Dit apparaat aan boord zendt meerdere keren per seconde een ongelooflijk hard geluid uit, vaak urenlang, terwijl het schip langzaam de zeebodem in kaart brengt.

Het in kaart brengen duurt vaak vele dagen. Een blaster kan honderden kilometers afleggen om een gebied van 10 bij 10 mijl in kaart te brengen. Elke IHA duurt meestal een heel jaar.

Hier is een lijst van de IHA’s die tot nu toe zijn afgegeven en die welke zijn aangevraagd:

Er zijn veel manieren waarop deze sonargolven de dood van walvissen kunnen veroorzaken. Alleen al het vluchten voor het ongelooflijke lawaai kan leiden tot scheepsaanvaringen of het verstrikt raken in vistuig, de twee belangrijkste oorzaken van walvissterfte. Of de walvissen kunnen doof worden, waardoor de kans toeneemt dat ze later door een schip worden getroffen. Direct bloedend letsel, zoals het beschadigen van hun oren, is een ander bekend risico, dat mogelijk leidt tot de dood door infectie. Er kan dus een groot tijdsverschil zijn tussen ontploffing en dood.

Merk ook op dat deze sterfgevallen zich niet in de onmiddellijke nabijheid van de sonarontploffing hoeven voor te doen, zodat een ruimtelijk verband onwaarschijnlijk is. Vooral bultruggen zijn enorme reizigers. Een groep werd gevolgd die in 28 dagen 3.000 mijl aflegde, gemiddeld meer dan 100 mijl per dag. Een andere groep trekt routinematig 5.000 mijl. Beide zijn winter-zomer migraties die twee keer per jaar kunnen plaatsvinden.

Dus een sonarontploffing die op één plaats plaatsvindt, kan gemakkelijk leiden tot de dood van meerdere walvissen honderden kilometers verderop. Als zo’n blaster plotseling afgaat in de buurt van een groep walvissen, kunnen ze in verschillende richtingen vluchten en langzaam sterven.

Het punt is dat de enorme sprong in 2016 in de jaarlijkse bultrugsterfte samenvalt met de enorme sprong in NOAA Incidental Harassment Authorizations. Zo simpel is het en NOAA Fisheries weet dit.

Het gaat ook niet alleen om bultruggen. Sommige van de dode walvissen bij New Jersey zijn bedreigde potvissen. En natuurlijk zijn er de ernstig bedreigde Noord-Atlantische noordkapers (Eubalaena glacialis), die op het punt van uitsterven staan.

Erger nog, de IHA’s staan op het punt een veel grotere sprong te maken. Er zijn elf IHA-aanvragen in behandeling en acht daarvan hebben betrekking op de feitelijke bouw van 8 verschillende monsterlijke windmolenparken.

De honderden enorme monopalen die de turbinemasten en bladen omhoog houden, zullen veel luider klinken dan de tot nu toe goedgekeurde sonic blasters, vooral met acht locaties tegelijk. Deze bouwplaatsen variëren van Virginia tot Massachusetts, met een concentratie bij New Jersey en New York.


David Wojick.

Voor meer over dit lawaai zie mijn bijdrage hier.

Het is duidelijk dat we een moratorium nodig hebben op nieuwe vergunningen voor Incidental Harassments totdat de veiligheid van de walvissen en andere zeedieren kan worden gegarandeerd. Honderden walvissen zijn mogelijk al gedood door offshore wind activiteiten. Het bewijs is er.

***

Bron hier.

***