De westerse mainstream media hebben geprobeerd speculaties over de betrokkenheid van de VS bij de ontploffingen in de Noordstroom uit te sluiten door het een “complottheorie” en Russische “desinformatie” te noemen. Zoals Jonathan Cook uitlegt, zijn er echter goede redenen om de VS boven Rusland te verdenken.
8-10-2022
De sabotage van de twee Nord Stream pijpleidingen laat Europeanen ongetwijfeld veel armer en kouder worden deze winter, en was een daad van internationaal vandalisme op een bijna onvoorstelbare schaal. Door de aanvallen werd de Russische gaslevering aan Europa afgesneden en kwamen enorme hoeveelheden methaangas vrij, de belangrijkste veroorzaker van de opwarming van de aarde, schrijft Jonathan Cook.
Daarom zal niemand de verantwoordelijkheid voor deze misdaad op zich nemen – en hoogstwaarschijnlijk zal niemand ooit definitief schuldig worden bevonden.
Niettemin wijst de moeilijkheidsgraad en het raffinement waarmee de ontploffingen op drie afzonderlijke locaties aan de Nord Stream 1 en 2 pijpleidingen tot stand zijn gebracht, er in sterke mate op dat een of meer staatsactoren erachter zaten.
De westerse berichtgeving over de aanslagen is beslist terughoudend, aangezien deze vijandige aanval op de mondiale energie-infrastructuur ongekend is en zelfs de aanslagen van 11 september overschaduwt.
De reden waarom er zo weinig enthousiasme lijkt te zijn om deze catastrofale gebeurtenis in detail te onderzoeken – afgezien van het wijzen van een vinger in de richting van Rusland – is niet moeilijk te achterhalen.
Er is nauwelijks een reden te bedenken waarom Moskou zijn eigen energiepijpleidingen, ter waarde van 20 miljard dollar, zou willen vernietigen of zeewater zou willen binnenlaten, waardoor ze mogelijk onherstelbaar zouden worden aangetast.
De aanvallen beroven Rusland van zijn belangrijkste gasleidingen naar Europa – en daarmee van vitale toekomstige inkomsten – en laten het veld open voor concurrenten.
Moskou verliest zijn enige belangrijke invloed op Duitsland, zijn belangrijkste afnemer in Europa en het hart van het Europese project, nu het die invloed het hardst nodig heeft, nu het geconfronteerd wordt met gezamenlijke inspanningen van de Verenigde Staten en Europa om Russische soldaten uit Oekraïne te verdrijven.
Zelfs elk mogelijk tijdelijk voordeel dat Moskou had kunnen behalen door zijn meedogenloosheid en macht aan Europa te demonstreren, had even doeltreffend kunnen worden bereikt door gewoon de kraan dicht te draaien en de leveringen te stoppen.
MEDIA TABOE
Deze week werd de gerenommeerde econoom Jeffrey Sachs uitgenodigd op Bloomberg TV om te praten over de aanvallen op de pijpleidingen. Hij doorbrak een taboe onder westerse elites door bewijs te noemen dat suggereert dat de VS, en niet Rusland, de hoofdverdachte was.
Westerse media zoals Associated Press hebben geprobeerd een dergelijke denkrichting uit te sluiten door het een “ongegronde complottheorie” en Russische “desinformatie” te noemen. Maar, zoals Sachs opmerkte, er zijn goede redenen om de VS boven Rusland te verdenken.
Er is bijvoorbeeld de bedreiging aan het adres van Rusland door de Amerikaanse president Joe Biden begin februari, dat “er geen Nord Stream 2 meer zal zijn” als Oekraïne wordt binnengevallen. Ondervraagd door een verslaggever over hoe dat mogelijk zou zijn, verklaarde Biden: “Ik beloof u dat we daartoe in staat zullen zijn.”
Biden sprak niet voor zijn beurt of uit de losse pols. Op hetzelfde moment gaf Victoria Nuland, een hoge diplomaat in de regering-Biden, Rusland vrijwel dezelfde waarschuwing door aan verslaggevers te vertellen: “Als Rusland Oekraïne binnenvalt, op welke manier dan ook, zal Nord Stream 2 niet doorgaan.”
Dat is dezelfde Nuland die in 2014 nauw betrokken was bij manoeuvres van de VS achter de schermen om een gekozen Oekraïense regering omver te helpen werpen. Het was die staatsgreep die leidde tot een brandbare mix van resultaten – de toenemende flirt van Kiev met de NAVO en een burgeroorlog in het oosten tussen Oekraïense ultranationalisten en etnisch Russische gemeenschappen – die de belangrijkste reden vormde voor de latere invasie van president Vladimir Poetin.
En voor degenen die zich nog steeds afvragen welk motief de VS zouden kunnen hebben om een dergelijke wandaad te plegen, bood de baas van Nuland afgelopen vrijdag een nuttig antwoord. Minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken beschreef de vernietiging van de Nord Stream pijpleidingen, en de daaruit voortvloeiende milieuramp, als een “enorme strategische kans voor de komende jaren.”
Blinken formuleerde een beetje te duidelijk het “cui bono” – “wie profiteert?” – en suggereerde dat de eerdere opmerkingen van Biden en Nuland niet slechts loze, aan de invasie voorafgaande aanmaningen van het Witte Huis waren.
Blinken vierde het feit dat Europa voor de nabije toekomst verstoken zou blijven van Russisch gas en daarmee van Poetins invloed op Duitsland en andere Europese staten. Vóór de ontploffingen was het gevaar voor Washington dat Moskou in staat zou zijn gunstige onderhandelingen over Oekraïne te bevorderen in plaats van een oorlog voort te zetten waarvan Biden’s minister van Defensie, Lloyd Austin, al heeft verklaard dat die bedoeld is om Rusland minstens zowel te verzwakken als Oekraïne te bevrijden. Of, zoals Blinken het formuleerde, de aanvallen waren “een geweldige kans om voor eens en altijd de afhankelijkheid van Russische energie weg te nemen en zo Vladimir Poetin de bewapening van energie als middel om zijn imperiale plannen te bevorderen te ontnemen”.
Hoewel Blinken het niet vermeldde, was het ook een “geweldige kans” om Europa veel afhankelijker te maken van de VS voor zijn gasvoorraden, die over zee worden verscheept tegen veel hogere kosten voor Europa dan via de Russische pijpleidingen. Amerikaanse energiebedrijven zouden wel eens de grootste begunstigden van de explosies kunnen zijn.
Inmenging in de Oekraïne
De Amerikaanse vijandigheid tegenover de Russische economische banden met Europa is niet nieuw. Lang voor de inval van Rusland was Washington al openlijk op zoek naar manieren om de Nord Stream pijpleidingen te blokkeren.
Een van Blinken’s recente voorgangers, Condoleezza Rice, verwoordde de consensus van Washington al in 2014 – op hetzelfde moment dat Nuland werd opgenomen terwijl ze zich in het geheim bemoeide met Oekraïne, en besprak wie als president moest worden geïnstalleerd in plaats van de gekozen Oekraïense regering die op het punt stond door een staatsgreep te worden afgezet.
Voor de Duitse televisie zei Rice dat de Russische economie kwetsbaar is voor sancties omdat 80% van de export van Rusland met energie te maken heeft. Ze bewees hoe verkeerd de voorspellingen van het Amerikaanse buitenlands beleid vaak zijn, en beweerde zelfverzekerd: “Mensen zeggen dat de Europeanen zonder energie komen te zitten. Nou, de Russen zullen zonder geld komen te zitten voordat de Europeanen zonder energie komen te zitten.” Europa’s afhankelijkheid van Russische energie doorbreken was, in de woorden van Rice, “een van de weinige instrumenten die we hebben… Op lange termijn wil je gewoon de structuur van energieafhankelijkheid veranderen.”
Zij voegde daaraan toe: “U [Duitsland] wilt meer afhankelijk worden van het Noord-Amerikaanse energieplatform, de enorme overvloed aan olie en gas die wij in Noord-Amerika vinden. U wilt pijpleidingen die niet door Oekraïne en Rusland lopen.”
De sabotage van Nord Stream 1 en 2 heeft van de ene dag op de andere een belangrijk doel van het Amerikaanse buitenlandse beleid bereikt.
Het heeft ook de druk weggenomen die in Duitsland werd opgebouwd door massaprotesten en toenemende zakelijke oppositie, waardoor Berlijn misschien van koers zou zijn veranderd wat betreft de Europese sancties tegen Rusland en de gasleveringen zou hebben hervat – een verschuiving die het doel van Washington om Poetin te “verzwakken” zou hebben ondermijnd. Nu zijn de protesten overbodig. Duitse politici kunnen niet toegeven aan de eisen van het volk als er geen pijpleiding is waardoor zij hun bevolking van Russisch gas kunnen voorzien.
DANK U, VS
Het kan nauwelijks verbazing wekken dat de Europese leiders Rusland publiekelijk de schuld geven van de aanvallen op de pijpleiding. Europa valt immers onder de veiligheidsparaplu van de VS en Rusland is door Washington aangewezen als officiële vijand nr. 1.
Maar vrijwel zeker trekken de grote Europese hoofdsteden privé andere conclusies. Net als Sachs onderzoeken hun functionarissen het indirecte bewijs, overwegen zij de verklaringen van zelfbeschuldiging van Biden en andere functionarissen, en wegen zij de “cui bono”-argumenten.
En net als Sachs leiden zij daaruit waarschijnlijk af dat de VS de hoofdverdachte in deze zaak is – of op zijn minst dat Washington een bondgenoot heeft gemachtigd namens haar op te treden. Net zoals geen enkele Europese leider de VS publiekelijk zou durven beschuldigen van het plegen van de aanslagen, zou niemand een dergelijke aanval durven organiseren zonder eerst toestemming te krijgen van Washington.
Dat was duidelijk de mening van Radek Sikorski, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken en Defensie van Polen, die een “Dank u, VS” tweette met een afbeelding van de borrelende zeeën waar een pijpleiding was gescheurd.
Sikorski heeft overigens even goede connecties in Washington als in Polen, een Europese staat die fel gekant is tegen Moskou en zijn pijpleidingen. Zijn vrouw, Anne Applebaum, is schrijfster bij het tijdschrift The Atlantic en een invloedrijke figuur in Amerikaanse beleidskringen die al lang pleit voor uitbreiding van de NAVO en de EU naar Oost-Europa en Oekraïne.
Sikorski verwijderde haastig de tweet nadat deze viraal was gegaan.
Maar als Washington de hoofdverdachte is van het opblazen van de pijpleidingen, hoe moet Europa dan zijn betrekkingen met de VS lezen in het licht van die deductie? En wat zegt een dergelijke sabotage de Europese leiders over hoe Washington de belangen in Europa ziet? De antwoorden zijn niet fraai.
EIS VAN TROUW
Als de VS achter de aanvallen zit, suggereert dit niet alleen dat Washington de oorlog in Oekraïne naar een nieuw, gevaarlijker terrein tilt, klaar om het risico te lopen Moskou mee te slepen in een ronde van lik op stuk die snel zou kunnen escaleren in een nucleaire confrontatie. Het suggereert ook dat de banden tussen de VS en Europa een beslissende nieuwe fase zijn ingegaan.
Of anders gezegd, Washington zou meer hebben gedaan dan uit de schaduw treden, door zijn proxyoorlog in Oekraïne om te zetten in een meer directe, hete oorlog met Rusland. Het zou erop wijzen dat de VS bereid zijn heel Europa in een slagveld te veranderen, en de bevolking van het continent even wreed te tiranniseren, te verraden en mogelijk op te offeren zoals het traditioneel zwakke bondgenoten in het Zuiden heeft behandeld.
In dat opzicht worden de pijpleidingbreuken door de Europese leiders waarschijnlijk geïnterpreteerd als een signaal: dat zij niet moeten overwegen een eigen onafhankelijk buitenlands beleid te formuleren, of moeten proberen Washington te trotseren. De aanvallen geven aan dat de VS absolute trouw eist, dat Europa zich voor Washington moet neerknielen en alle dictaten moet aanvaarden die het oplegt.
Dat zou neerkomen op een dramatische omkering van het Marshallplan, de ambitieuze financiering door Washington van de wederopbouw van West-Europa na de Tweede Wereldoorlog, vooral als een manier om de markt voor de snel groeiende Amerikaanse industrieën te herstellen.
Deze sabotagedaad daarentegen verstikt Europa economisch, drijft het in een recessie, vergroot zijn schuld en maakt het tot een slaaf van de Amerikaanse energievoorziening. In feite zou de regering-Biden de Europese elites niet langer sappige wortels aanbieden, maar hen nu een zeer grote stok voorhouden.
GENADELOZE AGRESSIE
Om die redenen willen de Europese leiders misschien niet geloven dat hun bondgenoot aan de overkant van de Atlantische Oceaan zich zo wreed tegen hen zou kunnen gedragen. De gevolgen zijn meer dan verontrustend.
De conclusie die de Europese leiders zouden moeten trekken, is dat de enige rechtvaardiging voor een dergelijke meedogenloze agressie is dat de VS manoeuvreren om de ineenstorting van hun naoorlogse wereldwijde dominantie, het einde van hun militaire en economische imperium, te voorkomen.
De vernietiging van de pijpleidingen zou moeten worden opgevat als een wanhoopsdaad: een laatste poging van Washington om het verlies van zijn hegemonie voor te zijn nu Rusland, China en anderen een gemeenschappelijk doel hebben gevonden om de Amerikaanse kolos uit te dagen.
Tegelijkertijd zou het een ander, duidelijker licht werpen op de gebeurtenissen van de afgelopen jaren in en rond Oekraïne:
• De gestage uitbreiding van de NAVO in Oost-Europa, ondanks waarschuwingen van deskundigen dat dit uiteindelijk Rusland zou provoceren.
• De inmenging van Biden en Nuland om een gekozen Oekraïense regering die welwillend tegenover Moskou staat, af te zetten.
• Het cultiveren van een gemilitariseerd Oekraïens ultranationalisme tegen Rusland, dat leidde tot een bloedige burgeroorlog tegen de eigen etnisch Russische gemeenschappen in Oekraïne.
• En de exclusieve focus van de NAVO op escalatie van de oorlog door wapenleveranties aan Oekraïne in plaats van het nastreven en stimuleren van diplomatie.
Geen van deze ontwikkelingen kan worden weggestreept uit een realistische beoordeling van de reden waarom Rusland reageerde door Oekraïne binnen te vallen.
De Europeanen zijn ervan overtuigd dat zij Oekraïne onverbiddelijk moreel en militair moeten steunen omdat het de laatste verdedigingslinie is tegen een meedogenloos Russisch imperialisme.
Maar de aanval op de pijpleidingen wijst op een complexer verhaal, waarin de Europese burgers moeten ophouden hun blik uitsluitend op Rusland te richten en zich omdraaien om te begrijpen wat er achter hun rug om gebeurt.
0 reacties :
Een reactie posten