......geen oordeel vanuit de wetenschap maar vanuit een politieke en waarschijnlijk ook emotionele voorkeur.
Stikstof en het gezond verstand
De aanwezigheid van wat meer of minder stikstofverbindingen in de atmosfeer heeft geen meetbare invloed op de volksgezondheid: het is niet gezonder om op de Veluwe te wonen dan in het Groene Hart. Zolang dat zo is, is het recente standpunt van een niet nadergenoemde “groep internationale(?) wetenschappers onder de leiding van de VN” (‘de stikstofnormen moeten worden aangescherpt in plaats van versoepeld’) geen oordeel vanuit de wetenschap maar vanuit een politieke en waarschijnlijk ook emotionele voorkeur. Natuurlijk mag ook een wetenschapper politieke en emotionele voorkeuren hebben, net zoals ook een wetenschapper mag geloven in de verlossing door het bloed van het lam, maar de wetenschapper die zulke voorkeuren uitdragen wil als uitkomsten van wetenschappelijk onderzoek belazert de kluit.
Er doet zich in dit debat een merkwaardige ontwikkeling voor: het door de mainstream media en politieke partijen uitgedragen standpunt (‘op de oude voet doorgaan met de intensieve veeteelt is onhoudbaar’) sluit klakkeloos aan bij het voorgenomen regeringsbeleid dat met name onze veeteelt (internationaal toonaangevend, met de WUR als mondiaal leidend centrum van agrarische technologieontwikkeling) als nationale bedrijfstak wil elimineren of althans sterk reduceren in omvang. Bestuurlijk Nederland stelt het voor als was het 5 voor 12 voor de plantjes. In werkelijkheid zijn er nu eenmaal plantjes die gedijen bij meer stikstof (bramen, netels) en plantjes die gedijen bij stikstof-arm (zoals dophei, ook wel Erica genoemd).
Om nooit geëxpliciteerde redenen heeft onze Overheid in afstemming met Europa gekozen voor de stikstofarme plantjes die beschermd moeten worden in Natura-2000 gebieden en gebiedjes, die zo gekozen lijken dat een maximaal aantal boerenbedrijven moet verkassen of sluiten. De inconsequenties van dit regeringsbeleid werden fijntjes geëtaleerd door Ronald Plasterk in een opiniestuk in de Telegraaf. En zoals BVNL opmerkte: “Wat opvalt is dat de Nederlandse stikstof kennelijk op magische wijze verdwijnt aan onze landsgrenzen. In onze buurlanden heerst namelijk nergens een stikstofcrisis. In Duitsland worden geen miljarden gespendeerd aan het redden van de weegbree, ten koste van de eigen voedsel- en landbouwindustrie.” Dat is inderdaad heel vreemd en onze mainstream bladen staan hier met de mond vol tanden waar ze vroeger ‘ook de wederpartij zouden hebben gehoord’ en die standpunten niet aan hun lezers zouden hebben onthouden. Partijdigheid verpest de kwaliteit van het journalistieke werk.
Ik heb moeite met de rationale achter de stikstofstandpunten van die bladen en de door hen aangehaalde wetenschappers: “Op hoofdlijnen zijn de effecten van stikstof op de natuur allang bekend en dat maakt het stikstofbeleid noodzakelijk”. Dat van die effecten is waar: sommige plantjes, zoals netels en bramen, groeien beter van stikstof en andere plantjes, bijvoorbeeld heide, doen het juist minder goed. Maar die wetenschappers en ook de meerderheid van onze politici (VVD tot en met de Christen-Unie) en ook de EU, hebben, niet uit noodzaak maar uit een soort ecologisch hobbyisme (“natuurbeleid”), gekozen vóór de heide en tegen de bramen.
En op grond van dat hobbyisme hebben onze bestuurders zich verplicht tot het decimeren en erger van onze agrarische sector: Een sector binnen ónze economie, die dus wereldwijd bekend staat om haar innovatiekracht en daarin ondersteund wordt door Wageningen University and Research (WUR) een van de meest vooraanstaande landbouwuniversiteiten wereldwijd.
De WUR, met “a staff of 6,500 and 10,000 students from over 100 countries” goed voor duizenden goed betaalde banen voor haar wetenschappers en het ondersteunend personeel, mogen we toch zien als ontwerper en ontwikkelaar van onze moderne grootschalige intensieve veehouderij? De WUR is in het huidige stikstofdebat opvallend stil! Een zwijgen als van een ouwe dief. Of van mensen die hun goed betaalde banen in gevaar zien? Als onze landbouw gedecimeerd wordt zijn dan al die Wageningse technologen in zo grote getale nog nodig?
En onze politici doen het nu voorkomen of dat voorgenomen stikstofbeleid door de rechter en desnoods door de EU kan en zal worden afgedwongen. Wel, de rechter past wetten toe die door onze politici kunnen worden aangepast. En de EU? Wel de Europese Unie handhaaft haar verdragen en afspraken op zeer flexibele wijze: herinnert u zich nog hoe Draghi van onze euro een soort lire mocht maken? Om zijn vaderland te matsen met haar staatsschuld die dubbel zo hoog was als afgesproken bij Italië’s toelating tot de euro? Die toen de nieuwe munt die – zoals u zich zult herinneren – een solide sterke munt zou zijn, kwaliteit D-Mark! Per saldo dus, als de EU het been stijf houdt kan Nederland desnoods uit de EU stappen; NEXIT heet zoiets.
-----------------------
Dit artikel is geschreven door Klaas Maas.
NieuwRechts
0 reacties :
Een reactie posten