.....zij allen geven aan mensen overal in het land, maar ook in de rest van Europa, weer moed en hoop.
In Wenen werd het volk de held: megademonstratie als epicentrum van de vrijheid
(Door: Julian Schernthaner – Vertaling: E.J. Bron)
Ver over de 100.000 mensen – op het hoogtepunt waarschijnlijk meerdere honderdduizenden – gingen gisteren in Wenen de straat op. Zij lieten zien: hen maken de vrijheid en de grondrechten wel degelijk iets uit. Zij weten dat de “vrijheid”, die het corona-regime de mensen als een wortel onder de neus houdt, niet duurzaam is. Alleen hetgeen waarvoor men moest opkomen en wat bevochten moest worden, duurt een leven lang. Deze teneur begeleidde urenlang de megademonstratie in Wenen. De Heldenplatz in het centrum van Wenen werd, zoals de chef van de FPÖ Herbert Kickl zei, het “epicentrum van de vrijheid”. Hij bedankte ook de helden op straat. Terecht: zij allen geven aan mensen overal in het land, maar ook in de rest van Europa, weer moed en hoop. Het hele continent keek eens temeer naar Wenen: en dat bood een feest van de vrijheid!
Honderdduizenden verdedigen onze democratie
Winterse temperaturen konden diegenen die van vrijheid houden niet afschrikken. Het verder aandraaien van de escalatieschroef door het corona-regime kon hun verzet niet breken. Het zijn iedere week meer mensen, die merken: het gaat hier om niets minder dan de verdediging van onze democratie. Wanneer een kanselier en ministers het als juist beschouwen om grote delen van het volk onder spottend grijnzen “ongezellige” Kerst te wensen of “ongevaccineerden” zelfs het recht ontzeggen om in het land te leven, wordt opstaan tegen dit gesar en deze sociale kilte een burgerplicht!
En de tijd dringt: het duurt nog maar enkele weken totdat de unieke taboe-breuk in de Oostenrijkse Tweede Republiek realiteit wordt. Hoewel steeds duidelijker wordt dat de gen-spuiten steeds vaker volledig falen, kennen de regerenden maar één richting: rechtdoor tegen de muur. Ze willen kloven in het land niet dichtgooien, de splijting niet bestrijden. Het bevalt hen de mensen te onderdrukken en zonder de grondwet te regeren. De normaliteit, zoals wij die kenden, zal nooit meer bestaan.
Van een opstandig hoopje naar een massabeweging
Dat betekent: als het aan hen ligt en het volk het toelaat. Altijd wanneer het volk naar de vrijheid verlangt, trekt het regime deze aan het touwtje onder de neus weg. Maar mensen moeten inzien dat zij helden zijn en geschiedenis kunnen schrijven. Ze hebben minder dan acht weken tijd om de definitieve willekeur af te wenden. Al over bijna twaalf weken krijgen meer dan een miljoen Oostenrijkers een vreselijke beschikking in de brievenbus. Voor de resterende 7 tot 8 miljoen duurt het respijt iets langer, maar ook zij komen op een bepaald moment aan de beurt: vroeger of later ontkomt niemand aan de dwang.
En zo is het volledig juist om te benadrukken: het zijn 9 miljoen Oostenrijkers, die zich niet mogen laten splijten. De figuren in de regeringsbank zouden dat weliswaar graag willen om hun onvermogen te camoufleren. Maar het zijn al honderdduizenden, die geen moeite teveel is om op straat de vrijheid te eisen. Nog maar zes weken geleden protesteerden er af en toe maar een paar honderd, in het gunstigste geval een paar duizend tegen de contante taboe-breuken. Nog geen maand later is er een massabeweging ontstaan. Opnieuw werd het record van honderdduizend gebroken. Het volk is machtig: daarvan wordt het zich nu bewust. Het stuurde opnieuw een vlammend signaal van de vrijheid de wereld in: de volgende keer zouden het nog meer mensen kunnen zijn die in beweging komen!
Tegen welke splijting dan ook: gezamenlijk één lijn trekken
De regering zaaide wind – en oogstte een storm, die steeds meer een oorverdovende orkaan van de vrijheid wordt. Maar deze wervelwind is geenszins bedreigend, hij verwoest ook geen huizen. Integendeel: hij is vrolijk en luid, maar vreedzaam. Het begon met een gevoel van verandering, toen de prominente sprekers ´s middags vrijheid eisten. Tijdens de enorme protestmars op de Ring heerste bijna constant feeststemming. En bij de afsluiting was er gewoon een sfeer van kippenvel, toen de mensen, na onder de Heldenpoort te zijn doorgelopen, elkaar omarmden tijdens het zingen van het volkslied.
De speerpunt op de protestdag was absoluut de grote gezamenlijke manifestatie, die maatgevend werd bepaald door de aaneensluiting van FPÖ´ers en “eerlijk denken”. Maar dat dit een succes werd, had ook te maken met het als één man optreden van de vrijheidsbeweging. Er vonden eens temeer meer dan twintig demonstraties plaats, die op de Ring bij elkaar kwamen voor één enkele vredesmars. Onafhankelijk van de eigen overtuiging, de leeftijd en het beroep of de stand trokken ze samen grotendeels één lijn: het volk laat zich niet splijten – en het verzet tegen de corona-dictatuur al helemaal niet. Men hoeft het niet over alle thema´s met elkaar eens te zijn: het gaat om het grote geheel – onze democratie.
Geen bloed, maar vrijheid in de handen
Zaterdag werden er meer dan 1400 politieagenten ingezet. Die bleven werkloos, afgezien van het uitdelen van de gebruikelijke administratieve straffen. De mensen waren gedisciplineerd, ze maakten de weg vrij voor een reddingsvoertuig. Zelfs de mainstream media moesten diep in de trukendoos grijpen en maakten zichzelf belachelijk. Teken van de “gevaarlijkheid” werden bij hen deze keer – geen grap – enkele sneeuwballen die naar Antifa-fotografen werden gegooid. Volgens deze logica waren waarschijnlijk de schoolpleinen van 9 miljoen Oostenrijkers regelrechte opleidingskampen van de Taliban. Er marcheerden daar geen “neofascisten”, waarover vicekanselier Kogler bazelde, maar het brede volk. En er had ook niemand “bloed aan de handen”, zoals Köstinger voor de demonstratie in de richting van Kickl had gebeten.
In deze handen hadden de burgers in plaats daarvan creatieve borden en spandoeken. Het waren oproepen voor vrede, democratie en grondrechten. En daarin droegen ze ook hun mobiele telefoons bij de afsluitende zee van lichtjes op de Heldenplatz. Ze dragen de vrijheid in hun handen: die positieve kracht, waarvan Kickl aan het eind verklaarde dat ze naar alle hoeken en dalen gedragen moet worden. En wie de sfeer meemaakte, merkt: “Ongezellig” wordt de kersttijd in het gunstigste geval voor de regering. Die beleeft namelijk in toenemende mate: het Oostenrijkse volk wil de onvrijheid, die zij bedoelt, niet. De roep om bevrijding uit de opgelegde onderdrukking, die de regerenden tegemoet kwam, was ver weg te horen. En dit is pas het begin!
Bron:
wochenblick.at
Door: Julian Schernthaner
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten