Hulde aan deze huisartsen die het risico nemen. 

2-9-2021

Mijn ervaring met ivermectine

Hoe het begon

Begin mei ging ik naar een muziekwinkel om wat apparatuur te testen. Daar heb ik meer dan een uur in een geluiddicht hokje zitten zingen. Daarna nog een tijdje met een van de medewerksters gezellig staan kletsen toen ik me opeens heel moe en niet zo lekker voelde. Snel naar huis gegaan. De volgende dag had ik flinke koorts. Dat ging gepaard met diarree en geen eetlust meer. Ik voelde wel dat het niet zomaar een griepje was, maar ik was ervan overtuigd dat ik de volgende dag weer beter zou zijn. Ik ben 46 jaar en zover ik weet helemaal gezond.

Verdere verloop

De volgende dag was het niet over, het leek eerder nog erger te zijn geworden. Ik had tegen de 40 graden koorts, moest continu naar de wc en at bijna niets. De dagen daarop bleef dit aanhouden. Overdag lag ik ziek op de bank en ’s nachts verhuisde ik naar bed om toch een soort dag- en nachtgevoel te houden. Op een gegeven moment ben ik ook ’s nachts op de bank blijven slapen omdat dat dichter bij de wc was. Ik heb nog geprobeerd om een soort baking soda kuur te doen, maar dat hielp niet. Ik nam al supplementen en verhoogde de dosis vitamine C en D3. Daarnaast ging ik ook extra dingen nemen zoals zink, quercetine, melatonine, kinine bast en oregano olie. Maar beter werd ik niet. 

’s Nachts kreeg ik vaak een soort aanval. Mijn lichaam leek dan in gevecht te zijn met iets. Ik lag dan helemaal te zinderen. Uiteindelijk ben ik flink wat paracetamol gaan nemen wanneer ik zo’n aanval kreeg. Dit leek een beetje te helpen tegen de koorts. Gedurende de dag kreeg ik ook van die aanvallen en dan nam ik weer paracetamol. Op een gegeven moment kreeg ik er ook nog enorme maagkrampen bij. Achteraf gezien denk ik dat dat door de paracetamol kwam die de darm- en maagwand kan aantasten. Zo heb ik 10 dagen lopen ploeteren en hoopte elke dag dat het minder zou gaan worden. Het werd op een gegeven moment bijna ondraaglijk, ook omdat ik uitgeput raakte van het vechten en steeds zwakker werd.

Na 10 dagen

Op dag 11 werd ik wakker en stond op om naar de wc te gaan. Opeens was ik aan het hyperventileren en snakte ik naar adem. Toen wist ik dat het echt mis was. De huisarts gebeld. Deze zou langskomen en ze adviseerde me in de tussentijd de maximale dosis paracetamol te nemen. Dat hielp en toen ze arriveerde voelde ik me iets beter. Ze deed wat metingen en het bleek dat mijn zuurstofsaturatie te laag was: een indicatie voor ziekenhuisopname. Aangezien ik me beter voelde vond ik een opname niet nodig. Ze heeft toen met het ziekenhuis overlegd en daar vonden ze ook dat ik moest komen. Vervolgens stond er een ambulance met zwaaiende lichten voor de deur. Ik kreeg zuurstof toegediend en werd afgevoerd. Tot mijn grote schrik mocht mijn man niet mee, omdat ik misschien covid zou hebben en dan moest ik geïsoleerd worden. Ik realiseerde me opeens dat er een kans was dat het misschien de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien, aangezien het totaal niet duidelijk was waar dit heen zou gaan. Het was behoorlijk stressvol om de juiste beslissingen te nemen. En ik was het er nog steeds niet echt mee eens. Maar ik was ook nieuwsgierig of er iets mis met mijn bloed zou zijn, aangezien ik toch bevattelijk was voor het virus.

In het ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis zou ik 5 testen krijgen. De eerste 4 bleken goed. Op het moment dat ik wist dat mijn bloed goed was, wist ik voldoende. Alles in me schreeuwde dat ik weg moest. Ik heb de vijfde test geweigerd en gezegd dat ik naar huis wilde. En wat er ook uit de test zou komen, dat ik toch naar huis zou gaan. Ze keken me met ogen zo groot als schoteltjes aan en moesten even overleggen…

Ik realiseerde me dat als ik opgenomen zou worden, ik waarschijnlijk niets meer over mezelf te zeggen zou hebben. En als ik een andere behandeling zou willen of weg zou willen dat dit dan misschien niet meer mogelijk zou zijn. Ik zou de zeggenschap over mezelf kwijt zijn. En dat wilde ik absoluut niet in deze situatie. Het was wel eng, want ik wist helemaal niet of ik het zonder hulp zou gaan redden. Maar ja, het alternatief was om aan de zuurstof in het ziekenhuis te gaan liggen en van alles toegediend te krijgen waarvan je niet weet hoe schadelijk dat is. Met nog maar de vraag of ik daar beter van zou worden. En de huisarts had ook al op de vraag of er iets was tegen covid geantwoord, dat er niets was.

Toch naar huis

Toen ze terugkwamen vertelden ze, dat ik op basis van de vorige testen naar huis mocht, mits ik ze zou informeren als er iets zou zijn. Ik denk dat ik de hele boel op stelten had gezet als ze me daar gehouden hadden. Zo snel als ik kon ben ik weggevlucht voordat ze zich zouden bedenken. Mijn man gebeld dat hij me kon halen. Door de paracetamol en de dosis zuurstof kon ik weer even lopen.

Eenmaal thuis zakte ik weer in elkaar. De dagen erna waren mega stressvol. Naar de wc lopen kon ik niet meer. Door het bewegen kreeg ik zuurstoftekort en lag ik dan weer een kwartier te hyperventileren. Mijn redding was een mobiel campingtoiletje dat naast me bij de bank kon staan, zodat ik er gewoon op kon schuiven. Maar zelfs dat was zwaar. Ik kon eigenlijk alleen nog maar liggen. Rechtop zitten was al te veel actie. Als ik iets wilde eten, moest ik liggend gevoerd worden, want mijn armen bewegen zorgde ook voor zuurstoftekort. Ik had continu ademnood. Daarnaast voelde mijn lichaam compleet ontstoken. Mijn fysieke en emotionele weerstand begon steeds meer af te nemen. Het vechten was uitputtend en ik wist niet hoe lang ik het nog vol zou houden. Ik had het gevoel dat ik aan het doodgaan was.

Mijn redding door ivermectine

Onderhand werd ik dus echt wanhopig. Gelukkig herinnerde ik me een interview met Willem Engel en Pierre Kory over ivermectine, een medicijn dat goed tegen covid bleek te werken. Op dag 15 heb ik via via ivermectine weten te krijgen. ’s Avonds heb ik 12 mg genomen. De volgende ochtend was de wereld veranderd: ik was wonderlijk genoeg meteen een stuk beter. De koorts was verdwenen en ik kon normaal bewegen zonder ademhalingsproblemen. Voor het eerst weer een douche genomen. Ik verzeker je dat dat nog nooit zo lekker heeft gevoeld na al die tijd niet kunnen douchen. Twee dagen daarna de tweede dosis van 12 mg genomen en toen was ik zo goed als helemaal beter.

Mijn verdere herstel

Vanaf die dag begon ik met ‘revalideren’. Elke dag een stukje wandelen om weer op te bouwen. Na 10 minuten was ik wel uitgeteld en dan moest ik even pauzeren. Maar het ging steeds beter. Ruim een week later kon ik weer fietsen. Mijn eerste fietsritje was naar een therapeut die vloeibare ivermectine bleek te hebben. Tijdens het fietsen was ik nog wel echt aan het hijgen, erg moe, duizelig en had ik last van brandende ogen. Maar dat scheen allemaal normaal te zijn en als long-covid symptomen te worden gezien. Hij gaf me een glas water met 1 ml vloeibare ivermectine. De klachten verdwenen meteen en zijn niet meer teruggekomen. Verder ook een speciaal dieet gevolgd en een berg supplementen meegekregen, waarvan ik het supplement NAC heel interessant vond. De paracetamol die ik had genomen leek de koorts iets te onderdrukken, maar tegelijkertijd droeg het juist bij aan het verslechteren van mijn toestand doordat het de glutathion voorraad uitputte: NHG paracetamol-advies mogelijk schadelijk met name voor ouderen – Zelfzorg Covid19 Ik herken precies de symptomen die ze in dit artikel beschrijven. Achteraf gezien had ik de paracetamol absoluut niet moeten nemen. Maar dankzij de ivermectine en de supplementen was ik binnen 4 weken weer als nieuw.

Ivermectine in de ban

Tijdens dat ik ziek was hebben we ook nog geprobeerd ivermectine te krijgen via Home – Zelfzorg Covid19 Dit was best lastig. Het bleek dat huisartsen een bedreiging hadden gekregen van de IGJ: wanneer ze ivermectine voorschrijven aan iemand met covid riskeren ze een boete van maximaal 150.000 euro en kunnen ze hun licentie kwijtraken. Het vreemde is dat ivermectine een bestaand geneesmiddel is, dat al decennia tegen schurft gebruikt wordt. Als je schurft hebt mag een huisarts het zonder problemen voorschrijven, maar voor covid kunnen ze in de problemen komen. Ook apothekers schijnen een soort nsb-briefje gekregen te hebben met het verzoek om hieraan mee te werken en meldingen te doen, heb ik me laten vertellen door een apotheker.

Met veel moeite hebben we uiteindelijk een receptje kunnen krijgen. Hulde aan deze huisartsen die het risico nemen. Helaas was het verkrijgen van het receptje een moeizaam proces, waardoor dit pas kwam toen ik al weer beter was. Maar we wilden het toch nog gaan halen. Mijn man is naar de apotheek gegaan. Mede doordat het een wat ongebruikelijk verwijsbriefje was, maar ook omdat het om ivermectine ging, kreeg hij het niet zomaar mee. Hij werd naar een apart kamertje meegenomen voor een verhoor en daar ondervraagd waar hij het voor nodig had. Hij heeft geweigerd om te vertellen waar het voor was. Uiteindelijk moesten ze het toch aan hem meegeven.

Vreemde situatie

Al met al ben ik dus weer beter en een ervaring rijker. Sommige mensen denken nu dat ik graag een prikje wil. Dat ik me dan veiliger zou voelen. Ik vind dat twee verschillende dingen. Bevattelijk zijn voor covid maakt niet dat het prikje opeens zou werken of goed voor je zou zijn. Sterker nog, door wat mij overkomen is heb ik ervaren dat een prikje niet nodig is. Ivermectine heeft voor mij gewerkt. Het is vreemd dat er zo weinig bekendheid aan wordt gegeven. Het is ook vreemd dat artsen bedreigd worden en je niet kunnen helpen. En het is vreemd dat moeizame wegen bewandeld moeten worden om via via een medicijn te krijgen, waarvan duidelijk is dat het al velen heeft geholpen tegen covid. Toch blijft men roepen dat het nog steeds niet genoeg onderzocht is en tot die tijd wordt ivermectine als gevaarlijk gezien. Liever alles in lockdown gooien, angst zaaien, bedrijven failliet laten gaan, mensen in isolement zetten, en zelfs laten sterven. Ik vind de logica ver te zoeken zoals ik dat van vele dingen vind in dit hele covid gebeuren.

Dankbaar

Ik ben in ieder geval dankbaar dat er mensen zijn die bekendheid proberen te geven aan ivermectine en andere manieren van genezen. Mensen die dit risico durven te nemen omdat ze mensen willen helpen. Ik ben blij dat ik daardoor ervan wist en daarom genoeg vertrouwen had om het zonder doktersadvies te nemen. Dankzij deze helden!

VIRUSWAARHEID