Wie denkt dat wat het CDA in korte tijd is overkomen (dubieuze lijsttrekkersverkiezing, Sywert van Lienden en de memo-bom van Pieter Omtzigt) sneu is voor deze partij en enkel wat incidenten zijn, kan ik gerust- en teleurstellen.
12-06-2021
Het zijn slechts symptomen, periodieke uitbraaksels die helaas bij het huidige politieke systeem horen.
Niet dat ze erbij horen, omdat het moet, maar omdat het huidige staatsbestel hiervoor ruimschoots mogelijkheden biedt. Zulke excessen gaan goed zolang ze onder de radar blijft. En dit soort kwalijkheden is niet uitsluitend voorbehouden aan een club der kerkelingen, waar je het ‘t minst zou mogen verwachten. Andere partijen kennen vergelijkbare wantoestanden. Mark Rutte is ooit op dubieuze wijze lijsttrekker geworden ten koste van Rita Verdonk. Die laatste stevende af op een overwinning in de strijd om het leiderschap. Van buitenaf is Rutte het neo-liberale strijdperk in geparachuteerd door invloedrijke VVD-prominenten in dienst van het grootkapitaal. De jonge, redelijk onbekende ex. JOVD-voorzitter won. Rita (ongetwijfeld binnenkamers dwingend ingefluisterd) nam afscheid, toen ze na de daaropvolgende verkiezingen meer stemmen haalde dan lijsttrekker Rutte.
De VVD kent vele schandalen die allemaal onder het tapijt moesten. Toch konden diverse de stank daar niet verdagen en werden openbaar. Geert Wilders kon vertrekken, net als de drinkende huisjesmelker Wybren Van Haga. Daar tussendoor o.a. de gevalletjes Ybeltje Berckmoes-Duindam, Halbe Zijlstra en voorzitter Henry Keizer.
Uit een bericht van 8 februari 2020 blijkt dat de partij van premier Mark Rutte de Politieke Integriteitsindex voor het achtste jaar op rij aanvoerde. De index is een overzicht van alle politieke schandalen van dat afgelopen jaar. (2019) Let wel: schandalen die uiteindelijk boven kwamen drijven.
De VVD werd winnaar met 10 gevallen. D66 en PVV telden er dat jaar allebei vijf, de SGP, CDA en Forum voor Democratie brachten drie integriteitsrellen op hun naam en GroenLinks kwam tweemaal in opspraak. In 2019 was het aan de oppervlakte nog tamelijk rustig bij het CDA, maar Omtzigt sudderde toen al regelmatig binnenskamers. Hij was destijds tegen zijn zin van de zaken Demmink en MH17 gehaald en mede daardoor op een onverkiesbare plek geplaatst, waarna hij met enorm veel voorkeurstemmen alsnog de Kamer inkwam en tot afgrijzen van de partijtop met notabene de ‘communiste’ Renske Leijten van de SP zich vastbeet in de toeslagenaffaire.
En dan tellen schandalen als uitsluiting van complete partijen, kiezersbedrog tijdens coalitieformeringen en de daarbij horende wurgende fractiediscipline in de index nog niet eens mee.
Wat dat laatste betreft is bekend dat ten tijde van Rutte II (VVD/PvdA) je als potentieel PvdA dissident mede-Kamerlid Sharon Dijksma op je dak kreeg, om je weer in het gareel te krijgen om voor een nipte meerderheid de rijen te sluiten. Iedere partij heeft een Sharon om de ‘eensgezinde’ orde in de fractie te bewaken.
Vreemd in dit verband was het dan ook niet dat de respectievelijke politiek leiders Buma (CDA), Pechtold (D66) en Segers (CU) geen kabinetspost kregen, maar de eigen fractie bleven aanvoeren. Tweede man Dijkhoff (VVD) bleef in de Kamer, omdat Rutte zijn volgende kabinet moest leiden.
Dit omdat deze coalitie was gestoeld op een minimale meerderheid en een dissident de val van het kabinet kon betekenen (wat Pieter Omtzigt in wezen is gelukt).
Hoe kan het dat er relatief toch nog veel schandalen publiekelijk bekend worden, terwijl misschien een veelvoud het daglicht nooit heeft mogen aanschouwen.
Alles draait om macht, iedere hooggeplaatste partijtijger wil erbij horen, koste wat het kost. Dan worden normen opgerekt en waarden elders geparkeerd. Het intrieste is dat het huidige systeem daar perfect geschikt voor is.
Bekend is dat 21% van de leidinggevenden in het bedrijfsleven gewetenloos is. Dan zou dit percentage binnen de politiek wel eens veel hoger kunnen liggen. Niet kennis en kunde binnen een bepaald vakgebied, maar andere, kwalijkere kwaliteiten zijn dan doorslaggevend. Denigrerend gesteld kom je met een leuk smoeltje, een lekker kontje, een vlotte babbel en een geweldig netwerk heel erg ver. Als je ze alle vier hebt, kan je de top bereiken. Annemarie Jorritsma mist die eerste twee als bagage, maar kon met het andere duo goed uit de voeten.
Psychopaat is een vervelend klinkend synoniem voor gewetenloos, maar als een psychopaat eenmaal in de tang zit van de partijelite, is die engerd geschikt voor een hoge positie. Tenminste zolang de gewetenloosheid voor het grote publiek geheim blijft. Waar een psychopaat de handicap voor de bühne geheim kan houden, maar deze wel bekend is bij de elite, is de persoon in kwestie chantabel. En chantabele politici zijn als was in de handen van mensen met belangen. Belangen die duidelijk anders zijn dan die van de burgers. Dan kan een chantabele psychopaat met alleen gladde praatjes jarenlang premier van welk land dan ook zijn, omdat die met de nodige beperkingen ook toegang krijgt tot de almachtige netwerken van de elitaire regenten.
Een bijna fictief voorbeeld: Stel dat Sywert van Lienden niet was ontmaskerd door Follow the Money. In de optiek van de VVD en blijkbaar ook binnen het CDA zijn er geen bezwaren indien hooggeplaatste partijleden forse winsten maken als ze zich met dubieuze handeltjes bezighouden. Marktwerking, zelfs binnen en ten koste van de zorg is na 10 jaar Rutte zelfs dan heel acceptabel. Er zullen ongetwijfeld vele afgunstige blikken en opgestoken duimen richting Sywert zijn gegaan.
Zijn psychopatische fout is geweest dat hij rondbazuinde het gratis (om niet) te hebben gedaan, maar intussen 9 miljoen op de bank liet stapelen. Als dit laatste nooit publiekelijk bekend was geworden, maar wel bij enkele partijprominenten, was hij stiekem 9 miljoen rijker, maar voor altijd chantabel en daardoor ministeriabel. Wellicht op termijn premierwaardig. Want gladde praatjes had hij al tijden, een goed passend netwerk eveneens (zeker binnen de top van zijn partij -wellicht ook bij de VVD-). Over een leuk smoelwerk en een lekker kontje laat ik liever anderen oordelen.
Nu Pieter Omtzigt definitief afscheid neemt van deze corrupte politieke sekte en los van het CDA verder gaat in de Kamer, moet hij zich alvast zorgen gaan maken dat de ‘partij Omtzigt’ niet in dezelfde aloude valkuilen gaat trappen. Zeker als er Kamerleden meegaan. Immers, hij blijft in hetzelfde verderfelijke systeem functioneren. Tenzij hij de principes van AS (alternatiefstaatsbestel.nl) omarmt en begint met het veroordelen van partijpolitieke benoemingen. Om er daarna voor te zorgen dat iedere volksvertegenwoordiger een eigen achterban vertegenwoordigt en niet gaat draaien. Vervolgens pleit voor partijonafhankelijke bewindslieden die vakinhoudelijke toppers en daardoor de topambtenaren de baas zijn. Dan is het afgelopen met vierjarige kiezersbedriegende coalities gestoeld op heel veel minderheidsstandpunten. Dan is het afgelopen met wurgende fractiediscipline en uitsluitingen. Zijn we ook af van vallende kabinetten.
Dan is alles transparant en kunnen achterkamertjes worden gesloten. Dan zullen lobbyisten weinig tot geen kansen meer krijgen.
Met een afgescheiden Omtzigt kan de politiek structureel veranderen. Kunnen de burgers eindelijk en terecht het gevoel krijgen van belang te zijn. Dan bepaalt het volk in plaats van enkele partijelites en wat regenten. Dan mag Pieter als enige de D met een hoofdletter inzetten.
0 reacties :
Een reactie posten