Kinderen hebben nooit enig gevaar betekend voor hun oma’s en opa’s.
Duitse media vraagt alle kinderen om vergiffenis
De Duitse krant BILD vraagt alle kinderen om vergiffenis voor het leed dat ze kinderen hebben aangedaan onder het mom van de corona ‘pandemie’. In het artikel wordt stevige taal gebruikt. Belangrijk is dat de krant nu toegeeft dat kinderen nooit enig gevaar hebben betekend voor hun oma’s en opa’s, maar wel opgezadeld worden met schuldgevoelens. Dat ze nodeloos onderworpen worden aan onmenselijke maatregelen die ze hun jeugd ontneemt.
Het is een belangrijk bericht omdat de media blijkbaar zijn gaan inzien welke propagandistische rol ze hebben gespeeld in een pandemie die nooit een pandemie was. Welk leed ze hebben aangebracht door volledig mee te gaan in het overheidsverhaal en nooit aandacht hebben besteed aan kritische geluiden vanuit de medische wetenschap.
Hieronder de vertaling van het bericht zodat u het op u in kunt laten werken.
“Ik zou tegen miljoenen kinderen in dit land, voor wie we als samenleving allemaal verantwoordelijk zijn, willen zeggen wat onze federale regering en onze bondskanselier nog niet hebben durven zeggen: we vragen jullie vergeving. Wij vragen jullie vergeving voor anderhalf jaar politiek die jullie tot slachtoffer heeft gemaakt.
Aan slachtoffers van geweld, verwaarlozing, isolatie, emotionele eenzaamheid. Voor politiek en media die tot op de dag van vandaag, net als gif, jullie het gevoel geven dat je een dodelijk gevaar voor onze samenleving bent.
Dat zijn jullie niet, laat je niet ompraten. We moeten jullie beschermen, jullie niet ons.
Ik zou het zo duidelijk mogelijk willen zeggen: wat jullie als kinderen is aangedaan door een regering, die wij als ouders ook en vooral voor jullie hebben gekozen, die we blijkbaar niet scherp genoeg hebben bekritiseerd voor het sluiten van scholen en sluiten van voetbalvelden, beschaamt ons als samenleving.
Sinds het begin van de pandemie in maart 2020 zijn in Duitsland 20 mensen onder de 20 jaar overleden aan of met corona. In 2020 kwamen 152 kinderen onder de 14 om, veertig meer dan in dezelfde periode in 2019.
Ze staan voor wat kinderen tot op de dag van vandaag doormaken in de geïsoleerde en afgesloten kamers van de lockdown, in kleine sociale woningen, maar ook in ruime huizen waarin ruimtegebrek kennelijk geweld heeft ontketend zonder dat de opvang- en beschermingsmogelijkheiden open waren.
De vermoorde kinderen vertegenwoordigen alle mishandelde kinderen, hun kneuzingen en schaafwonden kon geen leraar, geen voetbalcoach zien en rapporteren.
“Sluit scholen als laatste en open ze eerst” – onze regeringen in Berlijn en in de deelstaten breken deze belofte elke dag.
Wat ze kinderen daarmee aandoen, lijkt bondskanselier Angela Merkel en de premier niet voldoende de moeite waard om leraren onmiddellijk – ONMIDDELLIJK – terug te sturen naar scholen.
Biergärten zijn vol, klaslokalen zijn leeg.
De Zweden hebben hun scholen nooit gesloten. Ze hebben hun verantwoordelijkheid jegens de kinderen waargemaakt. Wij niet. De minister voor kinderzaken heeft net voortijdig haar kantoor verlaten om zich ongestoord op beschuldigingen vanwege haar proefschrift voor te kunnen bereiden en op de verkiezingscampagne. Franziska Giffey vertrok zonder een post-it achter te laten met twee zinnen over wat er beter kon worden gedaan voor kinderen. De onverschilligheid tegenover kinderen kan niet cynischer worden uitgedrukt.
Bovenal, wat er met onze kinderen is gebeurd, hebben genoeg mensen uitgeroepen en heeft BILD altijd voor gewaarschuwd. Maar er gebeurde niets. Was er de Merkel-top voor kinderen? Nee. In plaats daarvan kregen onze kinderen te horen dat als ze het aandurfden om kinderen te zijn, om hun vrienden te ontmoeten, ze oma zouden vermoorden. Niets van dit alles is ooit wetenschappelijk bewezen. Het was gewoon gemakkelijk om het te zeggen, want kinderen vechten niet terug en stemmen niet.
Mijn vraag aan onze politici is: wie vertelt een kind met gekneusde benen dat lesgeven een zaak is van de deelstaten en gemeenten?
Vrienden vertellen me over hun tienerzonen die tot aan de pandemie vijf keer per week trainden en nu niet meer. Hun puberenergie, woede en wanhoop werden naar binnen afgevoerd, in plaats van op een bal, een schot op doel. We moeten eindelijk beseffen dat we emotionele wrakken aan het creëren zijn.
Wanneer de staat de rechten van een kind wegneemt, moet hij bewijzen dat hij een onmiddellijk, concreet gevaar afwendt.Dit bewijs is nooit geleverd.Het werd vervangen door propagandaslogans over het kind als pandemische drijfveer. Iedereen die wilde tegenspreken, werd niet uitgenodigd voor het deskundigenpanel van de kanselarij.
Ik heb persoonlijk ervaren wat dit allemaal veroorzaakte toen ik een paar weken geleden de indrukwekkende alledaagse helden van de “Arche” in Berlin-Hellersdorf mocht bezoeken. De armste kinderen van ons rijke land, die er anders elke dag structuur, betrouwbaarheid, onderdak en voedsel (!) vonden, komen daar waarschijnlijk maar eens in de twee weken tijdens de pandemie. En gewoon omdat niemand in de politiek de moeite nam om het beter te doen.
Je moet een negenjarige tegen je zien zeggen: ‘Ik hou van je, je bent mijn beste vriend’ nadat je twee uur lang kaart met hem hebt gespeeld om een idee te krijgen van hoe eenzaam deze kinderen zijn.
Onze federale regering is nog maar een paar weken lang in functie. Ik smeek haar om eindelijk, eindelijk, eindelijk de weinig resterende tijd en al haar kracht aan de kinderen te wijden en er alles aan te doen om te genezen wat ze de jongste en zwakste kinderen hebben aangedaan. Onze politici zouden scholen en sportscholen moeten openen in plaats van campagne voorzieningen. Anders laat je een puinveld van kinderzielen achter voor je geweten en in de geschiedenisboeken.”
Zie hier de video met het gesproken bericht:
0 reacties :
Een reactie posten