Dat de klimaathoax slecht voor het milieu is mag intussen als bekend worden verondersteld. Zelfs in Nederland zien we hoe dat werkt.
DOOR HANNIBAL · 14 DECEMBER 2020
Of wellicht is een juistere formulering; juist in Nederland zien we hoe dat werkt. We zijn nu eenmaal een ambtenarenland met een eigengereide kaste van politiek gemotiveerde ambtsvervuilers. Een leuke kop van de NOS op de site dit weekend:
‘Doorgeschoten overheidsbeleid leidt tot vervuiling in plastic afval’
Vervolgens wordt uitgelegd dat het Nederlandse beleid van gescheiden afvalverzameling is verzopen in een wedstrijdje tussen gemeenten onderling over wie het minste plastic afval aangeboden krijgt. Een secundair doel werd door de bureaucratie weer eens niet vanachter de kantoorbenodigdheden begrepen, en dus;
De doelstelling om de hoeveelheid restafval te beperken zou averechts werken,
Zodat:
“Als je het te moeilijk maakt om restafval weg te gooien, dan is het verleidelijk om het in de plastic zak te gooien”, zegt directeur Hester Klein Lankhorst van het Afvalfonds. “Er mag 15 procent restafval in de plastic zak zitten. Maar er zit soms wel voor de helft aan restafval in.”
Deze an sich vreemde ontwikkeling is een gevolg van wereldvreemd beleid:
De overheid heeft in 2014 als doel gesteld om de hoeveelheid restafval te beperken. De gedachte hierachter was: hoe minder restafval, hoe beter burgers hun afval gaan scheiden. Dit jaar mag er maximaal 100 kilo restafval per persoon worden ingezameld.
Dat klinkt als doelstelling heel aardig, maar aangezien het iets is waarvan gemeenten denken dat het de hoofdmoot moet vormen (herkent u het vergelijkbare probleem met de klimaatdoelstellingen van “Parijs”?). Meten is weten is meten van onwetendheid. Het Afvalfonds beseft dat nu:
Eind november verscheen een onderzoek in opdracht van het Afvalfonds en de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) waarin staat dat sturen op restafval averechts werkt. Ook in veel andere rapporten kwam dit de afgelopen jaren al naar voren.
Want dat Afvalfonds zit met de gevolgen van het onbenul bij de gemeenten
Want door de 100 kilo-doelstelling van de overheid zijn steeds meer gemeenten begonnen met nieuwe manieren van inzameling om het restafval te beperken. Ze maken het hun inwoners zo moeilijk mogelijk.
Oftewel: het middel is het doel geworden. Geen verbazingwekkende ontwikkeling voor wie iets begrijpt van bureaucratische obsessies met doelstellingen. Hier kun je om die reden alleen al de problemen met biomassa, het restafval van windmolens en het totaal verpeste milieu in derdewereldlanden vanwege de geproduceerde grondstoffen voor ‘milieuvriendelijke’ batterijen aan toevoegen Allemaal doorgevoerd met het motto: problemen die wij niet zien bestaan niet.
Is dat milieuvriendelijk? Nee, dat is een woord dat uit het woordenboek van de klimaathoax verbannen blijkt. Dat willen we niet weten, en daarom is het voor het overgrote deel van de ‘groene’ politici ook niet relevant. Het dwingen van de bevolking staat bij hen voorop – de rest is statistiek. En de gevolgen zijn dan ook statistisch snel terug te vinden:
..is het zwerfafval flink toegenomen sinds 2017. . En het plastic afval blijkt steeds meer vervuild. “We zien dat 30 procent van het plastic wordt afgekeurd, dat is best fors. Dat wordt dan als restafval verbrand”
Sommige betrokken gemeenten laten het scheiden van afval door hun eigen bewoners staken, en doen het weer zelf. Achteraf. Maar de uitsmijter komt zoals gewoonlijk van de instantie die het beleid oorspronkelijk op de rails zette:
Rijkswaterstaat, dat de uitwerking van afvalbeleid onderzoekt, deelt de kritiek niet. Dat is een “te simpele manier van benaderen, er zijn meer oorzaken mogelijk”, staat in een schriftelijke reactie.
Het kan ook onwil van de burgers zijn, bedoelt men? Reken derhalve op meer toezicht en hogere boetes. Ik herhaal nog maar eens: het dwingen van de bevolking staat bij ambtenaren voorop.
0 reacties :
Een reactie posten