Waterstof : de zoveelste utopie van de EU. Of hoe de woning te verwarmen door Louis Vuitton-tassen te verbranden europese commissie

















“Schone” waterstof, d.w.z. geproduceerd uit elektriciteit opgewekt door intermitterende, hernieuwbare energiebronnen, is thans populair en wordt gepromoot door de Europese Commissie.
Maar als we naar de feiten kijken, is deze oplossing meer een utopie die wordt gepromoot voor politieke doeleinden dan een haalbaar alternatief voor de toekomst.
Een gastbijdrage van Samuele Furfari, professor in geopolitiek van energie aan de Vrije Universiteit Brussel, doctor in de toegepaste wetenschappen (ULB), polytechnische ingenieur (ULB), en voorzitter van de European Society of Engineers and Industrialists.
Het gebeurt vaak in het leven, dat wanneer we iets stoms doen, we een andere stommiteit begaan om de eerste te verhullen. Dit is wat er nu gebeurt met waterstof.
De Europese Commissie heeft zojuist haar waterstofstrategie gepresenteerd. Er wordt uitgelegd hoe “schone” waterstof een werkzaam element kan zijn in een klimaatneutrale economie en hoe men de komende vijf jaar een dynamische waardeketen van deze hulpbron in Europa opbouwt. De EU kopieert dus Duitsland dat een maand geleden zijn eigen waterstofstrategie lanceerde. (Zie hier.)
Hoewel investeringen in elektriciteit uit intermitterende, hernieuwbare bronnen in de Europese Unie (EU) geen gelijke tred houden met de ambities, zetten de lidstaten hun inspanningen ter zake toch halsstarrig voort – een doodlopend weg.
Ter herinnering: wanneer de EU en haar lidstaten praten over hernieuwbare energiebronnen, denken ze aan “wind” en “fotovoltaïsche zonne-energie”. Zoals de investeringen uitwijzen, is al het andere marginaal en zonder milieubelang.
Waterkracht, een hernieuwbare, permanente, beheersbare, zuinige en schone energiebron is een taboe-onderwerp. De productie van wind- en zonne-energie is van nature intermitterend, in geval van onvoldoende vraag moet het overschot worden verkocht door te betalen om er vanaf te komen. Deze kosten worden door ons allemaal gedragen.
De oplossing zou zijn om deze energie op te kunnen slaan, maar de utopische beloften van politici en bepaalde fabrikanten op het gebied van batterijen, zijn en zullen niet worden gerealiseerd om intrinsieke redenen die verband houden met elektrochemie. Er is nog maar één oplossing over: transformeer door elektrolyse van water deze overtollige elektriciteit, die niemand wil, in waterstof en gebruik het dan als brandstof of zet het weer om in elektriciteit in brandstofcellen.
Dit is de droom: schone elektriciteit die schone energie produceert waarbij alleen water overblijft als het wordt verbruikt en die gebruik in elektrische voertuigen mogelijk maakt. Laten we zeggen dat zelfs de treinen op waterstof kunnen rijden!
Dit gaat veel verder dan de utopie van biobrandstoffen, gepropageerd ondanks gezond verstand en wetenschappelijke inzichten, over de mislukking waarvan weinig wordt vernomen.
In 2008, ten tijde van het Sarkozy-voorzitterschap, had de EU een productie van 10% van de biobrandstoffen voor vervoer in 2020 vastgesteld. Deze doelstelling is nu van een “minimum” naar een “maximum” gegaan – weinig eervol, duur en vervuilend. Ervan uitgaande dat de elektrolyse- en brandstofcelactiviteiten elk een rendement van 80% hebben, zullen we in deze operatie 36% van de aanvankelijke energie verliezen (0,8 x 0,8 = 0,64).
Voor het eerst genoemd in 1972
De eerste verwijzing naar waterstof, die ik in rapporten van de Europese Commissie heb kunnen terugvinden, dateert van 1972, vóór de eerste oliecrisis. Het Journal des Ingénieurs van 1979 (nr. 2 – pagina 11) beschreef precies wat we vandaag zeggen …  met dezelfde caveats. Toen ik betrokken was bij de transformatie van steenkool naar olie – omdat men toen geloofde dat er binnenkort geen olie meer zou zijn! – heb ik veel gestudeerd op waterstof, een essentieel element in deze problematiek.
In 2003 was het de zoveelste comeback met deze keer als ‘propagandisten’ het tandem Prodi-Bush. Helaas, sindsdien heeft er geen verandering plaatsgevonden en dat zal ook nooit gebeuren, omdat alles afhangt van de chemische vergelijkingen en thermodynamica die de bepalend zijn voor het gebruik van waterstof.
Dus wat is er nieuw aan waterstof? Politieke propaganda, dromen en niets anders!
Hier zijn de wetenschappelijke feiten. Waterstof is een chemische stof die wordt geproduceerd uit aardgas in een algemeen en wereldwijd proces dat “stoomkraken” wordt genoemd. Dit molecuul wordt veel gebruikt door de petrochemische industrie en alle chemie die daaruit voortvloeit, voornamelijk voor de productie van meststoffen. Met de groei van de wereldbevolking zal de vraag naar waterstof voor de productie van meststoffen gelijke tred houden met de voedselbehoeften. Naar dit basismolecuul is al veel vraag en die zal nog toenemen. In termen van de geopolitiek van energie, is de opkomst van aardgas een verrassing. De wereldmarkt voor aardgas wordt steeds competitiever, wat zal resulteren in een prijsverlaging op de internationale markten.
Verwacht wordt dus een verlaging van de productieprijs van waterstof, enerzijds omdat de grondstof goedkoper zal zijn en anderzijds omdat de markt groeit. De productie uit hernieuwbare energie is echter veel duurder en ingewikkelder. Volgens de Europese Commissie “bedragen de kosten die momenteel worden geraamd voor waterstof van fossiele oorsprong in de EU ongeveer 1,5 € / kg, […] 2,5 tot 5,5 € / kg ”voor“ groene ”waterstof.
Het verschil is duidelijk … en een politiek signaal! Ondanks decennia-lange beloften van lagere kosten voor hernieuwbare energie, terwijl de realiteit van uw elektriciteitsrekening het tegenovergestelde zegt, zal “groene” waterstof altijd duurder blijven dan die geproduceerd door aardgas.
Politieke manipulatie van de markt
Aangezien een product slechts één prijs kan hebben op een open markt, zal “hernieuwbare” waterstof moeten worden gesubsidieerd zolang er aardgas beschikbaar is, dat wil zeggen voor ten minste een eeuw. Natuurlijk zullen sommige industrieën profiteren van de meevaller van de waterstofstrategie – in casu manipulatie van de markt door de politiek – zoals andere deden in de tijd van biobrandstoffen. Zij zullen profiteren van gegarandeerde prijzen en een groen imago, uiteraard over de ruggen van de belastingbetalers / consumenten.
Het is daarom niet verwonderlijk dat ze op 10 maart een alliantie met de Europese Commissie sloten, zoals anderen deden voor batterijen … en biobrandstoffen. Bovendien is waterstof op de wereldmarkt bedoeld om in de chemie te worden gebruikt en niet als brandstof. Het verbranden van waterstof voor energie is als de verwarming van een huis door Louis Vuitton-tassen te verbranden.
Het is onvermijdelijk dat alle geproduceerde waterstof in chemicaliën terechtkomt, niet in voertuigmotoren. Ook al overweegt de geïndoctrineerde EU dit te doen. Om met het International Renewable Energies Agency (IRENA) te zeggen dat dit “een strategische kans is om het wereldwijde herstel te vergroenen”, is ontoelaatbaar voor een internationale instelling, als ze weet dat slechts 35% van de Afrikanen is aangesloten op het elektriciteitsnet.
Waterstof : de zoveelste utopie van de EU. Of hoe de woning te verwarmen door Louis Vuitton-tassen te verbranden europese commissie
Samuele Furfari.
En IRENA wil waterstof produceren uit hun overtollige elektriciteit! Het is absurd, onwaardig en ethisch onverdraaglijk. Het toppunt is dat de Russen van Gazprom, om gas te verkopen dat niet minder CO2 produceert, beloven waterstof in het aardgas te injecteren dat ze aan de EU verkopen – voornamelijk aan Duitsland. Dit komt neer op het injecteren van Clos Vougeot [een grand cru] in de piquette  [piquette is net geen wijn, omdat het niet wordt gemaakt van het sap van de druif, maar van wat overblijft na het persen: de schillen] om dit beter te laten stromen.
Het komt vaak voor in het leven, dat wanneer we iets stoms doen, we een andere stommiteit begaan om de eerste te verbergen. Dit is wat er gebeurt met waterstof. Het is afschuwelijk om de koppigheid en groene indoctrinatie te zien waaraan de Europese politiek ten prooi is gevallen.
***
(*) Laatste boek van Samuele Furfari: “Energie 2019: klimaathysterie en de groei van fossiele brandstoffen”
Bron hier.