Een ‘Thanksgiving’ voor de opwarming van de aarde en CO₂

 ......dat we eren wat de wereldwijde elites en hun gehoorzame media zeggen, brengt zeker onheil.

Een ‘Thanksgiving’ voor de opwarming van de aarde en CO₂

Door Vijay Jayaraj  9-12-2025

Wat als we Thanksgiving vieren met een eerbetoon aan de opwarming van de aarde en het relatieve overschot aan kooldioxide (CO₂) in onze atmosfeer? Een schandalige gedachte, nietwaar? Suggereren dat we eren wat de wereldwijde elites en hun gehoorzame media zeggen, brengt zeker onheil. Maar dit is precies wat rationeel denken vereist.

Nog maar 50 jaar geleden, in de jaren zeventig, verspreidden nieuwsjournalisten ernstige waarschuwingen voor een naderende ijstijd. Sommige wetenschappers spraken over een verduistering van de planeet en de noodzaak van onmiddellijke, drastische maatregelen om een terugkeer van continentale gletsjers te voorkomen.

Op zijn minst heeft de angst voor een ramp veroorzaakt door kou enige historische basis in de strijd van vroegere samenlevingen tijdens koude periodes. De Kleine IJstijd, die duurde van ongeveer 1300 tot 1850, was een tijd van alomtegenwoordige, aanhoudende kou waarin, volgens historici, “alles wat boven de aarde groeide stierf en verhongerde.”

Er vonden vorstmarkten plaats op de bevroren Theems in Londen. Mislukte oogsten werden routine, wat leidde tot wijdverspreide hongersnood, armoede en politieke instabiliteit in het noordelijk halfrond. Dit was geen theoretische crisis, maar een brute realiteit waarin een lichte daling van de wereldtemperatuur het voortbestaan van hele gemeenschappen bedreigde. De mensen die tijdens de Kleine IJstijd tegen honger en ziekte vochten, zouden alles hebben gegeven voor warmere omstandigheden.

Het typische Amerikaanse huishouden denkt zelden, zo niet nooit, aan deze lange boog van klimaatgeschiedenis bij het bereiden van een Thanksgiving-maaltijd. Het voedsel wordt gekocht in winkels die na de oogst overvol zijn met producten uit allerlei regio’s – appels uit koudere gebieden en druiven uit warmere. Sommige groenten worden lokaal verbouwd, terwijl andere een lange weg over continenten reizen voordat ze bij de consument terechtkomen.

De eerste stap in deze keten – plantengroei – profiteert van de warmte van het huidige klimaat, dat veel milder is dan dat van de Kleine IJstijd. Toch heerst er vandaag een gevoel van alarm over een zogenaamd destructieve warmte, een zorg die haaks staat op de geschiedenis, waarin herhaalde warme periodes in het verleden welvaart en bloeiende beschavingen hebben voortgebracht. Deze omvatten de Romeinse Warmte Periode 2000 jaar geleden en de Middeleeuwse Warmte Periode recenter. In beide periodes werden granen verbouwd in gebieden waar het tegenwoordig te koud is.

De moderne geschiedenis van overvloed is nauw verbonden met de stille maar dramatische vergroening van de aarde sinds de 20ste eeuw. Satellietgegevens bevestigen dat de wereld sinds de jaren tachtig groener is geworden, vooral in droge en halfdroge gebieden. Waarom? De belangrijkste oorzaken zijn hogere niveaus van kooldioxide in de atmosfeer door industriële emissies en een van nature warmer klimaat.

Kooldioxide is plantaardig voedsel en, samen met water en zonlicht, een essentieel onderdeel van fotosynthese. De grote ironie van het klimaatalarmistische sprookje is dat de stijging van CO₂-niveaus een van de meest gunstige milieuveranderingen in recente geschiedenis heeft veroorzaakt: bloeiende ecosystemen en recordoogstopbrengsten.

Ook belangrijk voor voedselproductie zijn moderne meststoffen – die meestal uit aardgas worden gemaakt – die de stikstof leveren die nodig is voor hoogrenderende gewassen.

Energiedichte brandstoffen zoals steenkool, olie en aardgas – die worden gedemoniseerd als bronnen van CO₂ – blijven de ruggengraat van voedseldistributie, vooral in ontwikkelde landen. Zij voorzien irrigatiepompen, kunstmestfabrieken, bezorgvloten, landbouwmachines en koelsystemen. Hongersnoden zouden dan niet langer slechts een relikwie uit de geschiedenis zijn, maar om de hoek.

Hoe zit het met de waarschuwingen dat een opwarming van de planeet de wereldwijde voedselzekerheid zal vernietigen? Deze bewering houdt geen stand bij nadere toetsing. In de afgelopen 40 jaar zijn de opbrengsten van basisvoedingsmiddelen zoals tarwe, maïs en rijst enorm gestegen. Hongersnoden, die helaas nog steeds voorkomen door regionale conflicten of corrupte regeringen, zijn wereldwijd niet langer de norm. De wereld biedt nu een bevolking van 8 miljard mensen een hogere levensstandaard dan ooit tevoren.

Waarom zijn dan zoveel mensen ervan overtuigd dat elk ongewoon weersevenement het einde van de wereld is? Het antwoord ligt in de onophoudelijke focus van de media op risico, gecombineerd met een vertekende weergave van de natuurhistorie. Het klimaat van de aarde is altijd veranderd – in periodes variërend van decennia tot millennia. Megadroogtes, catastrofale overstromingen en ongebruikelijke periodes van hitte en kou zijn niets nieuws.

Dus, beste Thanksgiving-vierders, onthoud deze eenvoudige waarheid: we hebben veel te danken aan de warmte van de zon, het onzichtbare werk van kooldioxide en de fossiele brandstoffen die ervoor zorgen dat de overvloed op onze tafel van het veld naar het feest gaat.

***

Over de auteur

Vijay Jayaraj is wetenschaps- en onderzoeksmedewerker bij de CO_₂ Coalition in Fairfax, Virginia. Hij behaalde een M.S. in milieuwetenschappen aan de University of East Anglia en een postdoctorale graad in energiemanagement aan Robert Gordon University, beide in het Verenigd Koninkrijk, en een bachelor in engineering aan Anna University, India.

Bron hier.

Dit commentaar werd voor het eerst gepubliceerd in The Blaze op 27 november.

***