Opnieuw is een groene priester de kerk uitgewandeld.
€ 100 miljard verlies en de exit van de Groene Rentmeester
Opnieuw is een groene priester de kerk uitgewandeld. Paul Rosenmöller is vertrokken bij ABP. Abrupt, zeggen ze. Persoonlijke redenen, zeggen ze. Balans tussen werk en privé, zeggen ze. Wanneer politici dit soort frases gebruiken, weet je één ding zeker: het heeft niks met werk en nóg minder met privé te maken.
Dit is geen vertrek. Dit is een ontsnapping door de zijdeur.
Een pensioenfonds dat bijna € 100 miljard euro verdampt, dat jarenlang met ideologische oogkleppen heeft belegd alsof rendement een vies woord is, dat kritiek stapelde tot het dak: dat heeft geen behoefte aan balans. Dat heeft behoefte aan verantwoordelijkheid. En aan bestuurders die het verschil weten tussen klimaatbeleid voeren en pensioengeld beheren.
Het ABP is geen jongerenklimaatraad. Het is het pensioen van miljoenen mensen. Agenten. Leraren. Ambtenaren. Mensen die dertig, veertig jaar hebben gewerkt en terecht verwachten dat hun pensioenfonds zich gedraagt als een veilige kluis en niet als een politiek project.
Maar in plaats van financiële veiligheid kregen ze een bestuurder met twee petten: senator én pensioenbaas. Een man die in talkshows moralistisch kon oreren over het klimaat om vervolgens in de bestuurskamer met miljarden te schuiven op basis van dezelfde moraal en de tunnelvisie van zijn vrienden.
Het is de “lange mars door de instituties”, in praktijk: je nestelt je in het grootste pensioenfonds van het land, je impregneert het beleggingsbeleid met ideologie, je duwt het risico bij de deelnemers en wanneer de kritiek oploopt en de cijfers roodgloeiend staan, stap je uit de rook weg met een glimlach en een mededeling over “nieuwe energie”.
Natuurlijk. Nieuwe energie is heilzaam, maar voor het fonds blijft alleen oude schade over. € 100 miljard weggeklungeld.
En het mooiste? Zijn vertrek lost niets op. Niet het beleid. Niet de groene tunnelvisie. Niet het verwaterde idee dat een pensioenfonds rendement hóórt te leveren en niet een politiek doel hééft te dienen.
Dit soort exits zijn cosmetisch. De kern blijft verrot: een pensioenstelsel waarin bestuurders mogen experimenteren met de toekomst van miljoenen mensen, zonder dat iemand lijkt te beseffen dat pensioen geen speeltuin is, geen zandbak met zandkastelen. Het is een contract. Een belofte. Een verantwoordelijkheid.
Rosenmöller vertrekt nu om “te genieten” van een onaangetast pensioen, op basis van de oude regels. Over die €100 miljard verlies bij het ABP? Geen woord. Geen verklaring. Geen berouw. Geen rekenschap.
De man is weg, maar het systeem staat nog overeind, vierkant en zelfvoldaan. En dat systeem leert ons iets pijnlijks: Nederland wordt bestuurd door prutsers, en kwaliteit staat langs de zijlijn te wachten tot iemand het nog belangrijk vindt.
Geplaatst door:
E.J. Bron (via “X”; Max von Kreyfelt)
(www.ejbron.wordpress.com)
3 reacties :
Het systeem staat fier overeind omdat nog steeds op die prutsers wordt gestemt. Zucht
Paul Rosenmoller was in vroeger jaren een activist en als je als pensioenfonds een dergelijk onderkruipsel het beleid laat bepalen zegt dat veel over het beleid van het ABP, ook de rest van die idioten zou op staande voet ontslagen moeten worden. Dit keer echter treft het een fonds waarin heel veel ambtenaren hun geld hebben belegd, maar diezelfde ambtenaren zijn wel mede verantwoordelijk voor de idiote klimaatregelen die miljarden kosten. Misschien dat ze nu eens bij zinnen komen in die ambtenaren kliek.
Er zal voor Paul Rosenmoller en zijn misdaadclan gerust wel een miljardje of meer op een bank in Zwitserland zijn gezet.
Een reactie posten