Ik beweer, dat de oorlog in Oekraïne werd uitgelokt door het Westen en vooral door de Verenigde Staten.
Lezing van Prof. John J. Maersheimer (video)
Als u nog steeds gelooft dat Rusland dit conflict in 2022 is begonnen, dan bent u onwetend of gehersenspoeld. Ik beweer, en dat zal ik argumenteren, dat de oorlog in Oekraïne werd uitgelokt door het Westen en vooral door de Verenigde Staten. Deze oorlog zal worden beslist op het slagveld, waar de Russen waarschijnlijk een lelijke overwinning zullen behalen. Het is niet mogelijk om de oorlog diplomatiek op te lossen, omdat de meningsverschillen tussen de partijen onoverbrugbaar zijn.
In plaats daarvan zal het waarschijnlijk, zoals ik al zei, een lelijke overwinning worden, waarbij Rusland ergens tussen de 20 en 40% van de Oekraïne van vóór 2014 bezet, terwijl Oekraïne eindigt als een disfunctionele rompstaat die het gebied vertegenwoordigt dat Rusland niet verovert. Oekraïne is in feite verwoest. Het heeft al een aanzienlijk deel van zijn grondgebied verloren en zal waarschijnlijk nog meer land verliezen voordat de gevechten voorbij zijn.
De Russische leiders kwamen er achter dat het Oekraïense leger groter was dan de invasiemacht. Ik wil dit benadrukken: het Oekraïense leger was groter dan de Russische invasiemacht. Het werd bewapend en getraind door de NAVO en het werd feitelijk een lid van de NAVO. Direct na het begin van de oorlog zocht Rusland, en niet Oekraïne, toenadering tot Oekraïne om onderhandelingen te starten om de oorlog te beëindigen en een modus vivendi tussen de twee landen uit te werken.
Deze stap staat haaks op de bewering dat Poetin Oekraïne wilde veroveren en onderdeel wilde maken van Groot-Rusland. De onderhandelingen tussen Kiev en Moskou begonnen in Wit-Rusland slechts vier dagen na de Russische inval. Die Wit-Russische route werd uiteindelijk vervangen door een Israëlische route en een Istanbul-route. Het beschikbare bewijsmateriaal wijst erop dat de Russen serieus onderhandelden en niet geïnteresseerd waren in het inlijven van Oekraïens grondgebied, met uitzondering van de Krim, die ze in 2014 hadden geannexeerd, en mogelijk ook de Donbass-regio.
De onderhandelingen eindigden toen de Oekraïners, onder aansporing van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, zich terugtrokken uit de onderhandelingen, die destijds goed vorderden. De Russen lieten zich niet uit de onderhandelingen terugtrekken. In de maanden vóór het begin van de oorlog probeerde Poetin een diplomatieke oplossing te vinden voor de dreigende crisis. Op 17 oktober 2021 – de oorlog begint immers al in februari 2022, dit is 17 december 2021 – stuurde Poetin brieven naar zowel president Biden als NAVO-chef Jens Stoltenberg met een voorstel voor een oplossing voor de crisis, gebaseerd op een schriftelijke garantie die drie dingen omvat.
Ten eerste zou Oekraïne zich niet bij de NAVO aansluiten, ten tweede zouden er geen aanvalswapens in de buurt van de Russische grenzen worden gestationeerd en ten derde zouden de NAVO-troepen en -materieel die sinds 1997 naar Oost-Europa waren getransporteerd, terug worden gebracht naar West-Europa. Wat men ook denkt van de haalbaarheid van een akkoord op basis van Poetins openingseisen, het laat zien dat hij een oorlog wilde vermijden. De Verenigde Staten weigerden daarentegen met Poetin te onderhandelen. Het lijkt erop dat ze geen oorlog wilden vermijden. In feite waren het de Verenigde Staten en hun Europese bondgenoten die de oorlog uitlokten.
Het toevoegen van Kiev aan de Europese Unie en het bevorderen van een kleurenrevolutie in Oekraïne (u herinnert zich vast nog wel de Oranjerevolutie, die bedoeld was om van Oekraïne een prowesterse liberale democratie te maken) zijn de andere twee onderdelen van dit beleid.
Russische leiders hebben vóór de oorlog herhaaldelijk gezegd dat zij de uitbreiding van de NAVO in Oekraïne als een existentiële bedreiging beschouwden die moest worden geëlimineerd. Poetin deed vóór 24 februari 2022 talloze openbare uitspraken, waarin hij deze argumentatie uiteenzette. Andere leiders, waaronder de minister van Defensie, de minister van Buitenlandse Zaken, de viceminister van Buitenlandse Zaken en de ambassadeur van Moskou in Washington, benadrukten ook hoe belangrijk de uitbreiding van de NAVO was voor het ontstaan van de crisis rondom Oekraïne.
Minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov bracht dit bondig onder woorden tijdens een persconferentie op 14 januari 2022. Lavrov zegt: “De sleutel tot alles is de garantie dat de NAVO zich niet naar het oosten zal uitbreiden.” Een groot aantal invloedrijke en hoog aangeschreven personen in het Westen beseften al vóór de oorlog dat de uitbreiding van de NAVO, met name in Oekraïne, door de Russische leiders als een dodelijke bedreiging zou worden gezien en uiteindelijk tot een ramp zou leiden.
William Burns, die tot voor kort Joe Bidens hoofd van de CIA was, maar in april 2008 de Amerikaanse ambassadeur in Moskou was toen het besluit werd genomen om Oekraïne en Georgië toe te laten tot de NAVO, schreef een zeer beroemde memo, gericht aan de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice, waarvan ik zeker weet dat sommigen van jullie die kennen. Dit is een opmerkelijk memo, en ik ga er uitgebreid uit citeren. “De Oekraïense toetreding tot de NAVO is de helderste van alle rode lijnen voor de Russische elite, niet alleen voor Poetin.” “In meer dan tweeënhalf jaar van gesprekken ´met belangrijke Russische spelers, van de knokploegen in de duistere hoeken van het Kremlin´ tot Poetins scherpste liberale critici, heb ik nog niemand gevonden die Oekraïne en de NAVO als iets anders beschouwt dan een directe uitdaging voor de Russische belangen.” “De NAVO,” zei hij, ik citeer, “zou worden gezien als het toewerpen van de strategische handschoen. Het Rusland van vandaag zal reageren.” “De Russisch-Oekraïense betrekkingen zullen in een diepe ijskast belanden. Dit zal een vruchtbare bodem creëren voor Russische inmenging op de Krim en in Oost-Oekraïne.”
Dit schreef Bill Burns in 2008. Burns was niet de enige westerse beleidsmaker die in 2008 begreep dat het opnemen van Oekraïne in de NAVO gevaarlijk was. Zowel Angela Merkel, de toenmalige Duitse bondskanselier, als de Franse president Nicolas Sarkozy waren fel tegen het opnemen van Oekraïne in de NAVO. Merkel zei: “Ik was er zeker van dat Poetin dit niet zomaar zou laten gebeuren. Vanuit zijn perspectief zou dat een oorlogsverklaring zijn.” Poetin zag de toetreding van Oekraïne tot de NAVO als een dodelijke bedreiging die niet kon worden toegestaan en was bereid een oorlog te beginnen om dit te voorkomen. Dat deed hij uiteraard ook in februari 2022.
De betrekkingen tussen Europa en Rusland zullen niet alleen giftig, maar ook gevaarlijk zijn. De kans op oorlog zal altijd aanwezig zijn. Met andere woorden: de dreiging van een grote Europese oorlog zal niet verdwijnen als de gevechten in Oekraïne stoppen. Een Russische overwinning in Oekraïne zou een verpletterende nederlaag zijn voor Europa. Of, om het iets anders te zeggen: het zou een verpletterende nederlaag zijn voor de NAVO, die al sinds het begin nauw betrokken is bij het conflict in Oekraïne. De politieke strijd zorgt ervoor dat sommigen de toekomst van de NAVO in twijfel trekken, aangezien de NAVO er niet in is geslaagd Rusland in toom te houden.
Rusland wordt door de meeste Europese leiders gezien als een dodelijke bedreiging. Afgezien van de bedreigingen voor de EU heeft de sterke afname van de gas- en oliestroom naar Europa sinds het begin van de oorlog de grote economieën van Europa ernstig geschaad en de groei in de gehele eurozone vertraagd.
De oorlog in Oekraïne is een ramp geweest. Voor Oekraïne had dit rampzalige gevolgen. Het heeft de betrekkingen tussen Europa en Rusland voor de nabije toekomst vergiftigd. Het heeft Europa gevaarlijker gemaakt. Het heeft ook ernstige economische en politieke schade binnen Europa veroorzaakt en de trans-Atlantische betrekkingen ernstig geschaad. De meeste Europese leiders, en ik weet zeker de meeste mensen in de Europese samenleving geven Poetin de schuld van het veroorzaken van de oorlog en daarmee van de verschrikkelijke gevolgen ervan. Maar ze hebben het mis.
De oorlog had voorkomen kunnen worden als het Westen niet had besloten Oekraïne tot de NAVO toe te laten, of zelfs als het van die toezegging was afgestapt toen de Russen hun verzet duidelijk maakten. Als dat was gebeurd, zou Oekraïne vrijwel zeker nog steeds intact zijn binnen de grenzen van vóór 2014, en zou Europa stabieler en welvarender zijn. De Krim zou nog steeds deel uitmaken van Oekraïne.
*** Professor John J. Mearsheimer, R. Wendell Harrison Distinguished Service Professor of Political Science aan de Universiteit van Chicago en een wereldwijd erkend expert op het gebied van internationale betrekkingen.
Bekijk HIER de video!
Geplaatst door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)
0 reacties :
Een reactie posten