Door Benoît Rittaud.

Samuel Furfari, De waarheid over de COP, dertig jaar illusies, L’Artilleur, 2025 (336 pagina’s, € 20). Bestel bij de uitgever.

Hier is een boek dat in goede bibliotheken ontbrak: het volledige verslag van de geschiedenis van de beroemde klimaathoogmissen die elk jaar het diplomatieke en militante medianieuws halen op de melodie van “de laatste kans om de planeet te redden van klimaatverandering”.

Samuel Furfari was ongetwijfeld de best geplaatste om de auteur van een dergelijk boek te zijn, hij die de COP’s vanaf het allereerste begin van binnenuit kent en die het grootste deel van zijn carrière heeft besteed aan het adviseren van de Europese Commissie over energiekwesties.

In een zeer heldere stijl die ter zake weet te komen, neemt de auteur ons zo mee naar het heilige der heiligen. Natuurlijk blikt hij terug op de grote gebeurtenissen die de geschiedenis van deze onwaarschijnlijke jaarlijkse bijeenkomsten hebben gekenmerkt: de valse opmars van Kyoto op COP3, de ramp van COP15 in Kopenhagen, de beroemde COP21 die het leven schonk aan een “Overeenkomst van Parijs” die even mediavriendelijk als ineffectief was…

Maar Samuel Furfari is ook geïnteresseerd in meer onverwachte afleveringen, hoewel doorslaggevend voor het begrijpen van de dynamiek die ten grondslag ligt aan deze eindeloze ontmoetingen die al lang geleden in een rationele wereld zouden zijn geëindigd: de impuls van Duitsland en, al, van Angela Merkel vanaf het begin van het proces in de jaren 90, de invloed van de paus vóór COP21, evenals de “weerstand” van steenkool in het midden van COP19 in Polen.



In de aanloop naar COP30 in Brazilië, die niet zal nalaten de vermoeide snaren die we allemaal kennen te gebruiken en te misbruiken, is het boek van Samuel Furfari een tijdige getuigenis.

Het kan als referentie dienen wanneer de huidige wanen achter ons liggen en het een kwestie is van begrijpen wat er gebeurde.