De zondagse beschouwing van Jan van Friesland.

Het was in de bitterkoude winter van Europa toen Wopke van het Noorden en Ursula van het Westen hun paarden zadelden voor de lange reis naar Belém, waar de leiders der volkeren hoopten het licht van een vredig klimaat te vinden. De paden waren glibberig en niet zonder gevaar. Beiden waren zichtbaar vermoeid. Uit het gegroefde gelaat van Wopke klonk – vanwege verstijfde lippen- moeilijk verstaanbaar gemurmel en zijn Ursula keek met holle ogen voor zich uit. Maar boven hen straalde een ster, fel en veelbelovend. Alsof deze hen de weg wees naar een nieuw akkoord wat goed zou zijn voor alle mensen op d’aard: altijd het weer waar de mensen welbehagen in konden vinden, niet te koud, niet te warm, nu en dan een bui en geen geruzie.

Langs de weg troffen zij herders die met zorg naar hun kudden keken. ‘Wij houden de aarde warm met onze wol,’ bromden de herders, ‘maar als gij de energie alsmaar duurder maakt, zullen onze schapen kou lijden.’ Wopke knikte schuldbewust, want hij wist maar al te goed dat belofte en realiteit even slecht te rijmen waren als sneeuw op een zonnepaneel. Ursula zweeg, de belangrijke oorkonden tegen haar buik gedrukt, haar blik strak op de ster gericht.

Toen zij rustten bij een stal, stonden daar een os en een ezel. De os, wijs en langzaam, sprak met diepe stem:

‘Wij dragen de wereld, maar onze last wordt zwaarder met elke nieuwe resolutie.’ De ezel balkte hoofdschuddend: ‘En gien mins die luustert!’

Zo werd de stille nacht van Belém gevuld met het geloei en gebalk van waarheid.

De ster scheen steeds feller, maar leidde niet naar een kind in een kribbe, noch naar een wonder. Aan het eind van de reis vonden Wopke en Ursula slechts een ijzig lege zaal met microfoons, papieren lukraak op de grond en half leeggedronken koffiebekertjes. De top was mislukt. Geen verlossing, slechts een echo van goede bedoelingen. Ursula kromp ineen en sloeg de hand voor de mond:

‘Es ist gescheitert…’


En toch, toen zij ontgoocheld naar buiten traden, zagen beide dat de herders nog altijd waakten, de os en de ezel nog ademden, en de ster nog overdadig bleef schijnen.

Misschien, piekerde Wopke uitgeput, was de reis zelf wel de boodschap: dat er leven op aarde kan blijven, zelfs als we helemaal niets aan het weer doen.

Hoorde hij daar niet engelen zingen?

***