Verbloemen heeft ook zijn goede kanten; het troost en kalmeert wanneer de situatie echt nijpend is. Het pakt echter niet de kern van een crisis aan.

Dit is waarschijnlijk een van de redenen waarom Cicero nu resoluut in een artikel verklaart: “De tijd van verbloemen is voorbij.” “De Duitse economie – De tijd van verbloemen is voorbij | Cicero Online”

Door Peter Würdig.

Een commissie van deskundigen

Cicero’s hoop is gebaseerd op het feit dat bondsminister van Economische Zaken Katherina Reiche een commissie van experts heeft samengesteld (waaronder één vrouwelijke!), die nu een rapport heeft gepubliceerd. Nu vragen we ons af: is de tijd van verdoezelen echt voorbij? Om deze vraag te beantwoorden, moeten we dit rapport eens nader bekijken. Het origineel is hier beschikbaar: bundeswirtschaftsministerium.de/Redaktion/DE/Downloads/W/wachstumsagenda-fuer-deutschland.pdf?__blob=publicationFile

De titel van het rapport is “Een groeiagenda voor Duitsland” en de experts zijn Veronika Grimm, Justus Haucap, Stefan Kolev en Volker Wieland. Over het algemeen bevat het rapport veel interessante en opmerkelijke bevindingen, hoewel ik me als technisch natuurkundige ook moet beperken tot het punt dat ik niet alle suggesties die erin worden gepresenteerd, professioneel kan beoordelen.

De economische situatie

Cicero merkt op: “De Duitse economie staat met de rug tegen de muur”, en het rapport drukt dit iets gematigder uit: “De Duitse economie stagneert al sinds 2021.” De cijfers in het rapport kloppen ongetwijfeld, maar de nuchtere opsomming ervan geeft de ware ernst van de ontwikkeling niet weer.

Evenmin kan men spreken van “sluipende de-industrialisering”, die al jaren in volle gang is. De laatste tijd horen we bijna dagelijks berichten over bedrijven die naar het buitenland verhuizen of delen van hun productiefaciliteiten sluiten, wat gepaard gaat met het verlies van een groot aantal banen. Wat moet iemand die zijn baan kwijt is, er nu van zeggen als hij ziet dat het rapport een grafiek bespreekt die de vermogensontwikkeling van miljardairs weergeeft? Zoiets zal met onbegrip worden ontvangen.

Andere punten die in het rapport aan bod komen, zoals ‘technologische tekortkomingen, zwakke innovatiecapaciteit’ of ‘de verdeling van de 1.276 start-ups ter wereld’, zijn zeker van belang.

De olifant in de kamer

Maar deze lijsten raken simpelweg niet de kern van de huidige economische crisis; met andere woorden, de olifant in de kamer wordt niet herkend. Sinds Merkels kernuitfasering in 2011 hebben we waardevolle industriële activa zien vernietigen, terwijl haalbare vervangingen noch beschikbaar, noch in zicht zijn.

Zo werd de elektriciteitscentrale Moorburg in Hamburg verwoest en staan ​​de koeltorens van een kerncentrale op de planning om de komende dagen te worden gesloopt. Deze fatale agenda blijft onbetwist. Om bij de metafoor te blijven: het is alsof je op een schip zit dat zijn reddingsboeien overboord gooit terwijl de veilige haven nog ver weg is.

Energiebeleid

Voor alle duidelijkheid: de oorzaak van het economische wanbeleid is het ongepaste energiebeleid, dat de energieprijzen zo hoog heeft opgedreven dat bedrijven internationaal niet meer kunnen concurreren. Het rapport wijst hier terecht op. Er staat:

“Energie-intensieve industrieën in Duitsland bijvoorbeeld zullen in de nabije toekomst te kampen hebben met aanzienlijke kostennadelen…”,

maar dit treft niet alleen energie-intensieve industrieën, aangezien er vrijwel geen economisch product is waarvoor de energieprijs niet van meer of mindere betekenis is. Alleenstaande moeders zullen bijvoorbeeld een probleem hebben als de voedselprijzen blijven stijgen, aangezien er ook veel energie nodig is voor meststoffen en transport. De tekst gaat hier terecht ook op in,

“…tenzij het Duitse en Europese energie- en klimaatbeleid drastisch verandert.” De “Vijf hefbomen voor een nieuw groeimodel”

aan het einde van het rapport bevatten hierover echter geen duidelijke verklaring.

Kernenergie

Het rapport bekritiseert terecht de uitfasering van kernenergie (“De uitfasering van kernenergie is ook een goed voorbeeld van het verlies aan veerkracht,…”), maar de vijf hefbomen ontberen opnieuw een duidelijke verklaring over de uitfasering. Bovendien vermeldt deze paragraaf ook niet de fatale gevolgen van de uitfasering van steenkool. Hoewel klimaatpsychose ook in de EU en (nog steeds) in enkele andere belangrijke landen wereldwijd voorkomt, vindt de dubbele uitfasering van “steenkool” en “kernenergie” alleen in Duitsland plaats; de andere 193 VN-lidstaten volgen dit voorbeeld niet. Integendeel: in China worden in één maand meer nieuwe kolencentrales gebouwd dan Duitsland in een heel jaar kan vernietigen, en ze doen het goed in China!

Veiligheid in de energiesector?

Dankzij miljarden euro’s aan subsidies hebben we nu in Duitsland enkele duizenden windturbines en waarschijnlijk miljoenen fotovoltaïsche systemen, maar geen enkele van deze hernieuwbare energiecentrales kan de energie leveren die aan de vraag voldoet. Al deze centrales hebben een noodstroomcentrale nodig om de constant fluctuerende productie continu te compenseren. Dit gebeurt momenteel met de resterende kolencentrales; als dat nog niet genoeg is, is er ook import uit Frankrijk of Polen nodig.

Omdat al deze kolencentrales gesloopt moeten worden, voorziet het plan van Katherina Reiche in gasgestookte centrales die op groene waterstof draaien. Katherina Reiche heeft gewaarschuwd, en dat siert haar, dat we ook rekening moeten houden met de kosten van de energietransitie, maar voor haar eigen plannen had ze ook een rekenmachine moeten gebruiken. Ze heeft dat niet gedaan, omdat Duitsland volgens deze ideeën te maken zou krijgen met een waanzinnige stijging van de energieprijzen. Ook daar houdt het rapport geen rekening mee.

Meer Brussel?

Aan het einde van het rapport moet nog een vraagteken worden geplaatst, namelijk: “Ten vijfde: Verdiep de Europese integratie.” Hoewel Europese integratie zeker voordelen heeft, zoals de standaardisatie van oplaadpunten voor mobiele telefoons, komt de tendens naar een verbod en een planeconomie steeds meer vanuit Brussel, zoals blijkt uit het verbod op verbrandingsmotoren. We moeten daarom zeer kritisch bekijken op welke gebieden we de integratie moeten verdiepen en op welke niet.

***

Bron hier.

***