In het meest recente beoordelingsrapport van het IPCC van de VN wordt erkend dat er weinig tot geen bewijs is dat emissies identificeerbare veranderingen in de frequentie of intensiteit van natuurrampen hebben veroorzaakt.

13-10-2025

Opinie: We hebben een debat nodig over klimaatwetenschap en -beleid

Onze regeringen hebben meer dan $ 200 miljard uitgegeven aan de bestrijding van klimaatverandering. Canadezen hebben recht op een beoordeling van de kosten en baten. De miljarden dollars die aan milieu-ngo’s zijn gedoneerd, hebben activisten in staat gesteld de stemmen van het klimaatrealisme te overstemmen, schrijven John Zacharias, H. Sterling Burnett en Tom Harris.

***

Door John Zacharias, H. Sterling Burnett en Tom Harris (oorspronkelijk gepubliceerd in de Financial Post.)

Recente ontwikkelingen in de Verenigde Staten bieden een kans voor een publiek debat in Canada over de kosten en impact van de omarming van een netto-nulklimaatbeleid door onze regeringen. Op 29 juli publiceerde het Amerikaanse ministerie van Energie een helder rapport over de stand van de klimaatwetenschap, terwijl op dezelfde dag het Environmental Protection Agency voorstelde om de “bedreigingsbevinding” in te trekken dat broeikasgassen, voornamelijk koolstofdioxide (CO2), een bedreiging vormen voor de menselijke gezondheid en welzijn.

Vier decennia lang hebben activisten, politici, veel wetenschappers en reguliere media het publiek verteld dat “de wetenschap vaststaat”: de uitstoot van broeikasgassen door de mens veroorzaakt een gevaarlijke klimaatverandering. Ze hebben deze orthodoxie afgedwongen door het debat over de oorzaken en gevolgen van klimaatverandering af te sluiten. De “Climategate” -e-mails die in 2009 werden gehackt, onthulden een campagne om ervoor te zorgen dat klimaatrealisten steeds meer werden buitengesloten. De reguliere media censureerden vervolgens effectief klimaatsceptici en bestempelden hen als ‘ontkenners’ van klimaatverandering, onwaardig om gehoord te worden.

Toch hebben duizenden afwijkende wetenschappers het Global Warming Petition Project ondertekend, waarin staat dat er geen overtuigend wetenschappelijk bewijs is dat broeikasgassen een catastrofale opwarming van de atmosfeer van de aarde en verstoring van het klimaat op aarde veroorzaken of “in de nabije toekomst zullen veroorzaken”, terwijl honderden anderen zijn geciteerd in de verschillende rapporten van het niet-gouvernementele International Panel on Climate Change.

Canada heeft zijn eigen prominente klimaatrealisten: klimatoloog Tim Ball, econoom Ross McKitrick, die vaak op deze pagina’s voorkomt, Steve McIntyre, oprichter en redacteur van Climate Audit, en organisaties zoals de Friends of Science en de International Climate Science Coalition. Ze hebben betoogd dat de oorzaken en gevolgen van recente bescheiden klimaatveranderingen grotendeels onbekend zijn en dat er weinig bewijs is dat ze het weer verslechteren of anderszins de gezondheid of het welzijn van de mens bedreigen.

Maar de miljarden dollars die door internationale stichtingen, filantropen en regeringen aan milieu-ngo’s zijn gedoneerd, hebben activisten in staat gesteld de stemmen van het klimaatrealisme te overstemmen. Overheidsinstanties zijn ook tegen hen bewapend. In mei 2016 bijvoorbeeld, na een klacht van de milieuorganisatie Ecojustice, liet het Canadese Competition Bureau drie klimaatsceptische groepen weten dat ze werden onderzocht voor het publiceren van zogenaamd misleidende verklaringen over klimaatverandering. Het onderzoek van het bureau eindigde medio 2017 toen het twee van de onderzochte groepen meedeelde dat, hoewel er op dat moment geen verdere actie zou worden ondernomen, het onderzoek op elk toekomstig tijdstip kon worden heropend.

In het meest recente beoordelingsrapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de VN wordt erkend (in hoofdstuk 12, tabel 12, p. 1.856) dat er weinig tot geen bewijs is dat emissies identificeerbare veranderingen in de frequentie of intensiteit van natuurrampen hebben veroorzaakt. Het IPCC beoordeelde bijvoorbeeld “laag vertrouwen” voor waargenomen veranderingen in de omvang of frequentie van overstromingen op wereldschaal. Toch wordt noch de klimaatwetenschap, noch de effectiviteit van het klimaatbeleid goed besproken op VN-klimaatconferenties.

In Canada is de situatie nijpend. De federale overheid heeft de afgelopen 150 jaar tussen de $ 10 miljard en $ 220 miljard uitgegeven aan klimaatverandering, maar zonder noemenswaardige impact. Premier Mark Carney is al lang toegewijd aan het netto-nulkader en blijft dat ook. Hoewel de grootste Canadese banken zich hebben teruggetrokken uit de wereldwijde financiële alliantie die hij leidde, zegt elk bank dat ze netto-nuldoelstellingen zullen blijven nastreven en strategieën voor klimaatmitigatie zullen blijven ontwikkelen buiten de alliantie.

Met een federale schuld van $ 1.25 biljoen en voorstellen om miljarden, zo niet biljoenen dollars meer uit te geven om de klimaatverandering aan te pakken, zijn Canadezen een grondige beoordeling van de voortgang tot nu toe verschuldigd. Het nieuwe Amerikaanse rapport biedt een opening voor een dergelijke discussie.

Onder andere ontkracht het beweringen dat klimaatverandering verergering van extreme weersomstandigheden veroorzaakt; verklaart waarom stijgende CO2-niveaus een afnemende invloed kunnen hebben op de temperatuur op aarde en wereldwijde vergroening kunnen aanmoedigen, waardoor de hongersnood zal afnemen; en onderzoekt de vele slecht begrepen natuurlijke factoren die de toeschrijving van klimaatverandering aan het menselijk energieverbruik bemoeilijken.

Dit alles dwingt Amerikaanse klimaatalarmisten om problemen serieus te nemen die klimaatrealisten al lang aan de orde hebben gesteld met voorspellingen van een dreigende klimaatcatastrofe. Ditzelfde debat zou in Canada moeten plaatsvinden – niet in de laatste plaats omdat de intrekking van de bedreigingsbevinding door de EPA betekent dat Canadese industrieën nog minder concurrerend zullen worden, tenzij Ottawa zijn eigen vastberadenheid intrekt dat CO2 een giftige verontreinigende stof is.

Als toonaangevende speler in onze economie zou de Canadese financiële sector het initiatief moeten nemen om een open discussie te sponsoren, misschien met inbegrip van televisiedebatten, over de voordelen en nadelen van onze huidige weg naar netto nul. Voor het eerst zullen veel Canadezen horen dat kostbare inspanningen om “klimaatverandering te stoppen” een zinloze en onnodige verspilling van middelen zijn die de welvaart en eenheid van het land bedreigt.

Onze kinderen en hun kinderen zullen het ons niet vergeven als we deze kans voorbij laten gaan.

***

Over de auteurs

John Zacharias is directeur van Canadians for Sensible Climate Policy. H. Sterling Burnett is directeur van het Arthur B. Robinson Center on Climate and Environmental Policy bij The Heartland Institute. Tom Harris is uitvoerend directeur van de International Climate Science Coalition – Canada.

***

Bron hier.

***