Door Vijay Jayaraj.

De afgelopen twee decennia hadden een periode van versnelde economische ontwikkeling moeten zijn voor Afrika, Zuid-Amerika en een groot deel van Azië. De ontdekking van overvloedige olie- en gasvoorraden bood een redding uit de armoede, industriële stagnatie en beperkte toegang tot elektriciteit en andere basisvoorzieningen.

In plaats daarvan kregen ze te maken met een door de mens veroorzaakte ramp, een opzettelijke vertraging van de economische groei die niet het gevolg was van geografische achterstand of binnenlandse inefficiëntie, maar van een wereldwijde campagne om betaalbare fossiele brandstoffen weg te halen bij arme landen.

Voorbeelden te over. Tijdens de COP26 van de Verenigde Naties in 2021 hebben meer dan 30 regeringen en een aantal publieke financiële instellingen zich gecommitteerd aan de zogenaamde Glasgow Statement, oftewel het Clean Energy Transition Partnership. Het doel was om eind 2022 een einde te maken aan nieuwe overheidsfinanciering voor fossiele brandstofprojecten en in plaats daarvan prioriteit te geven aan “groene” energie.

De Europese Investeringsbank stopte eind 2021 met de financiering van alle fossiele brandstofprojecten, wat miljarden aan geplande aardgasinfrastructuur trof. Grote Europese pensioenfondsen en commerciële instellingen – BNP Paribas, Crédit Agricole en Société Générale – verminderden of schaften de steun voor ontwikkelingsprojecten voor olie, aardgas en steenkool af, onder verwijzing naar doelstellingen voor het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen.

De dwang was ondubbelzinnig: fossiele brandstoffen nastreven en de toegang tot westers kapitaal verliezen. De weerstand tegen koolwaterstoffen werd omarmd door westerse non-profitorganisaties en zelfs door mensen die geld hadden verdiend met olie.

Just Stop Oil, een kwaadaardige organisatie die zich verzet tegen fossiele brandstoffen, wordt gefinancierd door het Climate Emergency Fund en Hollywood-filmmaker Adam McKay, maker van de alarmistische film Don’t Look Up . Het fonds is grotendeels afhankelijk van bijdragen van Aileen Getty, erfgename van het Getty-oliefortuin, en andere rijke donateurs.

Rainforest Action Network, Sunrise Movement, Oil Change International en 350.org zijn slechts enkele van de zogenaamde non-profitorganisaties die geld steken in binnenlandse campagnes in ontwikkelingslanden.

Oilwatch Africa steunt openlijk groepen die zich verzetten tegen de uitbreiding van fossiele brandstoffen en biedt directe financiële prikkels om ontwikkelingsprojecten tegen te houden. In augustus beschuldigde de African Energy Chamber (AEC) expliciet “door het buitenland gefinancierde ngo’s” ervan rechtszaken te gebruiken om de offshore-exploratie van Shell in het Oranjebekken in zuidelijk Afrika te blokkeren.

De AEC beschreef deze uitdagingen als ‘verstorende, ongegronde juridische uitdagingen’ die de energiezekerheid, economische groei en werkgelegenheid bedreigen in landen die kampen met hoge werkloosheid en afhankelijkheid van geïmporteerde energie.

“Het energieverbruik per hoofd van de bevolking in Afrika behoort nog steeds tot de laagste ter wereld, wat de dringende behoefte aan infrastructuurontwikkeling en beleidshervorming onderstreept”, aldus het Africa Energy Outlook Report 2026. “Het gemiddelde energieverbruik per hoofd van de bevolking in Afrika bedroeg in 2024 500 kilowattuur (kWh) per jaar, vergeleken met het wereldwijde gemiddelde van 3700 kWh. … Evenzo is Afrika vandaag de dag goed voor minder dan 5% van de wereldwijde vraag naar olieproducten, ondanks dat het 18% van de wereldbevolking vertegenwoordigt.”

Overheidsbegrotingen in de VS en Europa hebben miljoenen gestoken in klimaatinitiatieven die zogenaamd gericht zijn op ‘mitigatie’ en ‘veerkracht’. Vermomd wordt de omleiding van fondsen naar programma’s die bedoeld zijn om de ontwikkeling van olie en aardgas te blokkeren in regio’s die dat het hardst nodig hebben.

Dit is misleiding door ondoorzichtigheid van het proces. Belastingbetalers en donoren denken dat ze oplossingen financieren, maar het effect is dat initiatieven die de levensstandaard van ontwikkelingslanden enorm zouden verbeteren, worden gedwarsboomd. De huidige Amerikaanse regering heeft dit voorlopig tegengehouden door financiële toezeggingen voor klimaatprogramma’s in het buitenland in te trekken. Maar een nieuwe regering zou de fraude met buitenlandse hulp kunnen herstellen.

Ondanks de tegenwind gingen in 2024 meerdere Afrikaanse landen door met de ontwikkeling van fossiele brandstoffen. Van Nigeria’s offshore olie-investeringen tot de uitbreiding van aardgas in Tanzania, leiders gaven voorrang aan de behoeften van hun bevolking boven externe druk. Dit is een glimp van het immense potentieel dat ontketend kon worden als deze landen zich maar zouden bevrijden van de voorwaardelijke hulp en activistische invloed die hun energiesoevereiniteit ondermijnen.

Groepen die zich verzetten tegen fossiele brandstoffen zouden transparant moeten zijn over de bronnen van hun financiering en de afwegingen die hun standpunten met zich meebrengen. Als het blokkeren van een energieproject betekent dat een dorp donker blijft of een fabriek niet open kan, moeten dergelijke kosten in aanmerking worden genomen.

De waarheid: Klimaatbeleid dat de behoeften van mensen negeert en bijdraagt ​​aan generatiearmoede is wreed, zelfs als het gepresenteerd wordt met de schijn van milieudeugdzaamheid.

***


Dit commentaar werd voor het eerst gepubliceerd door Townhall op 16 oktober 2025.

Vijay Jayaraj  is wetenschappelijk medewerker en onderzoeker bij de  CO₂ Coalition in Fairfax, Virginia. Hij  behaalde een masterdiploma in milieuwetenschappen aan de University of East Anglia en een postdoctorale graad in energiemanagement aan de Robert Gordon University, beide in het Verenigd Koninkrijk, en een bachelordiploma in engineering aan Anna University, India.

***