Maar nu, eindelijk, heeft de realiteit hem op de schouder getikt. 

4-10-2025

Michael Mann krijgt eindelijk zijn verdiende loon

Door Anthony Watts.

Jarenlang heeft Dr. Michael Mann het klimaatpodium betreden met de air van een onaantastbare figuur – een zelfverklaarde kampioen van de ‘wetenschap’ die nooit een kans voorbij liet gaan om zijn critici als ‘ontkenners’ te bestempelen, ze voor de rechter te slepen of te baden in de schijnwerpers van een sympathieke pers.

Maar nu, eindelijk, heeft de realiteit hem op de schouder getikt. Na minder dan een jaar als eerste vice-decaan voor klimaatwetenschap, beleid en actie aan de Universiteit van Pennsylvania, is Mann gedwongen af ​​te treden. De reden? Zijn eigen mond.

Volgens The Daily Pennsylvanian trad Mann af nadat zijn partijdige gedrag botste met Penns nieuwe beleid van “institutionele neutraliteit”. Zijn ontslag volgde op de controverse rond zijn berichten op sociale media, waaronder een inmiddels verwijderde opmerking over de dood van conservatieve activist Charlie Kirk. Dat was genoeg om de aandacht te trekken van senator Dave McCormick (R-Pa.), die de universiteit publiekelijk aanspoorde om actie te ondernemen.

Mann plaatste onlangs opnieuw opmerkingen waarin hij Charlie Kirk de “leider van Trumps Hitlerjugend” noemde.

“In een aankondiging op 29 september op zijn persoonlijke website verklaarde Mann dat zijn wetenschappelijke werk als pleitbezorger in strijd is met Penns ‘gevestigde institutionele neutraliteitsbeleid’. … Vooral op dit moment voel ik niet dat ik mijn publieke wetenschappelijke werk en pleidooien kan verwaarlozen en daarom heb ik besloten om af te treden als VPC.” — Michael Mann, geciteerd in de Daily Pennsylvanian

Met andere woorden, Mann wilde de voordelen van autoriteit zonder de beperkingen van verantwoordelijkheid. Toen de universiteit hem eraan herinnerde dat bestuurders geacht worden iedereen te vertegenwoordigen , niet alleen zijn gekozen zaak, pakte Mann zijn biezen en verliet zijn functie als decaan, maar hij blijft aan als hoogleraar aan Penn. 

De grote ironie van Mann’s val

Manns hele carrière is één lange exercitie geweest in het niet- betrachten van neutraliteit. Van de beruchte “hockeystick”-grafiek die hem op de kaart zette tot zijn eindeloze rechtszaalgevechten met critici, Mann gedijt bij confrontaties.

• Iedereen die sceptisch was over zijn grafiek, noemde hij een ‘ontkenner’.
• Hij spande rechtszaken aan tegen schrijvers en wetenschappers die het waagden hem te ondervragen.
• Hij vervaagde voortdurend de grens tussen pleidooi en wetenschap, waarbij hij elke onenigheid afschilderde als een aanval op de Waarheid zelf.

Nu is de man die decennialang anderen beschuldigde van het ondermijnen van de wetenschap, ten onder gegaan door zijn eigen onvermogen om activisme en wetenschap te scheiden. De ironie is evident.

Om te begrijpen waarom dit gebeurde, moet je meer weten over Penns nieuwe beleid van ‘institutionele neutraliteit’. Dit beleid, dat eind 2024 werd aangekondigd, was simpel: universiteitsleiders zouden geen publieke verklaringen mogen afleggen over politieke of mondiale gebeurtenissen, tenzij deze rechtstreeks van invloed waren op Penn. Dat werd Manns kryptoniet.

Dat is geen censuur, dat is gezond verstand. Universiteiten horen plekken te zijn waar ideeën met elkaar concurreren, niet waar bestuurders van bovenaf de politieke orthodoxie bepalen.

Maar voor Mann was neutraliteit nooit een optie. Zoals hij bij zijn ontslag toegaf:

“Mijn inzet voor het klimaat voelt soms in conflict met de onpartijdige rol van mijn rol als universiteitsbestuurder.”

Vertaling: Ik weiger om te stoppen met mijn werk als activist, zelfs als mijn werk dat vereist.

Penn duwde hem er niet uit — Rector John Jackson deed er alles aan om te benadrukken dat Mann niet “ontslagen” of “weggejaagd” was. Maar Manns ontslag legt precies het probleem bloot: als je je politieke standpunten niet buiten je professionele rol kunt houden, loop je uiteindelijk tegen muren op.

Dit is niet nieuw. Mann gebruikt zijn academische kwalificaties al tientallen jaren als schild voor politieke kruistochten. Laten we het eens bekijken:

• De Hockey Stick Grafiek (1998): Manns claim to fame, een reconstructie van klimaattemperaturen uit het verleden die de middeleeuwse warme periode handig uitwiste. Critici verscheurden de statistische methoden, maar Mann verdubbelde de inzet en deed alle scepsis af als ontkenning.
• Het etiket ‘ontkenner’: Mann maakte van debatten ketterij en brandmerkte andersdenkenden als vijanden van de wetenschap zelf. In plaats van kritiek transparant te beantwoorden, gebruikte hij retoriek als wapen.
• De medialieveling: Mann cultiveerde zijn rol als dé wetenschapper voor alarmerende koppen. Zijn opiniestukken en tv-spots gingen minder over data en meer over de boodschap.

Het patroon is onmiskenbaar: Mann heeft wetenschap en politiek nooit van elkaar kunnen scheiden.

Manns kruistochten in de rechtszaal – en zijn mislukkingen

Geen retrospectief van Michael Mann is compleet zonder zijn beruchte rechtszaken te memoreren. Mann portretteerde zichzelf vaak als de strijdende verdediger van de wetenschap, die critici moest aanklagen om zijn reputatie te beschermen. In werkelijkheid onthulden de rechtszaken zijn lichtgeraaktheid en zijn hang naar censuur.

De bekendste hiervan was zijn langdurige strijd met auteur en columnist Mark Steyn. In 2012 spotte Steyn met Manns “hockeystick”-grafiek en vergeleek zijn tactiek met die van een “frauduleuze” Penn State-figuur. In plaats van het te negeren, spande Mann een rechtszaak aan wegens smaad – een beslissing die hem in meer dan tien jaar procederen bracht.

Het resultaat? Een debacle. Na jaren van vertragingen, beroepen en oplopende juridische kosten stortte Manns zaak in. De rechtbanken gaven hem uiteindelijk niet de door hem gewenste vrijspraak, en het schouwspel versterkte Steyns kritiek alleen maar: dat Mann meer geïnteresseerd was in het monddood maken van tegenstanders dan in het verdedigen van de wetenschap.

En dit was niet zijn enige juridische misstap. Mann heeft de gewoonte om de rechter als eerste verdedigingslinie te gebruiken, of het nu gaat om journalisten, satirici of collega-academici. Deze rechtszaken eindigden zelden in een duidelijke overwinning – maar ze slaagden erin Mann af te schilderen als strijdlustig, arrogant en onwillig om afwijkende meningen te tolereren.

Nu Mann ontslag heeft genomen bij Penn, vertrekt hij opnieuw niet met een triomfantelijke noot, maar met een mislukking.

De aflevering bij Penn is slechts het meest recente voorbeeld van Manns arrogantie die hem inhaalt. Zijn ondoordachte gedrag op sociale media – in dit geval opscheppen of politiek bedrijven over een sterfgeval – was de vonk. Maar de kern van de zaak was zijn bredere weigering om grenzen te erkennen.

Universiteiten kunnen excentrieke academici tolereren, maar van bestuurders wordt verwacht dat ze terughoudendheid betrachten. Mann heeft dat onderscheid nooit begrepen. Zijn activisme is zijn identiteit. En wanneer hij gedwongen werd te kiezen, koos hij voorspelbaar genoeg voor zichzelf.

Voor het eerst belandde de consequentie op zijn eigen bureau.

Waarom dit belangrijk is

Sommigen zouden hun schouders ophalen en zeggen: “Nou en? Eén professor verloor zijn bestuursfunctie.” Maar dit verhaal is om twee redenen van belang:

1. Het onthult de verrotting in de klimaatwetenschap: Manns carrière illustreert hoe klimaatwetenschap wordt gedomineerd door belangenbehartiging. De data zijn ondergeschikt aan het verhaal. Neutraliteit is onmogelijk wanneer het doel politieke transformatie is, niet het begrijpen van de natuur.
2. Het laat zien dat verantwoording nog steeds bestaat: zelfs in de academische wereld – een wereld die haar steractivisten vaak in de watten legt – overschreden Manns capriolen eindelijk een grens. Institutionele neutraliteit was het enige principe dat hij niet kon slopen.

Kortom, Manns val is een kleine maar belangrijke herinnering dat wetenschappers die activist zijn geworden, niet voor altijd vrijuit gaan.

Mijn laatste gedachte

Laten we niet vergeten dat Michael Mann ooit mensen probeerde aan te klagen omdat ze grapjes over hem maakten. Hij vocht jarenlang voor de rechter en beweerde dat zijn reputatie onherstelbaar was geschaad door vergelijkingen met tekenfilmfiguren.

En toch staan ​​we hier: zijn ondergang was niet het gevolg van een slimme criticus of een vernietigende onthulling. Het was zijn eigen toxische gedrag. Je vraagt ​​je af wat voor druk de Penn-administratie op hem uitoefende en hoe hij reageerde. Ik had graag een “vlieg op de muur” willen zijn in die vergadering.

Zoals Penns rector het voorzichtig verwoordde, vond Mann het simpelweg “steeds moeilijker … om het soort publieke intellectuele werk te doen dat hij wilde doen, terwijl hij ook nog eens als universiteitsbestuurder fungeerde”. Dat is een beleefde manier om te zeggen: hij kon zijn mond niet houden.

Voor het eerst werkte het systeem. En voor degenen onder ons die Manns capriolen de afgelopen decennia hebben gevolgd, rest ons nog maar één ding: het werd tijd.

***

Bron hier.