“Het is niet alleen de VS, de hele wereld is verzuurd door de klimaatpolitiek.” 

27-9-2025

RIP klimaatdoelen van Parijs – New York Times rouwt, maar berust in het onvermijdelijke

Door Charles Rotter.

Vorige maand schreef ik dat klimaatactivisten zich door de beroemde vijf rouwfasen heen worstelden. Ze hadden ontkenning, woede, onderhandelen en een depressie achter de rug, maar ware acceptatie bleef uit. Acceptatie zou betekenen dat ze erkenden dat de zogenaamde “klimaatcrisis” nooit een fysieke realiteit was, maar een politieke constructie, dat kiezers kostbare plannen hadden afgewezen en dat modellen de realiteit niet konden vervangen. Destijds merkte ik op dat ze er nog niet waren.

Dan komt de New York Times met een lange klaagzang getiteld “Het is niet alleen de VS, de hele wereld is verzuurd door de klimaatpolitiek.” Voor het eerst is de toon minder vurige verwensingen en meer zuchtende berusting. Lees het aandachtig en het hele essay leest als een onbedoelde erkenning dat het tijdperk van de Overeenkomst van Parijs voorbij is. Niet alleen aarzelend, niet alleen vertraagd – voorbij. Met andere woorden, het lijkt sterk op acceptatie.

Euforie na afloop van overeenkomst van Parijs.

Kijk eens hoe het stuk begint:

Tien jaar geleden, deze herfst, kwamen wetenschappers en diplomaten uit 195 landen bijeen in Le Bourget, net ten noorden van Parijs, om een ​​plan te smeden om de wereld te redden. Ze noemden het, oppervlakkig, het Akkoord van Parijs, maar het was overduidelijk een mijlpaal in de klimaatpolitiek: een bijna universele wereldwijde belofte om catastrofale temperatuurstijgingen af ​​te wenden en een leefbaardere toekomst voor iedereen veilig te stellen. Barack Obama, die het akkoord als president prees, verklaarde dat Parijs ‘de beste kans vertegenwoordigde die we hebben om de enige planeet die we hebben te redden’.

https://www.nytimes.com/2025/09/16/magazine/climate-politics-us-world-paris-agreement.html

De retorische voorsprong werd al vroeg geclaimd: Parijs was geen onderhandeling over beleid, maar een plan om “de wereld te redden”. Het probleem is dat de realiteit zelden samengaat met slogans. Tien jaar later erkent de Times dat vrijwel geen van die beloften is nagekomen, noch dat kiezers bereid waren er offers voor te brengen.

Tijdens de VN-klimaatconferentie van vorig jaar (COP29) prees de president van het gastland, Ilham Aliyev uit Azerbeidzjan, olie en gas als ‘geschenken van God’. Hoewel de jaarlijkse conferenties sinds Parijs vaak spraakmakende, met sterren bezaaide bijeenkomsten waren, waren er deze keer weinig wereldleiders te vinden. Joseph R. Biden, toen nog president, was er niet. Evenmin als vicepresident Kamala Harris, president Xi Jinping van China of president Ursula von der Leyen van de Europese Commissie. Evenmin als president Emmanuel Macron van Frankrijk… In de aanloop naar de conferentie stelde een officieel VN-rapport dat er het afgelopen jaar helemaal geen klimaatvooruitgang was geboekt.

Zoveel voor de “onmisbare” bijeenkomsten van de groten der aarde. Wanneer zelfs de gastheren fossiele brandstoffen als goddelijke zegeningen aanprijzen, is de façade verdwenen. Wat we hier zien is geen hernieuwde urgentie, maar leiders die zich stilletjes terugtrekken uit een agenda waarvan ze weten dat het publiek die niet zal steunen.

De conferentie van dit jaar, die in november in Brazilië plaatsvindt, moet belangrijker worden: COP30 viert 10 jaar na Parijs, en alle 195 partijen … zouden met bijgewerkte plannen voor CO2-reductie moeten komen. Maar toen afgelopen februari een formele deadline verstreek, hadden slechts 15 landen – amper 8 procent – ​​de opdracht voltooid. Maanden later zijn er meer plannen binnengekomen, maar slechts één is daadwerkelijk verenigbaar met de doelstellingen van het Klimaatakkoord van Parijs … en meer dan de helft daarvan is een terugval.

Deadlines worden genegeerd, beloftes worden afgezwakt en de norm wordt “teruggeschroefd”. Stel je voor dat dit een andere internationale overeenkomst was – bijvoorbeeld over kernwapenbeheersing – waarbij 92 procent van de ondertekenaars niet aan de papierwerkvereisten voldeed. Zou iemand het als bindend beschouwen? Toch wordt het Akkoord van Parijs nog steeds aangehaald alsof het gewicht in de schaal legt. De Times zelf kan de waarheid niet langer verhullen: dat is niet zo.

Ten noorden van ons werd voormalig centrale bankier Mark Carney … in maart premier van Canada en als allereerste daad in zijn ambt schrapte hij de CO2-belasting van het land, voordat hij in april een overweldigende overwinning behaalde. Ten zuiden van ons heeft president Claudia Sheinbaum van Mexico, een voormalig klimaatwetenschapper, het principe van ‘energiesoevereiniteit’ ingeroepen en pochte ze over de bloeiende olie- en gasproductie in haar land – en geniet ze een van de hoogste goedkeuringsscores van alle gekozen leiders ter wereld.

Hier is democratie in actie. Kiezers die de keuze hebben, kiezen voor goedkopere energie en nationale soevereiniteit boven internationale toezeggingen. Dit is niet de “zelfgenoegzaamheid” waar de Times over klaagt – het is de publieke wil. Wanneer politici die olie en gas omarmen enorme overwinningen boeken, terwijl CO2-belastingen politieke zelfmoord zijn, is het oordeel duidelijk.

“Je kunt tegenwoordig op geen enkele wereldconferentie meer dan een halve meter lopen zonder dat ‘pragmatisme’ en ‘realisme’ als de orde van de dag worden genoemd … die hele klimaatkwestie is gewoon te moeilijk.”

Aldus Jason Bordoff, voormalig adviseur van Obama. Met andere woorden: de beweging is hals over kop op de grenzen van de politieke realiteit gestuit. Wat activisten ooit als een “morele verplichting” zagen, is gereduceerd tot technocratisch jargon: pragmatisme, realisme, moeilijkheid. Vertaald: het is voorbij.

De Times geeft zelfs toe wat klimaatsceptici al tientallen jaren beweren:

Uit peilingen blijkt dat kiezers de decarbonisatie niet echt prioriteit geven en, nog belangrijker, niet bereid zijn om veel te betalen om dit te realiseren.

Deze ene zin maakt korte metten met jarenlange retoriek over de “overweldigende publieke vraag” naar klimaatactie. De steun verdampt zodra er kosten worden geïntroduceerd. Politici begrijpen dit; activisten hebben geweigerd het toe te geven. Nu moet zelfs de Times het openlijk erkennen.

En zo sloeg de stemming om van revolutie naar berusting:

Progressieven geloofden lange tijd dat klimaatpolitiek een soort touwtrekken was, waarbij harder trekken velen aan de andere kant over de streep zou trekken en hen met tegenzin zou steunen… Maar het lijkt er ook een beetje op dat ze zo hard trokken dat ze in wanorde instortten.

Precies. Hoe harder de druk op Net Zero wordt uitgeoefend, hoe groter de terugslag. Wat bedoeld was als een deugdzaam vliegwiel van momentum, is in plaats daarvan uit elkaar gevallen.

Zelfs Christiana Figueres, de architect van Parijs, probeert nu falen te herdefiniëren als evolutie:

“Het gaat niet meer om klimaatpolitiek. Het gaat om klimaateconomie.”

Met andere woorden: het tijdperk van verdragen, topconferenties en verstrekkende wereldwijde toezeggingen is voorbij. Als de uitstoot überhaupt daalt, zal dat komen doordat markten en consumenten hernieuwbare energie nuttig vinden – niet doordat politici offers eisen.

De Times laat zijn gewoonte om alarmistische bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken niet varen. Uitdrukkingen als “angstaanjagend tempo” en “rafelige toekomst” verschijnen, alsof ze de lezers willen geruststellen dat angst nog steeds terecht is. Toch is de toon veranderd. De “laatste kans-saloons” en “laatste waarschuwingen” zijn verdwenen. In plaats daarvan is er een vermoeide erkenning dat het grootse project Parijs onder zijn eigen gewicht is bezweken.

Kortom, de beweging heeft de vijfde fase van rouw bereikt. Acceptatie. Niet de acceptatie dat de planeet gedoemd is, maar de acceptatie dat de klimaatpolitiek zoals bedacht in Parijs voorbij is. De NYT geeft dit toe zonder het ooit te zeggen. De grote zaak is een spook geworden: topconferenties worden niet meer bijgewoond, beloftes worden niet meer nagekomen, het publiek wordt niet meer overtuigd.

Vorige maand betoogde ik dat klimaatactivisten nog niet zover waren. Nu, met dit artikel, schrijven zelfs hun trouwste mediabondgenoten treurdichten. Parijs had een nieuwe morele orde moeten inluiden. In plaats daarvan leverde het een decennium van loze beloftes, kostbare mislukkingen en politieke tegenreacties op. Dat is het verhaal dat de Times eindelijk begint te vertellen.

Zij zijn verdrietig. Wij zijn opgelucht. 

***

Bron hier.