Laten we ons niet laten tegenhouden door politiek, onzinnige wetenschap of onbetwiste orthodoxieën.
17-7-2025
Ik ben een jonge meteoroloog die het idee van door de mens veroorzaakte klimaatverandering in twijfel trok
De wetenschap ondersteunt de theorie dat klimaatverandering de oorzaak is van de overstromingen in Texas niet. Maar elke poging om een wetenschappelijk onderbouwde discussie over dit onderwerp te voeren, wordt onderdrukt.
Afgelopen weekend vertelde Sam Zeff, verslaggever voor KCUR, de NPR-vestiging in Kansas City, mij via X dat “je je geld aan je diploma hebt verspild.”
Ik ben net afgestudeerd in meteorologie. Zeff reageerde op mijn bericht op sociale media en wees erop dat hij en andere klimaatactivisten fundamentele wetenschappelijke feiten negeerden toen ze de door de mens veroorzaakte klimaatverandering de schuld gaven van de tragische overstromingen in Texas. De waarheid is dat de regenval en overstromingen langs de Guadalupe River historisch gezien niet ongekend waren en weinig tot niets te maken hadden met klimaatverandering. Noch hevige regenval , noch rivieroverstromingen zijn de afgelopen zes decennia toegenomen in de Texas Hill Country.
Het verwoestende verlies aan mensenlevens in Texas herinnert ons aan het belang van meteorologie en nauwkeurige wetenschap voor het begrijpen van het weer. Dit is geen tijd voor politiek of beschuldigende vingertjes, noch van links noch van rechts.
Als gediplomeerd meteoroloog met een passie voor de waarheid kan ik de mensen rechts met gezag vertellen dat de overstromingen niet veroorzaakt werden door cloud seeding of “chemtrails”. Maar wanneer ik de gegevens ook probeer uit te leggen aan de socialemediagebruikers links, en hen laat zien dat er geen bewijs is dat klimaatverandering de overstromingen in Texas heeft veroorzaakt of verergerd, ontaarden de gesprekken al snel in beledigingen of zelfs bedreigingen.
De spottende opmerkingen van mensen als de NPR-verslaggever die mijn opleiding belachelijk maakte, zijn inmiddels helaas bekend.
Nadat een van mijn berichten op X over klimaatverandering vorig jaar viraal ging, werd ik onbedoeld een online influencer.
Dit was nooit mijn carrièreplan; ik was altijd het type geweest dat zijn gesprekken onder vrienden hield en de schijnwerpers vermeed. Maar toen ik op sociale media begon te posten over harde wetenschap – en wat die ons leert over klimaatveranderingstheorie en energiebeleid – werd ik blootgesteld aan beledigingen, georganiseerde pogingen om me van school te laten sturen en zelfs af en toe doodsbedreigingen.
Ik raakte voor het eerst geïnteresseerd in meteorologie op de middelbare school en meldde me aan voor een X-account om te netwerken met professionals in het vakgebied. Toen ik begon met posten, was ik een aanhanger van de beweging die geloofde dat klimaatverandering volledig door de mens werd veroorzaakt. Maar naarmate ik me verder verdiepte, begonnen mijn opvattingen te evolueren en genuanceerder te worden. En naarmate mijn X-posts de orthodoxie rond klimaatverandering steeds meer ter discussie stelden, werden de reacties die ik kreeg steeds venijniger en de aanvallen steeds persoonlijker.
Gedurende mijn hele studietijd werden universiteitsfunctionarissen getagd in X reacties van (meestal) anonieme accounts, waardoor ze onder druk werden gezet om me van school te sturen. Bovendien ontvingen mijn professoren bijna wekelijks e-mails van aanvallers die zeiden dat ik een schande was voor de meteorologieopleiding en gestraft moest worden voor het verspreiden van zogenaamde “misinformatie”. Andere critici grepen persoonlijke foto’s van de socialemedia-accounts van mijn familie om hun berichten waarin ze me aanklaagden, op te leuken.
De virale tweet die me de stratosfeer in schoot, plaatste ik in juni vorig jaar. Hij werd meer dan 2,5 miljoen keer bekeken en kreeg meer dan 30.000 likes. Het bericht beschreef mijn ervaringen met het achterhalen van de waarheid over klimaatverandering en de confrontatie met de realiteit dat de vrijheid van meningsuiting aan een aanhoudende en venijnige aanval kan worden blootgesteld als die bepaalde geliefde linkse belangen ter discussie stelt. Als het om klimaat gaat, worden impopulaire uitspraken – zelfs als ze gebaseerd zijn op onbetwiste wetenschappelijke feiten – door de luidste stemmen in de zaal bestempeld als ‘vals’, ‘misleidend’ of ‘desinformatie’.
Amerika heeft een groot probleem wanneer een cultuur de vrijheid van meningsuiting viert “voor mij, maar niet voor jou”, zoals de overleden Nat Hentoff het zo treffend verwoordde.
Echte voorstanders van de vrijheid van meningsuiting zoals Hentoff zijn tegenwoordig moeilijk te vinden. Vrijdenkers die het niet eens zijn met de gevestigde orde over bepaalde, onorthodoxe onderwerpen – vaak met betrekking tot ras, gender of klimaat – stuiten tegenwoordig op een felle oppositie die hun stemmen niet alleen het zwijgen wil opleggen, maar ze ook wil vermorzelen. Ik ben tot het besef gekomen dat de venijnigheid die op mij gericht is, juist komt doordat misschien niemand anders van mijn leeftijd met mijn bereik het klimaatgeloofssysteem actief uitdaagt met feiten en antwoorden eist.
Mij werd geleerd dat de wetenschappelijke methode wordt gebruikt om hypothesen en theorieën te toetsen aan data om de waarheid te achterhalen. Maar veel jongeren zijn gegrepen door de overtuiging dat de mensheid het einde van de wereld veroorzaakt door door de mens veroorzaakte koolstofdioxide-uitstoot en dat elke weersgebeurtenis daar het gevolg van is, ongeacht wat de data en historische gegevens daadwerkelijk aantonen. Dit verhaal over door de mens veroorzaakte klimaatverandering die catastrofale verwoestingen aanricht, wordt op scholen als een feit gepresenteerd. Toonaangevende nieuwsorganisaties investeren in “klimaatteams” die de nieuwsstroom blijven opvullen met eenzijdige berichtgeving.
Daarom ben ik een van de favoriete doelwitten van klimaatfanaten. Ik ben jong, ik heb een frisse, nieuwe stem en ik ben, zoals de New York Post me noemde, “de anti-Greta Thunberg”.
Het is een interessante plek om het klimaatdebat te volgen – en eraan deel te nemen. Aan de ene kant voelen klimaatalarmisten zich bedreigd door het feit dat ik vroeger aan hun kant stond, maar nu, op basis van studie en onderzoek, hun standpunt verwerp. Ze vinden het niet leuk dat ik goed ben in het maken van grafieken en data-analyse en dat ik met humor mensen kan aanmoedigen om nog eens te kijken naar de data en rampenvoorspellende modellen die, wanneer ze achterwaarts worden toegepast op historische weergegevens, er consequent naast zitten.
Aan de andere kant sturen klimaatexperts en gerespecteerde professionals in het vakgebied me regelmatig privéberichten met de boodschap dat ik de goede strijd moet voortzetten. Onder hen bevinden zich vooraanstaande meteorologen met tientallen jaren ervaring bij de National Oceanic and Atmospheric Administration en vooraanstaande universiteiten, die in vertrouwen hebben toegegeven dat ze hun carrière niet in gevaar kunnen brengen door zich uit te spreken.
In mijn laatste semester aan de universiteit begon ik te denken dat al die tegenwerking het niet waard was om deze strijd voort te zetten. Maar, zoals een ervaren tv-meteoroloog me vertelde: iemand moet het doen. Iemand moet opkomen voor wat juist is: de overtuiging dat we in Amerika de mogelijkheid moeten beschermen om te zeggen wat we geloven en openlijk theorieën te bespreken, anders verliezen we dat recht.
De tragedie op de Guadalupe-rivier laat zien dat meteorologie een serieuze zaak is. Laten we ons niet laten tegenhouden door politiek, onzinnige wetenschap of onbetwiste orthodoxieën.
***
Bron hier.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op The Washington Free Beacon
***
0 reacties :
Een reactie posten