Hitteplan of paniekplan? Over angst, bestuur en gezond verstand

 Een column van Willem Engel

 

2-7-205

Hitteplan of paniekplan? Over angst, bestuur en gezond verstand Lieve mensen, Wat een heerlijke zomer is het nu al. Juli is pas net begonnen en overal gonst het al van een hitteplan. De boodschap is duidelijk, o wee als je wilt genieten van de zomer, je moet in de stress blijven. Elke week een nieuwe hoepel, elke week gekker. Wat ik zo mooi vind is dat velen het al niet meer erg vinden, of i.i.g. niet meer boos worden om al die leugens en nonsens van C19 tot climate change en van Oekraïne tot Iran. Natuurlijk gebeuren er vreselijke dingen, tijdens C19 is er een aanzienlijk aantal mensen gestorven aan een verkeerde behandeling en later nog velen meer aan de experimentele gentherapie. Ook in Oekraïne, Gaza of Iran sterven velen nodeloos, zinloos. Het verschil zit hem in ‘ondanks of dankzij’. Overheden die zich op de borst kloppen, Ngo’s die over elkaar heen rollen, NAVO-toppen die miljarden aan uitgaven beloven om ons veilig te houden: allemaal show. De werkelijkheid is dat overheden de grootste oorzaak zijn voor al dat nodeloos sterven. Niet eens omdat er bij alle bestuurders een groot complot van depopulatie zit, maar vooral door de overtuiging dat ingrijpen sowieso beter is dan niet ingrijpen. De angst voor het onbekende, de existentiële twijfel, hoe je het ook noemt, de mens kan over het algemeen slecht met onzekerheid omgaan. Helaas is het meest voorkomende copingmechanisme om heel actief ‘iets’ te gaan doen. Voor bestuurders is het natuurlijk fantastisch om angst aan te jagen, alles wat normaal niet kan, kan opeens wel. Mensen raken gemotiveerd, de schouders worden er onder gezet, in veel gevallen neemt het solidariteitsgevoel zelfs toe, we doen het samen. Maar ook bestuurders vallen ten prooi aan die overactivatie door onzekerheid. De kunst van het rampen bestrijden zit in de rust bewaren en kijken wat er allemaal i.i.g. niét gedaan hoeft te worden. Maar de kunst van het marketen van een ramp is alles en iedereen aanzetten en stakeholder zijn van de ramp. Zelfs als het een storm in een glas water is, sterker nog, juist dan. Toch is er een lichtpuntje, want climate change is met geen mogelijkheid tot een ramp te maken. Toegegeven; mensen die er in geloven zullen vast in de stress schieten, maar toch is die stress minder dodelijk dan een spuit in je arm of een bombardement. Warm weer kan zeker ongemak geven, maar dodelijk is het niet. Natuurlijk gaan er oude van dagen vaker dood bij warm weer, maar vergeleken met koud weer is het niet indrukwekkend. Kou kan wel degelijk levensbedreigend zijn. Maar de mens kan zich prima aanpassen, door kleding en verbranding van hout, kolen of olie zijn we in staat om in gebieden te wonen ondanks de kou. Het tegenovergestelde is ook waar. Door de komst van elektriciteit, met name koeling en airconditioning, is de mens ook veel beter in staat om in warme gebieden te wonen, of i.i.g. veel productiever te zijn vergeleken met wat er daarvoor kon. De moraal van het verhaal is dat ons aanpassingsvermogen zo enorm veel groter is dan het ongemak van een warme dag of koude nacht, dat we echt kunnen stellen dat climate change een onmogelijke opgave is voor het bestuur om er een crisis van te maken. De vraag is of dat ook wel de opzet is. De miljarden aan gemeenschapsgeld die zijn geroofd onder het mom van klimaatactie en de miljarden die nog geroofd gaan worden onder het mom van iedereen meebetalen aan de CO2 ‘vervuiling’, zijn de echte ramp. CO2 is niet de aanjager van een global warming, dat is het nooit geweest en dus kan de mens daar ook niet verantwoordelijk voor zijn. CO2 is het tokeniseren van jouw beroving. Doe er dus niet aan mee, niet aan CO2 compensatiebijdrage, niet aan een CO2 boekhouding, niet aan emissiezones, gewoon allemaal niet. Geniet van het weer, doe weinig en als je denkt dat er een ramp is, doe dan nog minder, het valt wel mee, zolang je je hoofd maar koel houdt.   Willem heeft jouw steun nodig om door te strijden. Steun je hem al?