Het einde van de groene paniek

 De paniekzaaierij over de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde is mislukt en de beweging is op sterven na dood.

22-7-2025

Het einde van de groene paniek

Door Jeff Reynolds.

Het is onwaarschijnlijk, onpraktisch en het tegenovergestelde van urgent. De theorie van de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde (AGW) heeft bewezen weinig betekenis te hebben voor de wereldburgers, en nu Donald Trump weer in het Witte Huis is gekomen en zich ten doel heeft gesteld om de groene energieverspilling te elimineren, begint de wereld zijn voorbeeld te volgen.

Misschien heeft de VN het niet gemerkt, maar het Trump-effect is reëel en heeft leiders wereldwijd dekmantel geboden om zich stilletjes terug te trekken uit de waanzinnige uitgaven die nodig zijn om groene energie ook maar enigszins vergelijkbaar te maken met conventionele energieproductie op basis van verbranding.

Dit proces heeft ook een waarheid aan het licht gebracht nu het tij zich weer keert: niemand gelooft nog in de fundamentele premisse van de opwarming van de aarde, ondanks de decennialange paniek die werd aangewakkerd door globalisten, totalitaristen en oplichters die hoopten er geld aan te verdienen.

Het zou goed kunnen dat we getuige zijn van de dood van de groene paniek als zinvolle maatschappelijke en politieke beweging.

De mensen hebben de theorie nooit geslikt 

In  The Sun Also Rises beschreef Ernest Hemingway het proces van failliet gaan: Geleidelijk, en dan plotseling. Dezelfde beschrijving geldt voor de dood van de klimaatverhalen. Sinds de toenmalige senator Al Gore (D-TN) het concept van de opwarming van de aarde ter sprake bracht tijdens de hoorzitting van de Amerikaanse Senaat in 1988, is het meer gekenmerkt door mythevorming dan door wetenschap.

Om deze “verjaardag” te herdenken – de hoorzitting vond plaats op 23 juli 1988 – vertelde de CO2-coalitie hoe het tot stand kwam:

Deze eerste hoorzitting werd bijeengeroepen door voormalig senator Timothy E. Wirth, samen met een jonge senator uit Tennessee, Al Gore. Het was geen toeval dat de hoorzitting op deze datum plaatsvond.

“We belden het weerbureau en ontdekten wat historisch gezien de warmste zomerdag was”, legde senator Wirth uit. “Dus planden we de hoorzitting die dag, en bingo, het was de warmste dag ooit gemeten in Washington, of bijna. Wat we deden, was de avond ervoor naar binnen gaan en alle ramen openzetten, ik geef het toe, ja, zodat de airconditioning in de kamer niet werkte.”

Met die hoorzitting begon een periode van bijna 40 jaar van ongehinderde desinformatie, waarin koolstofdioxide in verband werd gebracht met ongebruikelijke en ongekende opwarming.

• Consensuswetenschap verving de wetenschappelijke methode.
• De censuur op het tegenbewijs was bijna voltooid.
• Er was geen debat toegestaan, omdat de wetenschappelijke consensus al vaststond.

De theorie, geboren uit een pr-stunt en gesteund door een paar marginale wetenschappers, ontwikkelde zich vervolgens tot een drijvende kracht achter de professionele linkerzijde. Er ontstonden massale pseudowetenschappelijke campagnes om de onjuiste beweringen over een naderende planetaire ondergang in de media te ondersteunen, wat politici ertoe aanzette om straffend en confiscatoir overheidsbeleid te voeren. Kiezers plaatsten klimaatverandering stelselmatig onderaan hun prioriteitenlijstje in opiniepeilingen, maar dat deerde de machts- en geldbeluste politici en ambtenaren niet.

De geschiedenis van het publieke klimaatbeleid sindsdien omvat steeds hogere uitgaven door de federale en deelstaatregeringen, steeds strengere industriële regelgeving en “investeringen” in financieel roekeloze projecten. Herinnert u zich nog  Obama’s mislukking met Solyndra?

Spoelen we door naar 2019, een topjaar voor klimaathysterie. In februari introduceerden afgevaardigde Alexandria Ocasio Cortez (D-NY) en senator Ed Markey (D-MA) de Green New Deal, een bewuste terugval naar een andere enorme blunder met federale uitgaven.

En vervolgens sprak de Zweedse tieneractiviste Greta Thunberg in september de VN-klimaattop toe. Ze beschuldigde de wereldleiders ervan haar toekomst te hebben gestolen en zei dat we slechts 420 gigaton CO2 aan de atmosfeer konden toevoegen voordat we “kettingreacties buiten de menselijke controle” zouden zien. Ze gaf ons vanaf dat moment 8,5 jaar.

De muurschilderingen van Sint Greta doken vrijwel meteen op in blauwe steden en vormden het hoogtepunt van de beweging.

Media, directiekamers van bedrijven en grote filantropen voerden hun campagnes op. ZeroHedge meldde dat mediaberichten over klimaatverandering in 2019 en daarna enorm populair werden.

Groene energie- en klimaatrechtszaken breiden de fraude uit

Politici hebben de pseudowetenschappelijke en desinformatiecampagnes gebruikt om hun ‘groene energie’-plannen te verkopen met de belofte van betaalbaarheid en werkgelegenheid. Wanneer koolstofgebaseerde energiebronnen zoals benzine of aardgas wind- of zonne-energie op de markt overtreffen, grijpen ze terug op het oude excuus dat Big Oil te veel overheidssubsidies krijgt voor ‘groene energie’ om te kunnen concurreren. Activistische juridische groeperingen gebruiken ondertussen de rechter om Big Oil en elektriciteitsproducenten straffend aan te klagen voor allerlei nieuwe juridische theorieën over aansprakelijkheid, zoals blijkt uit de #ExxonKnew-campagne op sociale media en andere activistische strategieën om grote bedrijven verantwoordelijk te houden voor het klimaat.

Geen van deze basisveronderstellingen houdt stand. Maar ze delen wel een gemeenschappelijk kenmerk: uitgebreide financiering via linkse dark money. Van de stichtingen die de pseudowetenschappelijke en mediacampagnes financieren tot de linkse juridische megabedrijven die rechtszaken aanspannen tegen overlast, de middelen die hieraan worden besteed, kennen geen grenzen. Miljardair Tom Steyer ging zelfs zo ver dat hij zich inkocht bij het Democratisch Nationaal Comité en zijn positie gebruikte om in 2016 het thema klimaatverandering aan het partijprogramma toe te voegen.

Deze campagnes gebruiken hun enorme middelen om de vooruitgang in alle aspecten van de energiesector te belemmeren. Van protesten tot het sluiten van pijpleidingen, tot rechtszaken tegen fracking en overregulering van de uitbreiding van het Amerikaanse elektriciteitsnet: er is enorm veel geld uitgegeven aan luidruchtige maar impopulaire campagnes om onze energiesector te belemmeren, die essentieel is voor een leven in het moderne Amerika en die zelfs de meeste milieuactivisten niet willen opgeven. Hoe zouden ze immers al die protesten kunnen aanwakkeren zonder de zeldzame aardmetalen die hun socialemedia-accounts op hun mobiele telefoons beheren?

Amerikanen raken er steeds meer zat van.

Paniek werkt maar voor een bepaalde tijd

Ongeacht hoeveel geld de professionele linkerzijde uitgeeft om toegang te kopen tot media, bedrijfsbeleid en partijprogramma’s, ze zijn er niet in geslaagd een voldoende groot deel van de stemgerechtigde bevolking te bereiken. Hoe meer ze falen, hoe buitensporiger hun onheilsvoorspellingen.

VN-secretaris-generaal Antonio Guterres uitte deze frustratie toen hij in een toespraak in 2023 verklaarde dat de wereld de opwarming van de aarde voorbij was en officieel (naar eigen zeggen) het tijdperk van “global boil” was ingegaan.

De naald bleef hardnekkig weigeren te bewegen.

Die naald heeft waarschijnlijk alle falende verhalen over de opwarming van de aarde opgemerkt toen hij besloot in de neutrale stand te blijven. Ik heb de instortende verhalen gedocumenteerd over bijenpopulaties die niet zijn afgenomen, poolkappen die koppig weigeren te krimpen, het idee dat natuurlijke bronnen geen invloed hebben op de CO2-concentratie in de atmosfeer, de mythe van een toenemend aantal weersextremen, en nog veel meer.

Terwijl de verhalen instorten, blijft de publieke paniek weigeren om toe te slaan. Ondertussen blijft de vraag naar steeds meer elektriciteit groeien, zowel in de particuliere als in de commerciële sector. Vooral gezien de snelle groei en ontwikkeling van de kunstmatige intelligentiesector, is de vraag naar elektriciteit aanzienlijk toegenomen aan het begin van het tweede kwartaal van de 21ste eeuw.

En omdat de vraag blijft groeien, wordt het met de dag duidelijker: groene energie kan niet voldoen aan de huidige vraag, laat staan aan de nabije toekomst van enorme serverparken, een hernieuwde focus op binnenlandse productie en een groeiende bevolking.

De Iberische Nachtmerrie – de landelijke stroomuitval in zowel Spanje als Portugal – bewees dit op 28 april. Minder dan twee weken nadat Spanje had beweerd dat het elektriciteitsnet 100% hernieuwbare energie had, kreeg het land te maken met een volledige stroomuitval, wat ook in Portugal een domino-effect had. De rest van Europa bleef een soortgelijk lot bespaard, alleen doordat geautomatiseerde systemen Frankrijk tegen de stroomstoot beschermden.

“Hernieuwbare” energie schiet tekort omdat het niet de basisstroom kan leveren die nodig is voor huishoudelijk en industrieel gebruik. Afhankelijkheid van wind- en zonne-energie kan nooit een consistente, stabiele productie op een stabiele frequentie leveren. Batterijopslag brengt een scala aan problemen met zich mee, waar geen oplossing voor lijkt te zijn. En aangezien dammen niet in de smaak vallen bij visbiologen, kunnen we waterkracht niet opnemen in ons aanbod van hernieuwbare opties. (Blijkbaar hebben ornithologen en mariene biologen echter geen probleem met wind.)

Hoe dan ook, kiezers doorzien de cognitieve dissonantie en tegenstrijdige boodschappen van milieuactivisten over de zogenaamd milieuvriendelijke elektriciteitsbronnen en hebben de onzinnige premisse grotendeels verworpen.

Uit een sectorrapport blijkt dat meer dan de helft van Noord-Amerika het risico loopt op stroomuitval in het komende decennium als gevolg van de sterk stijgende vraag en de sluiting van gas- en kolencentrales. Los van de financieringsproblemen met de nieuwe regering, zijn de energieregulatoren van de staten dus afgeweken van hun streven naar netto-nuldoelstellingen (netto-nul CO2-uitstoot) ten gunste van een betrouwbare energievoorziening.

Dit, samen met een hele reeks andere mislukkingen op het gebied van groene energie en onheilsvoorspellingen die nooit zijn uitgekomen, heeft zelfs sommige Democraten gedwongen afstand te nemen van hun plannen voor netto-nuluitstoot. Ruy Teixeira, Senior Fellow bij het American Enterprise Institute, merkte dit onlangs op en gaf de reden:

Kosten en betrouwbaarheid zijn waar kiezers echt om geven als het om energie gaat. Uit een YouGov-enquête uit 2024 over klimaatkwesties bleek dat 37% van de kiezers, gegeven de vier keuzes voor hun energiebeleidsprioriteiten , de kosten van hun energieverbruik het belangrijkst vond. Nog eens 36% vond de beschikbaarheid van energie wanneer ze die nodig hadden het belangrijkst. Slechts 19% vond het effect van hun energieverbruik op het klimaat het belangrijkst.

Ze doorzien ook de beloftes dat wind- en zonne-energie gratis, of in ieder geval goedkoop, zijn. De landoppervlakte van wind- en zonneparken is veel groter dan die van een kern- of kolencentrale; de materialen die in turbines, bladen en panelen worden gebruikt, kunnen vaak niet worden gerecycled of veilig worden afgevoerd; en de infrastructuur – met name de hoeveelheid gewapend beton in de funderingen van windturbines – kan een zogenaamde CO2-voetafdruk creëren die groter is dan die van conventionele energiecentrales.

Om vele redenen is de regering-Trump teruggekomen op haar beloftes aan de groene beweging. In plaats van massale subsidies voor mislukte groene energieprojecten, hebben Trump en zijn team de federale overheid opnieuw gericht op betrouwbaarheid en energieonafhankelijkheid. Deze kwesties spreken kiezers in de 21ste eeuw aan, die de AI-revolutie die momenteel gaande is, zien en beseffen dat het verouderde Amerikaanse energienet enorme upgrades nodig heeft – upgrades die al decennialang worden tegengehouden door overregulering door bureaucraten.

Naarmate deze nieuwe focus op energieonafhankelijkheid toeneemt, drogen overheidssubsidies op, waardoor groene aandelen kelderen. De rest van het Amerikaanse bedrijfsleven volgde snel. The  Wall Street Journal meldde onlangs  dat de jaarlijkse aandeelhoudersrapporten niets meer zeggen over klimaatkwesties:

American Airlines benadrukte vorig jaar in een rapport dat het zich richt op “ambitieuze klimaatdoelen”.

In een soortgelijk verzoekschrift van een paar weken geleden was die zinsnede verdwenen.

De luchtvaartmaatschappij maakt deel uit van een golf van bedrijven in verschillende sectoren die de informatie over hun duurzaamheids- en klimaatinspanningen aanpassen en soms zelfs volledig herzien in proxy statements. Deze verklaringen worden elk jaar door investeerders gepubliceerd voorafgaand aan de jaarlijkse aandeelhoudersvergadering van een bedrijf.

Het is duidelijk dat het erop staat. Overheden, bedrijven en beurzen volgen allemaal het voorbeeld van de rationelere, ‘America First‘-aanpak van de Trump-regering ten aanzien van energie. De verspreiders van klimaatpaniek hebben het nog niet door, maar de miljarden die door Big Philanthropy in deze beweging zijn gestoken, hebben de publieke opinie geen deuk gegeven. Het overheidsbeleid staat op het punt om een ommekeer te maken, toegejuicht door een meerderheid van de kiezers. Mensen geloven de foutieve premissen van het vermeende probleem, of de vermeende oplossingen ervoor, gewoon niet.

Kortom, we zijn getuige van het einde van de groene paniek en het begin van een nieuw tijdperk van energie- en milieurationalisme.

***

Bron hier.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op RealClear Energy.

***