Robert van de Griend
DDS 15-6-2025
Dr. Gert Jan Mulder over karaktermoord door de Volkskrant: “Dit is geen journalistiek”
In november 2024 verscheen in de Volkskrant een profiel over mij onder de kop: “De onzichtbare godfather van radicaal-rechts Nederland.” Geschreven door Robert van de Griend, een geroutineerde journalist met een voorkeur voor scherpe portretten aan de rechterzijde van het politieke spectrum.
Het artikel ging verder dan een karakterbeschrijving. Het werd een aanklacht. Een zorgvuldig gecomponeerd frame waarin woorden als “antisemiet”, “homofoob”, “islamofoob”, en “xenofoob” de boventoon voerden — zonder context, zonder nuance, zonder bewijslast. Een profiel waarin het portret zelf werd vervangen door projectie. Een journalistiek kunststukje waarin het decor en de suggestie belangrijker werden dan de werkelijkheid.
Wie is Robert van de Griend?
Robert van de Griend (1979) begon zijn carrière bij AmsterdamFM en NL20. Hij groeide uit tot een veelbekroond journalist bij Vrij Nederland en later de Volkskrant. Hij won de Tegel (2007) voor zijn undercoverreportage over migratie en was jarenlang chef van het zaterdagkatern Vonk. Sinds 2021 richt hij zich als binnenlandverslaggever vooral op Rotterdam, polarisatie, en ‘de verrechtering van Nederland’.
Van de Griend is geen verslaggever in de klassieke zin. Hij is een verhalenverteller, een regisseur van profielen. Zijn pen is scherp, zijn stijl meeslepend — maar zelden neutraal.
De methodiek: kiezen, framen, delegeren
Wie zijn werk doorlicht, ziet een herkenbaar patroon. Hij selecteert zijn onderwerpen steevast op de rechterflank. Ongehoord Nederland. Thierry Baudet. Jan Roos. En nu ook ik.
Het stramien is telkens hetzelfde:
1. De introductie is persoonlijk, bijna sympathiek.
2. Dan volgt de geleidelijke afbouw: verontrustende signalen, losse uitspraken, uit context gehaalde tweets.
3. En uiteindelijk de bezegeling: een profiel dat geen mens beschrijft, maar een ideologisch construct.
Over Baudet schreef hij:
“In zijn blik schuilt de demagogische charme van iemand die woorden weefsel en ideeën gaat hergebruiken als instrumenten.”
Over Jan Roos:
“Een man met podiumdrang, even briljant als ongrijpbaar, met een hang naar de schandpaal.”
Over Ongehoord Nederland:
“Een echozender voor complottheorieën, gedragen door een kleine schare toehoorders die hem verhuld omarmen.”
Over mij:
“De onzichtbare godfather van radicaal-rechts.”
Het zijn geen beschrijvingen. Het zijn vonnissen, verpakt als feuilletons.
Beschuldigingen zonder context
In het artikel over mij werden de zwaarste etiketten geplakt: antisemitisme, racisme, homofobie. Niet onderbouwd met feiten of complete citaten, maar met suggestieve verwijzingen.
Neem bijvoorbeeld het fragment waarin ik, ironisch bedoeld, twitterde dat “homoseksualiteit in Nederland besmettelijk is” — gevolgd door een komma en een lange uitleg over sociale acceptatie, zichtbaarheid en culturele verandering. In het Volkskrant-artikel werd alleen dat eerste deel geciteerd, zonder context, zonder nuance, zonder uitleg. Alsof het een letterlijke stelling betrof. Alsof het kwaadwillend was.
Dat patroon herhaalde zich: islamkritiek werd herschreven tot ‘moslimhaat’. Antisemitisme werd opgehangen aan een enkele, niet-gepubliceerde tweet. Racisme werd gesuggereerd via de woorden van anderen, niet via bewijs. Het journalistieke minimum – context en onderbouwing – werd ingeruild voor maximale effect.
Journalistiek met een missie
Wat het artikel extra wrang maakt: nog voor publicatie werden de zwaarste beschuldigingen gedeeld met het ministerie van OCW, de NPO en het Commissariaat voor de Media. Geen check op zorgvuldigheid – maar een poging tot escalatie. Geen vraag om wederhoor – maar een signaal naar machtsstructuren. De journalist als activist. Niet om te informeren, maar om schade aan te richten.
Ik werd uren voor publicatie geconfronteerd met deze aantijgingen. Er was geen tijd voor genuanceerd weerwoord. Geen mogelijkheid om documentatie te overleggen. Geen ruimte voor herstel. De indruk ontstond dat wederhoor geen stap in het proces was, maar een juridische formaliteit – bedoeld om de publicatie ethisch waterdicht te maken, maar niet om de waarheid te dienen.
En anderen?
Ik ben niet de eerste. Wim Hof, bijvoorbeeld, werd recent in de Volkskrant neergezet als een gevaarlijk cultfiguur. Van de Griend schreef samen met collega Anneke Stoffelen:
“Zijn ex beschuldigt hem van jarenlange mishandeling. De politie legde de zaak stil. De Iceman zwijgt.”
Hof reageerde furieus, startte juridische stappen, en noemde het karaktermoord. Van de Griend verdedigde zich met de woorden:
“Dit verhaal telt niet twee kanten.”
Met die zin viel het masker af. Journalistiek als ritueel van verwijten, niet als zoektocht naar waarheid.
De bredere schade
Het patroon dat zich hier aftekent, is groter dan één artikel of één journalist. De Volkskrant – ooit een krant van verslaggeving – wordt steeds vaker ingezet als een instrument van uitsluiting. Door mensen als racist, fascist of antisemiet te labelen, wordt niet het debat gevoed, maar afgesneden. De moraal wint het van het verhaal. En het publiek verliest.
En ik?
Ik ben geen antisemiet. Geen racist. Geen homofoob. Wie mijn werk leest – van columns tot essays, van lezingen tot mijn boek Vrijwel Onbeperkt – weet dat ik kritische, uitgesproken meningen heb, maar altijd onderbouwd en met open vizier. Ik vrees geen debat. Maar ik verzet me tegen laster.
Ik heb mijn klacht ingediend bij de Raad voor de Journalistiek. Niet om mijn naam wit te wassen, maar om journalistieke zorgvuldigheid af te dwingen. Wat er nu gebeurde, was geen journalistiek – het was reputatiemanagement in ideologische oorlogstijd.
Slot
Robert van de Griend is geen verslaggever, hij is een sluipschutter met een notitieblok. Hij kiest zijn doelwitten zorgvuldig: rechts, kritisch, onaangepast – mensen die buiten het goedgekeurde verhaal vallen. Maar wie structureel andermans woorden manipuleert, context wegsnijdt en reputaties ondergraaft, verliest zijn recht op journalistieke onschendbaarheid. Wie met pek smeert, wordt vroeg of laat zelf zwart.
1 reacties :
Robert van de griend is een pisvlek, net als die etterbak chris klomp. Het zijn gekochte hoernalisten op de loonlijst van de aivd/nctv. Nsb’ers zijn er padvinders bij vergeleken met deze twee vieze schooiers.
Een reactie posten