Van een onzer correspondenten.

‘Als milieuminister steunde ik de milieubeweging financieel. Ik vond dat ik baat had bij de druk van die beweging, die hielp voorkomen dat het item door de politieke gehaktmolen ging en van de agenda verdween. Mijn stelling was dat de mensen met hun in die tijd spreekwoordelijke geitenwollen sokken meer deden voor de samenleving dan menig ander. Ze kregen natuurlijk subsidies, maar ze werden er niet rijk van. Ik ben er nooit op uit geweest hen waar dan ook op af te rekenen.’

 

‘In 1987 startte op 5 augustus het klimaatbeleid in Nederland met een brief van mij aan de Tweede Kamer met als titel ‘Klimaatverandering door CO2 en andere sporengassen’.

 

‘De VVD heeft meerdere milieuministers geleverd: Ginjaar, Winsemius, ikzelf en nu Hermans. Die hebben nooit op veel gejuich van hun partij mogen rekenen. Het was altijd een beetje meestribbelen door de VVD. Lubbers I was veertig jaar geleden wereldwijd het eerste kabinet dat, nota bene door toedoen van de VVD, viel over een milieu-issue, namelijk een van de vijfhonderd maatregelen uit mijn Nationaal MilieubeleidsPlan: het reiskostenforfait, waar tot die tijd nog nooit iemand van had gehoord. En de geschiedenis herhaalt zich: de Tweede Kamerfractie van de VVD laat Sophie Hermans in de steek.’

 

‘Als milieuminister was ik gebaat bij een lekkere ramp op zijn tijd, dat toonde de noodzaak van een stevige aanpak aan en dan kon je door.’

 

‘Ik had verwacht dat Rutte in het maatschappelijk debat vaker het belang van een ambitieus klimaatbeleid zou hebben onderstreept, maar hij kwam niet verder dan de bewering dat windmolens op subsidie draaiden. Daar zei hij later wel spijt van te hebben.’

 

‘Het wordt echt problematisch als we de wettelijke doelen niet halen. Ik wens het kabinet dan veel succes met de eerstvolgende rechtszaak. Je moet dan niet klagen dat rechters op de stoel van de politiek gaan zitten.’

 

‘Ook in Europa is duurzaamheid gelukkig leidend. Ondanks het recente gerommel in de wetgeving blijft dit gehandhaafd. Dat is cruciaal voor de industrie. De discussie gaat eigenlijk alleen nog over de snelheid. Wopke Hoekstra heeft zich de voering uit zijn keel gepraat toen hij in het Europees Parlement op het rooster werd gelegd omdat hij zo graag commissaris wilde worden. Hij noemde als zijn doelstelling 90 procent CO2-reductie in 2040. Laten we die uitspraak inlijsten en er een paar honderd schilderijtjes van maken om in Brussel op te hangen. Ik ben bereid te betalen voor een standbeeld voor Hoekstra als de 90 procent reductie in 2040 gerealiseerd wordt.’

***

Voor het gehele artikel, zie hier.

***