Zelfs de EU, de kraamkamer van de ‘Green Deal’, krabbelt terug

De EU wil haar CO2-reductiedoelstelling handhaven, maar onderzoekt tegelijkertijd alle mogelijke opties om er onderuit te komen.

Ze overwegen een ‘niet-lineair’ pad, wat betekent dat ze nu een veel langzamere aanpak hanteren, terwijl ze excuses bedenken om er later uit te kunnen stappen.

EU onderzoekt afzwakking klimaatdoelstelling voor 2040

Politico:

De Europese Commissie wil vasthouden aan de doelstelling om de uitstoot met 90 procent te verminderen, maar wil de manier veranderen waarop landen hun voortgang berekenen.
Om te beginnen overwegen ambtenaren een “niet-lineair” pad tussen de emissiereductiedoelstelling van de EU van 55 procent in 2030 en haar doelstelling voor 2040 — in plaats van een rechte lijn. Dat zou kunnen betekenen dat de emissiereducties in het begin langzamer zijn, gecompenseerd door snelle dalingen later in de jaren 2030. Het zou ook betekenen dat er in totaal meer CO2-uitatoot is in het decennium.

Maar naast het uitgestelde plan is er ook nog de clausule over goedkope buitenlandse ontsnappingen, de bosbouwoptie en de binnenlandse ruilhandel.

Nu iedereen weet dat hernieuwbare energiebronnen niet goed zijn en elektrische auto’s geen vervanging zullen zijn voor auto’s die op brandstof rijden, zijn er talloze creatieve boekhoudtechnieken om ‘doelen te halen’ zonder veel geld uit te geven of je nederlaag toe te geven.

De EU zou Europese landen weer goedkope internationale kooldioxidekredieten kunnen laten kopen. Dit betekent dat ze de “kooldioxidereductie” kunnen afschuiven op miezerige plannen in de derde wereld en miljarden dollars kunnen besparen. Dit werd toegestaan tot 2020, toen de EU vroom werd en besloot dat ze allemaal voor globalisering waren, tenzij het een CO2-molecuul was. Ze moesten een reden bedenken om de goedkope buitenlandse plannen te stoppen, anders zouden de dure kooldioxidekredieten die door wind- en zonne-energie in de EU worden geproduceerd, door alles anders worden overboden.

Bedenk dat in Australië in 2014 Tony Abbott’s directe veilingplan aantoonde dat “kooldioxide” voor slechts $ 14/ton kon worden gereduceerd, terwijl wind- en zonne-energie tussen de $ 60 en $ 1.500 per ton kostten. Uiteindelijk kwam de kooldioxidereductieprijs van Labor in datzelfde tijdperk uit op een obscene $ 5310 per ton . Het ging nooit om het verminderen van CO2.

Om dezelfde reden heeft de EU kernenergie overal en altijd uitgesloten , wat in de atmosferische chemie geen zin heeft, tenzij we kooldioxidekredieten zien als een witwasoperatie om kleinschalige wind- en zonne-energiebedrijven te bevoorraden of als een manier voor buitenlandse tegenstanders om onze binnenlandse productie te vernietigen.

In een godslastering zou de EU zelfs kunnen overwegen om bossen als koolstofputten te beschouwen. (De Groenen redden misschien de planeet, maar ze wilden niet dat mensen bomen zouden planten in plaats van windmolens.)

Ten slotte overweegt de EU om binnenlandse uitwisseling van kooldioxidekredieten tussen sectoren toe te staan. Als uw land goed is voor landbouw, maar slecht voor transport, noemen ze een CO2-molecuul misschien gewoon een CO2-molecuul, wat het is en altijd is geweest. Het is gewoon weer een herschikking van de boekhoudkolommen en een versoepeling van de regels. Vergeet niet dat het spel hier niet is om wetenschappelijk betekenisvol te zijn, maar om jargon te gebruiken om welke octopus-regels de overheid ook denkt mee weg te kunnen komen.

Als ze op een dag echt de CO2-handelskraan moeten dichtdraaien, zullen ze ook meren en oceanen erbij betrekken. Dan zullen op wonderbaarlijke wijze alle grote uitstoters eindelijk CO2-neutraal zijn en kan iedereen zeggen dat het Klimaatakkoord van Parijs de wereld heeft gered.

Hoe dan ook, Trumps poging om de wereldwijde kooldioxidezeepbel leeg te laten lopen, gaat door.

Politico:
“Wat er nu in Amerika gebeurt, is dat alle lucht uit de banden is verdwenen als het gaat om het hebben van ambitieuze reductiedoelstellingen.” [zei een Britse functionaris die niet bevoegd was om officieel te spreken, en die eveneens anoniem wilde blijven.] “India gaat het niet pushen. Saoedi-Arabië ook niet.”

Als de Australian Labor Party op deze manier de volgende verkiezingen op 3 mei wint, zijn het Verenigd Koninkrijk en Australië de enige twee landen ter wereld die nog steeds vasthouden aan zelfmoordfantasie-kooldioxdedoelen. Tenzij Canada op 28 april op Mark Carney stemt. Dan zijn er “drie”.

God beware ons.

***

Bron hier.

***