Door Reynier Pronk.

Actiegroepen vinden steeds gemakkelijker de weg naar de rechter om hun gelijk te halen. Zij worden daarbij niet belemmerd door hoge kosten omdat zij kunnen beschikken over ruime budgetten, gesubsidieerd door de staat of door grote sponsoren als de Postcodeloterij.

Wat de gevaren zijn van het verschuiven van de politieke besluitvorming naar rechterlijke macht, is al uitvoerig beschreven in Wynia’s week (Hier, hier en hier.) De belangrijkste punten van zorg hierin beschreven zijn, dat de rechter alleen de voorgelegde zaak kan toetsen aan de wet, zonder deze tegen andere prioriteiten te kunnen of mogen afwegen, zoals dit wel gebeurt – of zou moeten gebeuren – in de politieke arena.

Daar komt bij dat rechters in Nederland wetten (nog) niet mogen toetsen aan de grondwet.

Een nog groter probleem is dat in artikel 305a van Boek Drie van het Burgerlijk Wetboek is vastgelegd dat iedere organisatie die in z’n statuten heeft opgenomen het hele volk te vertegenwoordigen, dit niet verder hoeft aan te tonen. Zo kunnen één- of twee-mans actiegroepen als de MOB (Vollenbroek) en Urgenda c.s. naar hartelust processen voeren die helemaal niet in het belang zijn van het volk en waarbij dit nimmer de kans heeft gekregen zich uit te spreken.

Kan de rechter falen?

De redenering is dat een slecht functionerende of falende rechter door de openbaarheid van het proces en door de mogelijkheid van hoger beroep wordt gecorrigeerd. In het uiterste geval kan de Hoge Raad een rechter uit z’n ambt zetten (zie hier) maar in de praktijk gebeurt dit zelden. De rechter is daarom zo goed als autonoom. Bij hoger beroep geldt trouwens dat de hogere instantie voetstoots aanneemt dat de rechter z’n werk naar behoren heeft uitgevoerd. Daarom dient er bij hoger beroep een ‘novum’ te worden ingebracht.

Dit alles stelt hoge, zo niet bovenmenselijke eisen aan rechters. Zij moeten in staat zijn om recht te spreken tegen hun eigen voorkeuren en overtuigingen in, dus ook iemand uit eigen kring veroordelen als er voldoende wettig en overtuigend bewijs is aangeleverd. Vrouwe Justitia heeft niet voor niets een blinddoek voor, maar hebben rechters dat ook?

Bij strafzaken speelt het OM een belangrijke rol. De rechter gaat er vanuit dat het OM z’n primaire taak, waarheidsvinding hier, naar behoren uitvoert en vaart daar blind op.

Op papier is er dus functiescheiding en controle: de politie rechercheert, het OM controleert de politie en bepaalt of een zaak al dan niet aan de rechter wordt voorgelegd, het NFI doet onafhankelijk technisch onderzoek de rechters (altijd meer dan een) vonnissen.

In de praktijk gedraagt het OM zich echter maar al te vaak als een crimefighter (naar Amerikaans model), waardoor het veroordeeld krijgen van een verdachte belangrijker kan worden en vaak ook wordt, dan het vinden van de waarheid. Er zijn tal van voorbeelden dat het O.M. ontlastend bewijs (Louwes) hier, uit het dossier houdt en daarmee rechters op het verkeerde been zet. Het NFI is soms, bij de opbouw van de bewijsvoering (Louwes) de politie terwille geweest, ten koste van hun onafhankelijkheid.

Zorgelijk is dus of een proces altijd eerlijk verloopt. Een bevriende advocaat zei mij ooit dat een rechtszaak soms meer lijkt op Russisch roulette dan op een eerlijk proces.

Hierbij enkele (uit vele) zaken waarbij rechters er volkomen naast zaten, met grote consequenties voor de verliezende partijen, die vaak vele jaren onterecht gevangen hebben gezeten en waarbij de rehabilitatie ook nog eens vele jaren duurt. Verwoeste levens!

  1. Rosmalense flatmoord. De rechters geloofden B. van begin af aan niet, zegt Van der Kruijs. “Dat vond ik heel erg tragisch. Elke keer werd hij verhoord, urenlang*). En toen hij een keer boos werd, was die boosheid een bewijs van zijn agressiviteit.” De ‘deskundigen’ die ‘onafhankelijk van elkaar’ beweerden dat het moord was, bleken overleg met elkaar te hebben gehad. Hier. Achteraf blijkt er helemaal geen moord te hebben plaatsgevonden.
  2. De Puttense moordzaak. De rechters veroordeelden Viets en Dubois op basis van een sperma ‘sleepspoor’ (de meest onwaarschijnlijke bewijsvoering ooit) en een afgedwongen bekentenis *). De werkelijke dader, Ronald P. kwam pas jaren later in beeld toen hij tijdens verhoor voor een ander delict, spontaan bekende Christel Ambrosius te hebben vermoord.  Hier.
  3. De Eper incestzaak. Yolanda en haar zus beweerden langdurig misbruikt te zijn door haar ouders en buurman, later beschuldigde ze zowat alles en iedereen, inclusief de politiemannen die haar hadden verhoord. Ze beweerde dat er baby’s waren vermoord en illegale abortussen waren gepleegd. Er werden grote rechercheteams opgetuigd en het hele dorp stond op z’n kop. Er zijn echter nooit babylijkjes gevonden en uit medische gegevens bleek niets van abortussen. Tijdens langdurige verhoren *) hebben de ouders gedeeltelijk bekend. De heersende mening was toen dat incestslachtoffers op hun woord geloofd moesten worden, want bewijs kan over het algemeen niet worden gevonden. Haar ouders, buurman en twee buurjongens zijn veroordeeld tot gevangenisstraffen van 1 tot 4 jaar. Geheugendeskundige, de inmiddels overleden professor Wagenaar, zei later dat de rechter had zitten slapen. Behalve de verhalen van beide zussen was er geen enkel concreet bewijs en zijn verdachten veroordeeld uitsluitend op de beweringen van Yolanda en haar zus. Hier.
  1. De Schiedammer parkmoord. Cees B. bekende na verhoor*) schuldig te zijn aan doodslag op Nienke H. en het neersteken van haar vriendje Maikel. Ondanks het intrekken van deze bekentenis werd hij veroordeeld. Hij heeft altijd volgehouden onschuldig te zijn. Door een bekentenis van Wik H. werd na vier jaar duidelijk dat Cees B. niet de dader kon zijn en kwam hij vrij. Hier.
  2. Ina Post. Heeft vier jaar vastgezeten na twee keer, tijdens verhoren*) (onder grote druk) te hebben bekend een oude dame te hebben gewurgd en bestolen. Daarna heeft ze jarenlang moeten vechten voor rehabilitatie. Hier
  3. De ‘butlermoord’. Deze draait om het overlijden van de de rijke vrouw Dorethea van Wylick. De 72-jarige vrouw trouwt in september 1983 met haar verzorger, de 39-jarige homoseksuele Dick van Leeuwerden. Zes weken na het huwelijk overlijdt ze. Van Leeuwerden wordt tot een gevangenisstraf van 12 jaar veroordeeld. De vrouw bleek na nieuw onderzoek te zijn overleden aan een hartinfarct.
  4. De Deventer moordzaak. Bij de veroordeling van Ernst Louwes hebben de rechters zich laten overtuigen van de schuld van Ernst Louwes door NFI onderzoek van een (volkomen vervuilde en verkeerd geconserveerde) bloes en een bewering van een ‘deskundige’ dat Louwes’ GSM zich nooit op een Deventerse Gsm-mast had kunnen melden. Bewijs van het tegendeel (uit proeven was gebleken dat de mast in Deventer wel degelijk kon worden aangestraald) is door het OM uit het dossier gehouden.

Inmiddels heeft Louwes zijn straf uitgezeten en na vele jaren wachten een rapport verschenen van een ‘cold-case team’, waaruit blijkt dat het bewijs tegen Louwes gammel was en geconstrueerd, waarbij OM, de politie en het NFI er uitsluitend op uit zijn geweest om Louwes veroordeeld te krijgen.

Een klassiek geval van tunnelvisie dus. Louwes zal overigens nog jaren moeten wachten op rehabilitatie, want haast maakt men niet. Er waren in totaal 29 rechters bij deze zaak betrokken. Hier.

Behalve de rechters die de zaak hebben terugverwezen, waren al deze rechters er in ‘consensus’ van overtuigd dat het wettig en overtuigend bewijs geleverd was. Hetgeen ook iets zegt over ‘consensus'(!).

Er zijn een boek, een film en een Podcast gemaakt, die uitgaan van de schuld van Louwes en de onschuld van de klusjesman. De makers hadden het vnl. voorzien op Maurice de Hond, die (samen met vele anderen) gevochten heeft om de onschuld van Louwes aan te tonen.

*) Anders dan in veel andere landen, kan de politie verdachten langdurig en veelvuldig verhoren zonder dat er een advocaat bij aanwezig is. Zo zijn er bekentenissen afgedwongen bij soms onschuldige verdachten (Cees B… Schiedammer Parkmoord, de ouders van Yolanda uit Epe, de heren Viets en Dubois in de Puttense moordzaak) .

Wettig en overtuigend bewijs

Samenvattend kan gezegd worden dat er bij al deze gevallen sprake was van wat eufemistisch ‘gerechtelijke dwaling’; wordt genoemd maar het zijn allemaal rechters die hebben gefaald; de veroordeelden zijn stuk voor stuk onschuldig gebleken.

Er kan dus nooit wettig en overtuigend bewijs zijn geweest maar niemand wordt daarvoor ter verantwoording geroepen, althans niet in het openbaar. In twee gevallen was er zelfs niet eens sprake van een misdaad. Tijdens het vonnis van Lucia de Berk zei de rechter, dat zij zo ‘sluw was dat er zelfs geen bewijs was gevonden (sic)’.<

Vrijwel alle onterecht veroordeelden hebben hun rehabilitatie te danken aan buitenstaanders en/of advocaten, die zich hun lot hebben aangetrokken. Nimmer kwam de rehabilitatie of herziening van binnenuit (politie, OM, rechtbank). Het meest alarmerend is dus dat er kennelijk geen enkele vorm van zelfreinigend vermogen in deze keten blijkt te bestaan.

De rechter heeft dus een zeer groot mandaat gekregen, maar wie ziet er op toe dat deze zich niet laat leiden door eigen voorkeuren en overtuigingen of door beïnvloeding van buitenaf of vanuit z’n eigen netwerk? Een rechter kan lid zijn van de Rotary, een vrijmetselaarsloge of de plaatselijke voetbalclub en tal van voor het publiek onzichtbare netwerken. Een rechter die bijvoorbeeld lid is van D66, Greenpeace of Milieudefensie kan tot uitspraken komen die daar door worden beïnvloed, zonder dat wij hier zicht op hebben. En dan is er ook nog belangenverstrengeling. Voorbeeld:

Chipshol vs Schiphol 

Chipshol kreeg van de rechter geen toestemming voor hoogbouw. Toen Poot de grond daarop doorverkocht aan de Franse belegger AEW kon het ineens wel.De kwestie speelde van 1993 tot 2014. In een rechtszaak waarbij Chipshol partij was, werd deze mogelijk benadeeld door de behandelend rechters Westenberg en Kalbfleish , die volgens Chipshol daartoe waren beïnvloed door een voormalige zakenpartner van Chipshol. Zie hier. Zowel Westenberg als Kalbfleisch zijn beschuldigd van meineed en belangenverstrengeling. De rechtbank in Arnhem heeft hen daar echter van vrijgesproken.

Dan is er ook nog zoiets als klassenjustitie zie hiervoor de Baarnse moordzaak, waardoor de moordenaars, van gegoede huize, na deze ‘jeugdzonde’ een aantal jaren later directeur van een bedrijf hebben kunnen worden.

Vrederechter

Over onbesproken gedrag en hoogstaande morele waarden gesproken: De Duitsers hebben een aantal Nederlandse rechters aangesteld als vrederechter. Grofweg kun je deze rechtspraak vergelijken met die van het huidige Rusland. Pikant was dat één van hen Wouter Ubbo Hazelhoff-Roelfzema heette. Een overtuigd NSB voorman en jawel. de oom van de ‘Soldaat van Oranje’.

In civiele zaken is het niet veel beter. Probeer maar eens met je ‘verzekeringsadvocaat’ op te boxen tegen een groot bedrijf dat een eigen legertje topadvocaten op de zaak zet. Zelfs als je gelijk krijgt weten zij de rechtsgang eindeloos traineren. Zelf heb ik (samen met andere gedupeerden) de ervaring dat de rechter het onverbloemd opnam voor een plaatselijke aannemer, terwijl er niet alleen een vernietigend rapport lag, maar ook dat die aannemer ‘paulianeus’ had gehandeld (een strafbaar feit) door een van zijn vele bv’s leeg te halen terwijl deze reeds in faillissement was. Naast die rechter zaten nog twee andere rechters. Waarschijnlijk zaten die er alleen maar om de kijkdichtheid te vergroten.

Eindconclusie 


Dat rechters worden ingeschakeld om over bepaalde vermeende deelproblemen te oordelen, kunnen zij niet helpen en vaak zijn die veroorzaakt door de wetgever zelf. De hierboven beschreven zaken tonen ook aan dat er grote risico’s kleven aan het inschakelen van rechters. Niet in de laatste plaats omdat het mensen zijn, maar ook omdat het een ongelijk speelveld is, waarbij veel afhangt van de kwaliteit van de verdediging, die ook vaak niet altijd over dezelfde informatie als de tegenpartij.

Politieke zaken horen thuis in de politieke arena en niet bij rechters en dan ook nog bij voorkeur na het raadplegen van de kiezers, hoewel daar weinig hoop op is. Het een keer per vier jaar een kruisje zetten is bij lange na niet voldoende. Maar dat is een ander onderwerp.

***

Naschrift
 
Ernest Louwers heeft recent weer iets van zich laten horen. Nadat de Hoge Raad op advies van advocaat generaal Diederik Aben (uit eigen gerechtelijke gelederen dus) had besloten in het TNO-rapport geen aanleiding te zien de zaak te heropenen. Knoops heeft nu namens Louwes een kort geding aangespannen met een verzoek om het materiaal dat onder de nagels van het slachtoffer is gevonden opnieuw, met de huidige, verbeterde techniek, op DNA te onderzoeken. Louwes verklaarde niet als moordenaar te willen sterven.

Wie geïnteresseerd is in deze zaak raad ik aan om deze podcast te beluisteren: https://www.maurice.nl/2022/06/16/podcast-met-onderliggende-stukken/

De vraag is dus: zou een veroordeelde moordenaar na het uitzitten van z’n straf zo veel moeite doen om z’n naam gezuiverd te krijgen, met het risico dat er nog meer voor hem belastend materiaal zou worden gevonden?

Dat is net zo onwaarschijnlijk als een accountant die na een drukke dag hard werken en het volgen van een kwalificatiecursus in Utrecht naar huis zou rijden met een mes in z’n aktetas om en passent nog even bij een cliënt langs te gaan om haar van het leven te beroven.

Inmiddels hebben wij enkele klimaatzaken gezien met een merkwaardige uitkomst, zijn er wetsovertreders (XR) niet vervolgd of mild gestraft, is er een presentatrice flink gestraft omdat zij criminele jongeren had beschimpt die een tourist in elkaar hadden geslagen en op de spoorrails gegooid, werden haat-imams tegen de wens van de regering in, toegelaten om mensen op te hitsen en mocht van de rechter het O.M. journalisten van de Correspondent afluisteren in de mondkapjeszaak.

Het is dus ernstig gesteld met de ‘driehoek’ die zich nu beklaagt over ondermijning van hun gezag. Die ondermijning hebben ze aan zichzelf te danken. Het is blijkbaar ondoenlijk om als hoogste gezag het roer recht te houden als er geen of onvoldoende verantwoording hoeft te worden afgelegd.

***