Van een onzer correspondenten.

Eurocommissaris Wopke Hoekstra zegt het nota bene zelf: de groene verduurzaming van de Europese economie heeft Europa bijna de das omgedaan. Het is te ingewikkeld gebleken. Het puilt inmiddels uit van analyses waaruit blijkt dat ons continent de concurrentiestrijd met Amerika en China aan het verliezen is. Grote alarmistische woorden en ingewikkeld ambtelijk opgetuigd duurzaamheidsbeleid heeft Europa in de verkeerde richting gestuurd.

Sophie Hermans, ineens zonder klimaatzorgen met een fluitende Hoekstra in zicht:

‘De Clean Industrial Deal is een belangrijke stap om de Europese industrie weer concurrerend en duurzaam te maken. Het is goed dat Europa nu inzet op betaalbare en schone energie, investeringen in verduurzaming en een eerlijke markt.’

Hoekstra wil zelfs een nieuwe klimaatneutraliteitsbank.


Om zijn eigen blazoen te redden gebruikt Hoekstra een truc: goed, de groene transitie om het klimaat te redden blijft wel een must, maar bij de Clean Industrial Deal draait het ineens over energiezekerheid, omdat

‘wij nu eenmaal geen olie en gas hebben zoals andere continenten’,

aldus Hoekstra in de Volkskrant. De Eurocommissaris, die al eerder moeite had zichzelf een politiek profiel aan te meten – als mislukte maar doodgeverfde leider van het CDA – heeft kennelijk zijn rol nu wel gevonden.

Doe even je ogen dicht en zie Wopke daar staan spreken:

‘Dit is een type transitie die in de geschiedenis nog nooit is vertoond. De richting is de juiste. Maar het is ook eerlijk om te zeggen dat we het leven voor het bedrijfsleven echt te ingewikkeld hebben gemaakt. Dus terwijl we doorgaan met het wat, moeten we corrigeren op het hoe. We moeten minder eendimensionaal zijn.’

VNO-NCW-voorzitter Ingrid Thijssen, persoonlijk al meerdimensionaal duurzaam gepokt en gemazeld, vindt dat Nederlandse bedrijven door specifiek Nederlands duurzaamheidsbeleid op achterstand zijn gezet. Ze is inmiddels gretig naar het nieuwe geld en wil wat graag de reddingsboei toegeworpen krijgen.

Hoekstra wil zelfs een nieuwe ‘klimaatneutraliteitsbank’ van 100 miljard euro om bedrijven te helpen met de overgang naar ‘schone’ productie. Een deel van het startkapitaal van deze klimaatbank zou uit de opbrengst van de CO2-uitstootrechten moeten komen. Uitstootrechten komen qua lasten uiteindelijk bij de burger terecht, maar dat patroon kennen we. Volgens Hoekstra zorgt juist deze bank dat private financiers eerder over de brug komen.

Goedbeschouwd is het regelrecht een drenkelingenfonds met geld dat uiteindelijk opnieuw door de Europese belastingbetaler moet worden opgehoest omdat bedrijven gewoonweg verdrinken in de groene alg van eerder afgedwongen troebele duurzaamheid.

***

Bron o.a. hier.

***