Harris stelde duidelijk dat haar “waarden niet zijn veranderd".
10-10-2024
Oliemaatschappijen kunnen zich niet eeuwig achter de CO2-afvang verschuilen
Door Linnea Lueken
De meeste grote oliemaatschappijen hebben lange tijd geprobeerd klimaatactivisten tevreden te stellen door groene initiatieven, milieu-, sociale en governance-beoordelingen (ESG) en andere programma’s en verklaringen te ondersteunen.
Ik heb het al eerder gezegd: kijk maar naar de homepage van een grote oliemaatschappij. Die staat vol met woorden over ‘duurzaamheid’ en dergelijke.
De grote olie- en gasbedrijven hebben verzoening geprobeerd. Toen ze de steenkool offerden, hoopten ze, om Winston Churchill te parafraseren, dat de klimaatkrokodillen een tijdje verzadigd zouden zijn en ze als laatste zouden opeten. Dit was een grove beoordelingsfout en verraad. Als onderdeel van deze stap begonnen spelers uit de grote industrie onze energiezekerheid – te verwedden op de vluchtige belofte van door de overheid gesubsidieerde kooldioxideafvang, -gebruik en -opslag (CCS).
Onlangs woonde ‘klimaattsaar’ John Kerry een aardgasconferentie in Houston bij en zei op zeer onheilspellende wijze dat ‘als je het niet kunt doen [CCS op grote schaal kunt laten werken], we een grotere en snellere transitie zullen krijgen dan de mensen denken”. Botweg zei hij dat
“…als olie- en gasbedrijven er niet in slagen de uitstoot volledig af te vangen, “zij niet aan de winnende kant zullen staan.”
John Kerry gelooft niet dat CCS op grote schaal haalbaar is, en dat geldt ook voor de meeste voorstanders van hernieuwbare energie en groene technologie. Ze gaan ervan uit dat het zal mislukken en zullen er waarschijnlijk aan werken om ervoor te zorgen dat het mislukt. Zelfs als het 100 procent van alle koolstofmoleculen zou verwijderen die anders in de atmosfeer terecht zouden komen, zouden ze nog steeds niet tevreden zijn.
Op het moment van schrijven worden miljarden dollars aan CCS uitgegeven zonder veel rendement. Zelfs als belangrijke hervormingen met betrekking tot vergunningen en de aanleg van pijpleidingen, evenals technologische en eigendomshindernissen, worden overwonnen, is het onduidelijk of de technologie ooit op grotere schaal commercieel kan worden geëxploiteerd. Er is ook de vraag of er wereldwijd voldoende permanente opslagplaatsen zijn om alle in één jaar geproduceerde koolstof op te slaan, laat staan voor alle toekomstige tijden.
Als we kijken naar de stroomafwaartse effecten van CCS op energiecentrales, realiseren de meeste mensen zich niet hoeveel energie verloren gaat bij het afvangen van kooldioxide in energiecentrales. Sommige analisten schatten dat een elektriciteitscentrale 28 procent van haar energieproductie kan verliezen, of tenminste 15 procent, alleen al om het systeem te laten functioneren. Dat lijkt misschien een kleine prijs die moet worden betaald voor het in stand houden van de energieproductie uit fossiele brandstoffen, en je zou kunnen denken dat je gewoon de tarieven voor de rest van ons kunt verhogen om dit te dekken, of subsidies kunt krijgen van onze belastingen, maar dat zal niet gebeuren. De kiezer zal niet blij zijn als de energierekening blijft stijgen.
Laten we duidelijk zijn, olie-, gas- en kolenbedrijven: milieuactivisten willen dat je weggaat en niet alleen efficiënter gaat werken. Organisaties als het American Petroleum Institute (API), die pleiten voor CO2-belastingen en enorme investeringen in CCS , denken misschien dat ze een bedrijfsstructuur bieden die olie- en gasbedrijven in staat stelt te blijven bestaan als onderdeel van de zogenaamde ‘energietransitie’. maar ze hebben het mis. Het doel van klimaatactivisten als het gaat om olie, gas en steenkool is een faillissement, of op zijn minst een vertrek xit uit de koolwaterstofsector.
De aardgasreuzen hebben op onvergeeflijke wijze tegen de steenkoolbedrijven gelobbied onder de slogan “Fuck me…” en zij zullen op hun beurt worden gesloten, hoe geweldig hun scrubbertechnologie en CCS ook worden. Dit is vooral het geval wanneer aardgasbedrijven rondrennen en strengere emissieregels eisen (alleen niet op het gebied van affakkelen, alstublieft!) die steenkool- en kleinere gasbedrijven failliet zouden doen gaan. Het maakt niet uit of je geen CO2-uitstoot veroorzaakt, de activisten in de regering zijn tegen fossiele brandstoffen, hoe efficiënt en schoon ze ook worden. Ze willen eenvoudigweg dat mensen met minder rondkomen en verwerpen alles wat nodig is voor verdere economische groei en consumptie. Aan de gasbedrijven: als je steenkool helpt uitroeien, ben jij het volgende doelwit.
Het heeft absoluut geen zin dat de regering-Biden aanvragen voor de export van vloeibaar aardgas (LNG) belemmert, maar ze deed het toch, ondanks alle vooruitgang die is geboekt op het gebied van de uitstoot van aardgas en ook al is Europa bezig met het geleidelijk afbouwen van de LNG-export die dringend nodig is in de VS. Het heeft alleen zin als je accepteert dat ze van je af willen.
Kort nadat vice-president Harris door partij-insiders tot nieuwe presidentskandidaat was gezalfd, bracht haar campagne tijdens één evenement ongeveer $100.000 op van groene activisten die haar toejuichten omdat ze ‘de vervuilers liet betalen’. Als je denkt dat Kamala haar surrogaten echt afwijst als ze beweert dat ze nu hydraulisch breken ondersteunt, kan ik je een brug in Brooklyn verkopen. Ze stelde duidelijk dat haar “waarden niet zijn veranderd.”
De energiebedrijven die greenwashing bestrijden zijn uitstekend, en ik heb het niet over hen. Ik doe een beroep op degenen die hand in hand gaan met radicale milieuactivisten en anti-volksactivisten in de regering, om te begrijpen dat zij niet van plan zijn om te wijken.
Als een soort analogie om dit allemaal af te ronden: stel je een actiefilm voor over een bankoverval waarbij de gewapende schutter eist dat een bankbediende iets doet om te overleven, de gijzelaar gehoorzaamt en wordt vervolgens onmiddellijk verantwoordelijk voor hun daden. Nadat hij heeft gehoorzaamd wordt hij neergeschoten omdat hij niet langer nodig is.
Alleen in dit geval hebben we allemaal de olie-, gas- en kolenindustrie nodig om te overleven. Maar het publiek zal niet voor hen opkomen als zij dezelfde taal en hetzelfde enthousiasme tonen voor ‘decarbonisatie’ als hun vijanden.
Welk personage vinden we leuk in deze films? De bankbediende die gehoorzaamd, of degene die opstaat en nee zegt, zelfs als dat betekent dat hij de slechteriken boos maakt en zijn leven riskeert?
***
Linnea Lueken is research fellow bij het Arthur B. Robinson Center on Climate and Environmental Policy van het Heartland Institute.
Bron hier.
***
0 reacties :
Een reactie posten